Василий Ширко - Дзед Манюкін і ўнукі

Добра, што ёсць вяроўка, але паспрабуй закінь яе, тут снароўка трэба, не кожны сумее. Ну, а мне, Манюкіну, умельства не пазычаць. О-о, адным словам… шпурнуў я вяроўку адзін раз, другі, трэці, не чапляецца, давялося крэсіва прывязаць за канец, баба, дзякуй ёй, параіла. Тут ужо закінуў так-сяк… Трасянуў адну галіну, другую, трэцюю, і тут унізе нешта як завішчыць, зарохкае, баба такі гвалт падняла, што я ледзь з дрэва не зваліўся з перапуду. Вяроўку з рук выпусціў (трымаўся за яе, каб не ўпасці), сам нема закрычаў. А тут голас баба падала: «Дзед, дзед, што я знайшла, злазь хутчэй, паглядзі…»

Лёгка сказаць: злазь, а як злезці? Баба памрэ, а вяроўкі не закіне на дуб. Добра спускацца па тонкім ствале, а па тоўстым не кожны смяляка наважыцца. Ды не той я чалавек, каб збаяўся. Абхапіў дрэва аберуч, нагамі, шчакой да яго прыціснуўся і так-сяк споўз долу. Зірк, а баба ў руках парсючка рабенькага трымае. А праз усю спіну светлыя палоскі. Дзік. Мне аж мову адняло. Во дзе знаходка.

— Ён табе што, з неба на галаву ўпаў? — пытаю нарэшце.

— Мусіць, адбіўся ад гурту, заснуў каля дуба, а калі ты пачаў трэсці, жалуды на яго пасыпаліся, вось і завішчаў, бедненькі, мяне, старую, напалохаў…

— I не ўцякаў?

— Не, прама да мяне падбег!

I смех і грэх. Пакінь дзіка ў лесе — прападзе маленькі. Ці воўк задушыць, ці здабычаю лісы стане, а то і з голаду памрэ, зубы яшчэ толькі праразаюцца, жолуд не разгрызе.

— Ты як хочаш, Манюкін, а я не пакіну парсючка ў лесе, — кажа баба, — прападзе ён, гаротны.

.— Каб не аштрафавалі нас, цяпер законы строгія, за каласкі людзей у Сібір пясцоў пасвіць адпраўляюць. Скажуць, браканьеры мы з табой…

— А мы самі на сябе заявім, — усміхнулася баба, — так і так, знайшлі хворага парсючка, ратуем ад смерці… Хавацца не будзем.

— А чым карміць твайго дзіка, ты падумала?

— Жалудоў на жорнах змелем. Можа, мукі ў каго пазычым?

Бачу, бабу не пераспорыш — марны занятак. Ды і самому не хочацца кідаць на смерць парсючка: такі лычык прыгожы, а вочкі маленькія, а як хораша рохкае. I забралі мы яго дадому.

Пасялілі дзіка разам са свінкай. Удваіх ім весялей нябось.

Баба насушыла ў печы на блясе жалудоў, я змалоў іх. Муку размяшалі з цёплай вадой. Свінка хапала папоўніцы, а дзік усё круціўся каля карыта, пасля раз тыцнуўся лычам у яду, другі і давай чаўкаць. Мы з бабай глядзім на сваіх парасят і радуемся. Здаецца б, самі з імі пад ахвоту есці сталі.

Вылізалі карыта нашы парасяты, леглі каля сцяны ў куточку, прытуліліся адзін да аднаго, задрамалі. Удваіх весялей. I нам з бабай пара ў хату ісці: бабе ў печы дапальваць, а мне куццю ў ступе таўчы. Ды не можам: усё глядзім на нашых парасят, любуемся.

— А як мы назавём нашага парсючка? — пытаю ў бабы.

— Свінка Хаўроння, а ён няхай Хаўрон, — кажа старая.

— Ну і хвантазія ў цябе, баба, — зазлаваў я, — нічога людскага прыдумаць не можаш. То ж незвычайны парсючок. Такога на ўсю вёску ні ў кога няма. Ды што там вёску, ці ў раёне ў каго ёсць, а то і ў вобласці. Давай Свінтусам-грандыёзусам назавем…

— Сам ты свінтус, — плюнула баба, — язык зломіш, пакуль вымавіш гэты самы гран-гран…ёзус.

Сказала, але не стала пярэчыць. Мы яшчэ раз з бабай з'ездзілі па жалуды, назапасілі іх на ўсю зіму. Сушылі, малолі, размешвалі вадой, дабаўлялі крапіву крышаную, а як пахаладала, снег выпаў, конскія яблыкі пачалі з канюшні насіць. I елі нашы парасяты, не давалі ганьбы. Гэта цяпер далікатныя сталі свінні: хлеб ім з магазіна падавай. I выстранчаюць гаспадары, па некалькі буханак на дзень скармліваюць. А як нялёгка даецца наш хлеб надзённы, мае вы дзеткі. Вунь у трактарыста Валодзі Шута спытайце. Ён дзень і ноч на полі шчыруе, дыхнуць няма калі чалавеку.

Раслі нашы парасяты не па днях, а па гадзінах. Вясной Хаўроння прывяла дзесяць парасят. Пяць паласаценькіх, акурат як бацька, а пяць звычайных, беленькіх. Мы з бабай пакінулі сабе толькі парачку белых, астатніх на кірмаш завезлі. Узбіліся на капейку. Купілі мукі, на стале хлеб з'явіўся. Варта было і пра сала падумаць. Каго закалоць? Хаўроння сытая, а дзік наш, Свінтус-грандыёзус, высокі, худы, скура ды косці. Есць нібыта няблага, але не папраўляецца, толькі ўгару расце. Перад шырокі, а зад вузейшы, шэрсць доўгая. Які з яго наедак. Закалолі Хаўронню: такая ўжо свінячая доля.

Гэта цяпер свіней не пасуць, трымаюць у хлявах, а раней ганялі на выган пад Тарасіка, ці за рэчку, альбо пад могілкі. Вось і я пагнаў свайго Свінтуса-грандыёзуса з парасятамі (той парачкай, што пакінулі) на выган.