Aleksandr Volkov - Magiisto de Smeralda Urbo

— Ho! — ekkriis Elli.- Kio tio estas? Ĉu muso?

— Ne! Brulanta alumeto!

Post kelkaj horoj la vojo fariĝis malglata. Timigilo ofte stumblis. Aperis kavoj. Totoĉjo transsaltis ilin, Elli ĉirkaŭiris laŭrande. Sed Timigulo iris rekte kaj falis per la tuta korpo. Li ne konfuziĝis, Elli prenis lian manon kaj levis lin, kaj Timigulo iris plue, ridante pri sia mallerteco.

Poste Elli trovis ĉe rando de la vojo dikan branĉon kaj proponis ĝin al Timigulo anstataŭ bastoneto. Post tio la afero pliboniĝis kaj la irmaniero de Timigulo fariĝis pli firma.

Dometoj aperis pli malofte, fruktaj arboj tute malaperis. La lando fariĝis malmulte loĝata kaj malĝoja.

La vojaĝantoj eksidis ĉe fonto. Elli prenis panon kaj proponis al Timigulo, tamen li ĝentile rifuzis.

— Mi neniam volas manĝi. Tio estas tre oportuna por mi.

Elli ne insistis kaj donis la peceton al Totoĉjo: la hundeto avare englutis ĝin kaj staris sur la malantaŭaj piedoj petante ankoraŭ ion.

— Elli, rakontu al mi pri vi, pri via lando, — petis Timigulo.

Elli longe rakontis pri la vasta Kanzasa stepo, kie somere ĉio estas griza kaj polva kaj tute ne similas ĉion en tiu ĉi mirakla lando de Gudvin.

Timigulo aŭskultis atente.

— Mi ne komprenas, kial vi volas reveni en vian sekan kaj polvan Kansason.

— Vi ne komprenas tion, ĉar vi ne havas cerbon, — arde respondis la knabino.- Hejme ĉiam estas pli bone.

Timigilo ruze ridetis.

— La pajlo per kiu oni min ŝtopis, estas kultivita sur kampo, la kaftanon kudris tajloro, la botojn faris ŝuisto. Do, kie estas mia hejmo? Ĉu sur la kampo, aŭ ĉe la tajloro, aŭ ĉe la ŝuisto?

Elli estis embarasita kaj ne sciis kion respondi.

Dum kelkaj minutoj ili sidis silente.

— Povas esti, ke vi rakontos al mi ion? — demandis la knabino.

Timigulo rigardis al ŝi riproĉe:

— Mia vivo estas tiel mallonga, ke mi nenion scias. Ja oni min faris nur hieraŭ kaj mi tute ne scias kio estis antaŭe. Feliĉe kiam la mastro faris min, li antaŭ ĉio pentris al mi la orelojn kaj mi povis aŭdi ĉion kion oni faris ĉirkaŭe. Ĉe la mastro gastis alia Maĉulo kaj unue mi ekaŭdis liajn vortoj: "Ja la oreloj estas tro grandaj!". "Ne, normalaj!" — respondis la mastro kaj pentris al mi la dekstran okulon.

Mi scivoleme komencis rigardi ĉion, kion oni faris ĉirkaŭe, ĉar — vi komprenas — mi unuafoje rigardis la mondon.

"Konvena estas la okulo! — diris la gasto. - Vi ne avaris la helbluan farbon!".

"Ŝajnas, ke la alia estas iomete pli granda ol la unua", — diris la mastro, kiam finis pentri mian duan okulon.

Poste li faris al mi el fliko la nazon kaj pentris la buŝon, sed mi ne povis paroli kaj ne konjektis por kio mi havas la buŝon. La mastro vestis min en sian malnovan kostumon kaj ĉapelon, de kiu la infanoj fortranĉis la tintilojn. Mi estis ege fiera kaj opiniis, ke mi aspektas kiel reala homo.

"Tiu bubo bone timigos la kornikojn", — diris la farmisto.

"Nomu ĝin Timigulo!" — konsilis la gasto, kaj la mastro konsentis.

La infanoj de la farmisto gaje ekkriis: "Timigulo! Timigulo! Timigu la kornikojn!"

Oni min portis sur la kampon, trapikis per la stango kaj lasis min sola. Estis enue pendi, tamen mi ne povis degrimpi. Hieraŭ la birdoj timis min, sed hodiaŭ jam alkutimiĝis. Tiam mi konatiĝis kun la bona korniko, kiu rakontis al mi pri cerbo. Estus tre bone, se Gudvin donus al mi ĝin…

— Mi opinias, ke li helpos al vi, — vigligis lin Elli.

— Jes, jes! Tre maloportune estas senti sin stultulo, kiam eĉ kornikoj mokas pri vi.

— Ni iru! — diris Elli, levis sin kaj donis la korbeton al Timigulo.

Vespere la vojaĝantoj eniris grandan arbaron. La branĉoj de la arboj malsupreniĝis kaj baris la vojon, pavimitan per flavaj brikoj. La suno subiris kaj fariĝis tute mallume.

— Se vi ekvidos dometon, kie ni povus pasigi la nokton, diru al mi, — petis Elli per dormema voĉo. - Estas tre maloportune kaj timige iri en mallumo.

Baldaŭ Timigulo ekstaris.

— Mi vidas dekstre malgrandan kabanon. Ĉu ni iru tien?

— Jes, jes! — respondis Elli. - Mi tiel laciĝis!..

Ili turnis sin de la vojo kaj baldaŭ atingis la kabanon. Elli trovis en angulo liton el musko kaj seka herbo kaj tuj ekdormis, brakuminte Totoĉjon. Sed Timigulo sidis sur la sojlo kaj gardis la kvieton de la kabanloĝantoj.

Okazis, ke Timigulo gardis ne vane. Nokte iu besto kun blankaj strioj sur la dorso kaj nigra porka muzeleto provis penetri en la kabanon. Verŝajne, ĝin allogis la odoro de la manĝaĵoj el la korbo de Elli, sed Timigulo opiniis, ke al Elli minacis granda danĝero.

Li kaŝis sin kaj permesis al la malamiko veni al la pordo (la malamiko estis juna melo, sed tion Timigulo certe ne sciis). Kiam la meleto jam ŝovis sian scivoleman nazon en la pordon, flarante agrablan odoron, Timigulo vipis per vergo ĝian grasan dorson.

La meleto ekĝemis, ĵetis sin en la arbardensejon kaj longe aŭdiĝis ĝia ofendiĝa jelpo…

La resto de la nokto pasis trankvile: la arbaraj bestoj komprenis, ke en la kabano estas fidela gardisto. Kaj Timigulo, kiu neniam laciĝis kaj neniam volis dormi, sidis sur la sojlo, gapis en mallumon kaj pacience atendis matenon.

Elli vekiĝis. Timigulo sidis sur la sojlo kaj Totoĉjo pelis sciurojn en la arbaro.

— Necesas trovi akvon, — diris la knabino.

— Por kio vi bezonas akvon?

— Mi volas lavi min kaj trinki. Seka manĝopeco ne iras en gorĝo.

— Fi, kiel estas maloportune esti farita el viando kaj ostoj! — mediteme diris Timigulo.- Vi devas dormi, manĝi kaj trinki. Cetere vi havas cerbon kaj pro tio eblas toleri ĉi tiujn malagrablaĵojn.

Ili trovis fonton, kaj Elli kun Totoĉjo matenmanĝis. En la korbo restis ankoraŭ iomete da pano. Elli preparis sin por la vojaĝo, sed subite ekaŭdis ĝemon en la arbaro.

— Kio estas? — demandis ŝi time.

— Mi ne scias, — respondis Timigulo.- Ni iru kaj rigardu.

La ĝemo aŭdiĝis denove. Ili komencis trapenetri la densejon. Baldaŭ ili ekvidis inter la arboj figuron. Elli alkuris kaj ekhaltis kun mira krio.

Ĉe duonhakita arbo kun alte levita toporo en la manoj staris homo, tutefarita el fero. La kapo, brakoj kaj gamboj estis ligitaj al la fera korpo per ĉarniroj; surkape anstataŭ ĉapo estis kupra funelo, la kravato ĉirkaŭ la kolo estis fera. La homo staris senmove kun larĝe malfermitaj okuloj.

Totoĉjo kun arda bojo provis mordi piedon de la nekonato kaj desaltis kun jelpo: li apenaŭ ne rompis la dentojn.

— Kia fiago, hav-hav-hav! — plendis li. - Kiel vi ne hontas ŝovi al deca hundo ferajn piedojn?..

— Verŝajne, li estas arbara timigilo? — konjektis Timigulo.- Mi ne komprenas nur, kion li ĉi tie gardas?

- Ĉu estas vi kiu ĝemis? — demandis Elli.

— Jes… — respondis la fera homo.- Jam la tutan jaron neniu venis por helpi al mi…

— Sed kion necesas fari? — demandis Elli, kortuŝita per plenda voĉo de la nekonato.

— Miaj artikoj rustiĝis kaj mi ne povas moviĝi. Sed se vi min lubrikos, mi estos kvazaŭ nova. Vi trovos la lubrikilon en mia kabano sur la breto.

Elli kun Totoĉjo forkuris, sed Timigulo iris ĉirkaŭ Fera Hakisto kaj scivoleme rigardis lin.

— Diru, amiko, — interesiĝis Timigulo, — ĉu la jaro — tio estas longe?

— Certe! La jaro — tio estas longe, tre longe. Tio estas eĉ tricent sesdek kvin tagoj!..

— Tricent… sesdek… kvin… — ripetis Timigulo.- Sed ĉu tio estas pli ol tri?

— Kiel stulta vi estas! — respondis Hakisto.- Vi, verŝajne, tute ne povas kalkuli?

— Vi eraras! — fiere oponis Timigulo.- Mi tre bone kalkulas! — kaj li komencis kalkuli, helpe de la fingroj: — La mastro faris min — unu! Mi kverelis kun korniko — du! Elli demetis min de paliso — tri! Sed nenio plu okazis kaj sekve mi ne plu bezonas kalkuli!