Frank Baum: La Smeralda Urbo de Oz

Eble mi devus agnoski sur la titolpaĝo ke ĉi tiu libro estas verkita “De L. Frank Baum kaj liaj korespondantoj, ”ĉar mi utiligis multajn sugestojn esprimitajn al mi en leteroj de infanoj. Foje mi vere imagis min “aŭtoro de ferakontoj, ”sed nun mi estas nur redaktoro aŭ persona sekretario por aro da junuletoj kiuj petas ke mi teksu iliajn ideojn en la fadenojn de miaj rakontoj.

Tiuj ideoj ofte estas lertaj. Ili ankaŭ estas logikaj kaj interesaj. Do mi utiligis ilin kiam ajn mi povis trovi oportunon, kaj estas juste ke mi agnosku mian ŝuldon al miaj amiketoj.

Nu, kian imagpovon havas tiuj infanoj! Kelkfoje min vere mirigas iliaj aŭdaco kaj genieco. Nepre ne estos manko de aŭtoroj de ferakontoj dum la estonteco. Miaj legantoj ordonis al mi kion fari pri Doroteo, kaj Onklino Em kaj Onklo Henriko, kaj mi obeis. Ili ankaŭ donis al mi multajn temojn kiujn mi priskribu estonte: su fiĉe, efektive, por okupi min dumlonge. Mi multe fieras pri tiu alianco. La infanoj amas ĉi tiujn rakontojn ĉar la infanoj helpis ilin krei. Miaj legantoj scias kion ili volas kaj komprenas ke mi penas kontentigi ilin. La rezulto estas tre kontentiga al la eldonistoj, al mi, kaj (mi estas tute certa)al la infanoj. Mi esperas, karuloj, ke pasos longa tempo antaŭ ol ni devos nuligi nian partnerecon.

L. Frank Baum, Coronado, 1910

La Reĝo de la Knomoj estis kolerema, kaj tiuokaze li estis tre malagrabla. Ĉiu fortenis sin de li, eĉ lia Ĉefservisto Kaliko.

Tial la Reĝo freneze furiozadis tute sola, marŝante tien kaj reen en sia juvelkovrita kaverno kaj fariĝante ĉiam pli kolera. Subite li ekmemoris ke tute ne distras esti kolera se oni ne havas timigaton mizerigeblan, do li kuris al sia granda gongo kaj sonigis ĝin kiel eble plej laŭte. Envenis la Ĉe fintendanto, penante ne montri al la Reĝo de la Knomoj kiom li timas.

“Sendu la Ĉefkonsiliston ĉi tien! ”kriis la kolera monarko. Kaliko elkuris tiel rapide kiel liaj maldikaj kruroj povis porti lian dikan rondan korpon, kaj baldaŭ la Ĉefkonsilisto eniris la kavernon. La Reĝo sulkis sian frunton kaj diris al li:

“Min multe embarasas la perdiĝo de mia Magia Zono. Preskaŭ konstante mi volas fari ion magian, kaj trovas ke mi ne povas ĉar forestas la Zono. Tio kolerigas min, kaj kiam mi estas kolera mi ne povas esti feliĉa. Nu, kion vi konsilas? ”

“Kelkaj personoj, ”diris la Ĉefkonsilisto, “ĝuas esti koleraj. ” “Sed ne senpaŭze, ”deklaris la Reĝo. “Esti kolera de tempo al tempo estas vere tre ĝuige, ĉar tio mizerigas aliajn personojn. Sed esti kolera matene, tagmeze, kaj nokte, kiel mi, fariĝas monotone kaj neebligas ke mi ian alian plezuron havu en la vivo. Nu, kion vi konsilas? ”

“Nu, se vi koleras ĉar vi volas fari magiaĵojn kaj ne povas, kaj se vi volas tute ne fariĝi kolera, mi konsilas ke vi ne volu fari magiaĵojn. ”

Aŭdinte tion la Reĝo kun furioza mieno gapegis sian Konsiliston kaj tiris sian propran longan blankan barbon ĝis li tiel forte tiris ĝin ke li kriis pro doloro. “Vi estas stultulo! ”li kriis.

“Mi dividas tiun honoron kun via Moŝto, ”diris la Ĉefkonsilisto.

La Reĝo muĝis pro kolerego kaj stam fis per sia piedo. “Ho, vi, miaj gardistoj! ”li kriis. “Ho”en la reĝa vortaro signifas “Venu. ”Do, kiam la gardistoj hois, la Reĝo diris al ili:

“Prenu ĉi tiun Ĉefkonsiliston kaj forĵetu lin. ”

Do la gardistoj prenis la Ĉefkonsiliston, kaj ligis lin per ĉenoj por ke li ne baraktu, kaj forĵetis lin. Kaj la Reĝo paŝadis tien kaj reen en sia kaverno, pli kolere ol antaŭe. Fine li kuris al sia granda gongo kaj sonegigis ĝin kvazaŭ fajralarmilon. Kaliko reaperis, tremante kaj blanka pro timo.

“Alportu mian pipon! ”kriegis la Reĝo.

“Vi jam havas vian pipon, Moŝto, ”respondis Kaliko.

“Do alportu mian tabakon! ”muĝis la Reĝo.

“La tabako estas en via pipo, Moŝto, ”respondis la Intendanto.

“Do alportu ardantan karberon de la fornego! ”ordonis la Reĝo.

“La tabako jam ardas, kaj via Moŝto jam fumas vian pipon, ”respondis la Intendanto.

“Nu, efektive tiel! ”diris la Reĝo, kiu jam estis forgesinta tiun fakton; “sed estas tre malĝentile memorigi min pri tio. ”

“Mi estas malnobla, mizera fiulo, ”deklaris la Ĉe fintendanto, humile.

La Reĝo de la Knomoj povis elpensi nenion plian dirindan, do li fumadis sian pipon kaj marŝadis tien kaj reen en la ĉambro. Fine li memoris kiom kolera li estas, kaj kriis:

“Kiel vi aŭdacas, Kaliko, esti tiel kontenta kiam via monarko estas malfeliĉa? ”

“Kio malfeliĉigas vin? ”demandis la Intendanto.

“Mi perdis mian Magian Zonon. Knabineto nomata Doroteo, kiu estis ĉi tie kun Ozma de Oz, ŝtelis mian Zonon kaj forportis ĝin kun si, ”diris la Reĝo, grincante siajn dentojn pro furiozego.

“Ŝi kaptis ĝin dum laŭregula batalo, ”Kaliko kuraĝis diri.

“Sed mi volas ĝin! Mi devas havi ĝin! Duono de mia potenco foriris kun tiu Zono! ”muĝis la Reĝo.

“Vi devos iri al la Lando Oz por rehavi ĝin, kaj via

Moŝto neniel povos iri al la Lando Oz, ”diris la Intendanto, oscedante ĉar li jam deĵoris naŭdek-ses horojn, kaj dormemis.

“Kial ne? ”demandis la Reĝo.

“Ĉar estas mortiga dezerto tute ĉirkaŭ tiu felando, kiun neniu povas transiri. Vi scias tiun fakton same bone kiel mi, Moŝto. Forgesu la perditan Zonon. Vi ankoraŭ havas multe da potenco, ĉar vi regas ĉi tiun subteran regnon kiel tirano, kaj miloj da Knomoj obeas viajn ordonojn. Mi konsilas ke vi trinku glason da fandita arĝento, por trankviligi viajn nervojn, kaj enlitiĝu. ”

La Reĝo ekprenis grandan rubion kaj ĵetis ĝin je la kapo de Kaliko. La Intendanto klinis sin por eviti la pezan juvelon, kiu frapegis la pordon tuj super lia maldekstra orelo.

“Ne plu vidiĝu! Malaperu! Foriru —kaj alsendu

Generalon Blug, ”kriegis la Reĝo de la Knomoj.

Kaliko haste foriris, kaj la Reĝo de la Knomoj stamfadis tien kaj reen ĝis la Generalo de liaj armeoj aperis.

Tiu Knomo estis ĉie konata kiel terura batalisto kaj kruela, senkompata komandisto. Li havis kvindek mil

Knomajn soldatojn, ĉiuj bone trejnitaj, kiuj timis nenion escepte de sia rigora mastro. Tamen Generalo Blug iomete maltrankvilis kiam li alvenis kaj vidis kiom kolera estas la Reĝo de la Knomoj.

“Ha! Do jen vi! ”kriis la Reĝo.

“Tiel estas, ”diris la Generalo.

“Marŝigu vian armeon tuj al la Lando Oz, kaptu kaj detruu la Smeraldan Urbon, kaj reportu al mi mian

Magian Zonon! ”muĝis la Reĝo.

“Vi frenezas, ”trankvile respondis la Generalo.

“Kio? Kio? Kio? ”Kaj la Reĝo de la Knomoj ĉirkaŭdancis sur la pintoj de siaj pied fingroj, pro sia kolerego.

“Vi ne komprenas kion vi diras, ”daŭrigis la Generalo, sidiĝante sur grandan ĉizitan diamanton. “Mi konsilas ke vi staru en angulo kaj kalkulu ĝis sesdek antaŭ ol denove paroli. Eble ĝis tiam vi fariĝos pli malfreneza. ”

La Reĝo ĉirkaŭrigardis por trovi ion ĵeteblan kontraŭ

Generalon Blug, sed ĉar nenio estis ĉemana li komencis pensi ke eble la viro pravas kaj li mem parolis malsaĝe.

Do li nur ĵetis sin en sian scintilantan tronon kaj klinis sian kronon sur sian orelon kaj bukligis siajn piedojn sub sin kaj gapis malice al Blug.

“Unue, ”diris la Generalo, “ni ne povas marŝi trans la mortigan dezerton al la Lando Oz; kaj se ni ja povus, la Reganto de tiu lando, Princino Ozma, havas certajn fepovojn kiuj senhelpigus mian armeon. Se vi ne perdus vian Magian Zonon ni eblete povus venki Ozman; sed la Zono mankas. ”