Tove Jansson - Комеto en Muminvalo

Mumintrolo supreniris laŭ la ŝtuparo kaj malfermis la pordon, kaj tiam sonorileto en la domo sonis. Ili eniris la butikon, nur Snorkfraŭlino restis ekstere por speguliĝi en la arĝenta globo. Trans la vendotablo sidis maljunulino kun brilaj musaj okuletoj kaj blanka hararo.

— Aha, — ŝi diris. — Tiom da infanetoj. Kaj kion vi do deziras?

— Limonadon, — diris Snif. — Prefere ruĝan.

– Ĉu troviĝas kajeroj kun linioj aŭ kvadratoj? — demandis la snorko, ĉar li intencis noti ĉion farendan se oni kolizias kun kometo.

— Certe troviĝas, — respondis la maljuna virino. — Ĉu blua kajero?

— Prefere iu alia koloro, — diris la snorko, ĉar bluajn kajerojn uzas nur tre malgrandaj snorkoj.

— Eble mi bezonus novan pantalonon, — diris Snufmumriko. — Sed ĝi ne aspektu tro nove. Mi bonfartas nur en tia kiu havas mian propran formon.

– Ĝuste tiel, — diris la virino kaj surgrimpis ŝtupetaron por dehoki pantalonon el la plafono.

– Ĝi aspektas ege nove, — Snufmumriko maltrankvile diris. — Ĉu ne troviĝas pli malnova?

— Tiu sendube estas la plej malnova pantalono kiun mi havas, — deklaris la virino. — Sed morgaŭ ĝi ja estos eĉ pli malnova, — ŝi aldonis esperplene kaj rigardis Snufmumrikon super la okulvitroj.

— Nu bone, — li diris. — Mi povus iri trans la domangulo por provi ĝin. Sed mi demandas min ĉu ĝi havas mian formon. — Kaj li malaperis en la ĝardenon.

La snorko notadis en sia nova kajero, kiu estis verda.

— Nu, kion deziras vi, eta trolo? — demandis la maljunulino.

— Diademon, — Mumintrolo serioze respondis.

— Diademon! — diris la virino kun surpriziĝo. — Por kio vi uzos ĝin?

— Li donacos ĝin al Snorkfraŭlino, — kriis Snif kiu sidis meze sur la planko trinkante ruĝan limonadon tra suĉilo.

— Li iĝis tute ridinda de kiam li renkontis ŝin.

— Tute ne estas ridinde doni juvelojn al damo, — diris la eta maljunulino. — Vi estas tro malgranda por kompreni, sed efektive juvelo estas la sola ĝusta donaco por damo.

— Ho, ĉu vere, — diris Snif kaŝante la nazon en la limonadglaso.

La virino rigardis supren-suben laŭ ĉiuj siaj bretoj, sed tie troviĝis neniu diademo.

— Eble sub la vendotablo, — proponis Mumintrolo.

La virino serĉis.

— Ne, ankaŭ tie ne, — ŝi malgaje diris. — Imagu, mi havas eĉ ne unu solan diademon. Sed eble konvenus paro da etaj snorkogantoj?

— Mi ne vere scias, — diris Mumintrolo kun malgaja mieno. Tiumomente la porda sonorilo sonoris kaj Snorkfraŭlino eniris la butikon.

— Bonan tagon, — ŝi diris. — Kian ege belan spegulon vi havas en la ĝardeno, sinjorino. De kiam mi perdis mian spegulon mi povas speguli min nur en akvoflakoj, kaj la vizaĝo iĝas iel stranga en ili.

La virino okulumis al Mumintrolo. Ŝi prenis ion de breto kaj rapide enmanigis ĝin al li. Mumintrolo rigardis; ĝi estis eta ronda spegulo kun arĝenta rando kaj dorsflanke troviĝis ruĝa rozo farita el rubenoj. Li rigardis la maljunulinon ridante.

Snorkfraŭlino nenion rimarkis.

— Vi hazarde ne havas medalojn, — sinjorino, ŝi demandis.

— Kion? — demandis la virino.

— Medalojn, — diris Snorkfraŭlino. — Belajn stelojn, kiujn sinjoroj ŝatas porti ĉirkaŭ la kolo.

— Ho, jes ja, — ekkriis la virino. — Medaloj tio estas, ja. — Kaj ŝi rigardis supren-suben laŭ siaj bretoj kaj sub la vendotablo kaj ĉie en la butiko.

– Ĉu vi havas neniun entute, — demandis Snorkfraŭlino kaj ekhavis larmojn en la okuloj.

La virino aspektis malfeliĉa, sed tiam ŝi ekhavis ideon kaj suriris la ŝtupetaron ĝis la plej supra breto. Ŝi eligis la skatolon kun kristarbaj ornamoj kaj singarde elprenis grandan belan stelon por la arbopinto.

— Imagu, kia bonŝanco, — ŝi diris. — Jen tamen mi havas medalon!

— Ho, kiel bela, — flustris Snorkfraŭlino. Ŝi turnis sin al Mumintrolo dirante: — Ĝi estas por vi. Ĉar vi savis min de la venena arbedo.

Mumintrolo mutiĝis kaj emociiĝis. Li genuis kaj ŝi pendigis la medalon ĉirkaŭ lian kolon. Ĝi lumis per unika brilo.

— Vi devus vidi kiel bela vi estas, — ŝi diris.

Tiam Mumintrolo montris la spegulon, kiun li tenis kaŝita malantaŭ la dorso.

– Ĝi estas por vi, — li diris. — Vi povas speguli min.

Dum ili spegulis unu la alian la porda sonorilo sonis kaj envenis Snufmumriko.

— Mi pensas ke tiu pantalono prefere iom pli malnoviĝu, — li diris. — Ĝi ne havas mian formon.

— Mi bedaŭras, — diris la virino. — Sed novan ĉapelon vi sendube bezonus?

Snufmumriko tiris sian malnovan ĉapelon pli suben sur la orelojn kun tima mieno.

— Koran dankon, — li diris. — Sed mi ĝuste rememoris kiom danĝeras akiri tro da posedaĵoj.

La snorko senĉese sidis notante en sia kajero. Nun li stariĝis kaj diris:

— Unu grava afero pri kometoj estas ne tro longe resti elektante en butikoj. Snif! Tuj eltrinku la limonadon!

Snif verŝis en sin la tutan botelon kaj misglutis ĝin. Aŭdiĝis strangaj sonoj kaj jen li elsputis la tuton sur la maton.

— Mi vomis! — li riproĉe ekkriis.

— Tiel li ĉiam faras, — klarigis Mumintrolo. — Nun ni ja baldaŭ foriros, ĉu?

— Kiom kostas ĉio? — demandis la snorko.

La eta maljunulino komencis kalkuli, kaj dum ŝi kalkulis, Mumintrolo ekmemoris ke li ne havas monon. Per la brovoj li demandis la aliajn kaj vidis laŭ iliaj nazoj ke ankaŭ ili estas senaj. Kurteno!

— Estos 40 penioj por la kajero kaj 34 penioj por la limonado, — diris la virino. — La stelo kostas 3 markojn kaj la spegulo 5 ĉar estas rubenoj dorsflanke. La tuto estos 8 markoj kaj 74 penioj.

Neniu diris ion. Snorkfraŭlino surtabligis la speguleton kun profunda suspiro, kaj Mumintrolo komencis malnodi la ŝnuron de sia medalo. Snif rigardis la maton malsekan de limonado. Kaj la snorko demandis sin ĉu kajero pli aŭ malpli valoras post kiam oni skribis en ĝi.

La eta maljunulino rigardis ilin super la okulvitroj.

— Nu, miaj infanetoj, — ŝi diris. — Krome ja estas tiu malnova pantalono, kiun Snufmumriko ne deziris. Ĝi valoras precize 8 markojn. Unu afero forstrekas la alian, do efektive vi ŝuldas entute nenion.

– Ĉu tio povas esti ĝusta? — scivolis Mumintrolo.

— Certe tio estas ĝusta, — respondis la virino. — Mi ja konservos la pantalonon.

La snorko klopodis kalkuli enkape sed tio ne prosperis.

Do li notis ĝin ĉi tiel en sia kajero:

Kajero 40 penioj

limonado (elsputita) 34 penioj

medalo 3 markoj

spegulo (kun rubenoj) 5 markoj

Sume 8 markoj kaj 74 penioj

Pantalono 8 markoj

8=8 krom 74 penioj

— Sed tio ja ĝustas, — la snorko surprizite diris.

— Tamen restas 74 penioj, — kontraŭis Snif. — Ni devus havi tiujn, ĉu ne?

— Ne estu pedanta, — diris Snufmumriko. — Ni diru ke tio egalas.

Ili riverencis al la eta maljunulino. En la pordo Snorkfraŭlino demandis:

– Ĉu la dancejo estas malproksima?

— Tute ne, — respondis la virino. — Iom pli antaŭe. Sed la danco komenciĝos nur je la lunleviĝo.

Meze de arbaro Mumintrolo haltis kaj diris:

— Tiu herba tegmento ne aspektis tre forta. Eble ŝi ŝatus kuniri por kaŝiĝi en nia groto?