Tove Jansson - Комеto en Muminvalo

– Ĉu vi pensas ke ili saviĝis? — flustris Snorkfraŭlino.

— Kompreneble, — respondis Mumintrolo. — Ili ja havis savboatojn. Venu, ni foriru. Ĝi aspektas vere tro malĝojiga.

— Atendu iomete, — vokis Snif kaj saltis suben de la stilzoj. — Mi vidas ion glimantan! Ion el oro! — Li enrampis sub la vrako kaj komencis fosi inter la marherboj.

— Ponardo! — li kriis. — Ĝi estas el oro kaj havas juvelojn sur la tenilo!

Snorkfraŭlino klinis sin antaŭen por rigardi kaj perdis la ekvilibron. Ŝi baskulis antaŭen sur la stilzoj, poste ŝi baskulis dorsen, ŝi kriis diskante kaj jen ŝi flugis arke en la nigran internon de la vrako. Mumintrolo alkuris por savi ŝin.

Li grimpis supren laŭ la rusta ankroĉeno, glitis sur felo el marherboj sur la ferdeko kaj rigardis suben en la mallumon de la holdo.

— Kie vi estas?! — li kriis.

— Jen! — pepis Snorkfraŭlino.

– Ĉu vi vundiĝis? — demandis la trolo.

— Ne, sed mi timas, — ŝi diris.

Mumintrolo saltis en la holdon. Akvo atingis ĝis lia ventro, kaj odoris mucide kaj malagrable.

— Snif kaj liaj ĉiamaj juveloj, — li diris.

— Tamen mi komprenas lin, — kontraŭis Snorkfraŭlino. — Mi amas juvelojn kaj oron kaj perlojn kaj diamantojn! Eble troviĝas kelkaj ĉi tie! Ĉu ni…?

— Estas tro mallume, — diris Mumintrolo. — Kaj eble troviĝas danĝero ĉi tie.

— Jes, — obeeme diris Snorkfraŭlino. — Do levu min, mi petas. — Kaj Mumintrolo levis ŝin sur la randon de la holda truo.

— Kiel prosperas al vi? — vokis Snufmumriko.

— Mi refoje estas savita, — gaje respondis Snorkfraŭlino kaj elprenis sian speguleton por esplori ĉu ĝi frakasiĝis. Sed dank' al Dio, la vitro estis en ordo kaj ĉiuj rozaj rubenoj restis dorsflanke. En la spegulo Snorkfraŭlino vidis sian propran malsekan frunthararon, ŝi vidis la nigran truon, ŝi vidis la okulojn de Mumintrolo tie sube kaj malantaŭ li, plej fore en la mallumo ŝi vidis ion alian — ion kio moviĝis. Kio malrapide rampis pli kaj pli proksimen al Mumintrolo…

— Atentu! — ŝi kriis. — Estas io malantaŭ vi!

Mumintrolo turnis sin.

Kaj jen venis la sepio. La plej danĝera monstro de la maro, giganta sepio, malrapide alglitis kontraŭ li el la mallumo.

Mumintrolo klopodis grimpi, sed la tabuloj estis tro glitaj. Fojon post fojo li glitis malantaŭen kaj plaŭde refalis en la akvon. Supre Snorkfraŭlino sidis kriante, ankoraŭ kun la spegulo enmane.

Kaj la sepio alproksimiĝis.

Subite ĝi haltis palpebrumante. La spegulo kaptis la ardan diskon de la kometo per sia vitro kaj ĵetis grandan blindigan rebrilon rekte en la vizaĝon de la sepio. Ĝi ektimis. Dum sia tuta vivo ĝi vivadis en mallumo plej sube en la plej profunda maro. Nun la mallumo estis for. La maro estis for. Kaj plej terure; ekhavi abomenan, ruĝan lumon rekte en la okulojn. La sepio suspiris kaj ĵetis ĉiujn siajn brakojn ĉirkaŭ la kapon plej interne de la holdo.

— Snorkfraŭlino, vi savis mian vivon, — diris Mumintrolo.

— Kaj en kia inteligenta maniero!

— Tio okazis pro hazardo, — ŝi respondis. — Sed mi dezirus savi vin de sepio unufoje ĉiutage!

— Nu, bone, — diris Mumintrolo. — Nun vi eble tamen deziras tro multe. Venu. Mi volas foriri de ĉi tie.

Dum la tuta tago ili marŝis tra la soleca mara pejzaĝo, pli kaj pli profunde suben. Jen troviĝis enormaj marfundaj konkoj, kiuj tute ne similis tiujn, kiujn oni povas kolekti surstrande. Ili estis ornamitaj per dornoj kaj turboj kaj havis intensajn belajn kolorojn.

— Eblus loĝi en ili, — diris Snorkfraŭlino. — Ĉu vi aŭdas ilin susuri? Ĉu iu sidas flustrante en ili?

— Tio estas la maro, — diris Snufmumriko. — La konko memoras la maron. — Li ekemis muziki kaj elpoŝigis la buŝharmonikon. Sed eĉ ne unu sono elvenis el ĝi, la akvovaporo forpelis ĉiujn tonojn.

— Jen aĉa afero, — diris Snufmumriko afliktite.

— Paĉjo sendube riparos ĝin kiam ni venos hejmen, — diris Mumintrolo. — Li povas ripari ĉion ajn, se li nur iam komencas.

— Nun ni estas proksime al la plej granda mara profundo, — diris Snufmumriko. — Paŝu singarde…

Jen ne plu troviĝis marherboj. La fundo de la maro krute deklivis antaŭ ili, kovrita de griza ŝlimo. Estis absolute silente kaj tre solene. Kaj jen, subite, ne plu troviĝis fundo. Ĝi malaperis en abismo el ombroj kaj akvovaporo.

Neniu iris ĝis la rando por rigardi. Ili silente preteriris. Nur Snorkfraŭlino turnis sin kaj iomete suspiris, ĉar ĝuste ĉe la krutaĵo kuŝis la plej granda kaj bela konko de la maro. Ĝi estis tre blanka kaj lumis tra la krepusko. La maro kantis en ĝi.

— Ne zorgu pri ĝi, — diris Mumintrolo. — Ĉi tie estas danĝere. Tie sube troviĝas monstroj kiujn neniu iam vidis. Ili vivas tie sube en la ŝlimo…

Nun vesperiĝis. Ili tenis sin kiel eble plej proksime unu al la alia kaj aŭskultis la malrealecan silenton. Ĉio estis mola kaj malseka kaj strange silenta. Mankis ĉiuj amikaj sonetoj kiuj alvenas vespere sur la tero, de folioj movataj de la nokta vento, de birda pepo, de paŝoj kiuj rapidas hejmen. Ne eblis fari fajron, kaj ili timis dormi inter ĉiuj nekonataj danĝeroj, kiuj ĉi-sube povus insidi. Fine ili grimpis sur altan rokon, kie ŝajnis iom pli sekure, kaj manĝis tion kio restis el la krakpano de la snorkoj.

Mumintrolo prenis la unuan vaĉon kaj decidis preni ankaŭ tiun de Snorkfraŭlino. Dum la ceteraj kuŝiĝis dense unu ĉe la alia kaj endormiĝis, li sidis gapante al la morta mara fundo. Ĝi estis ruĝa pro la kometa lumo, sed ĉiuj ombroj estis velure nigraj.

Mumintrolo rigardis la malgajan pejzaĝon kaj pensis pri tio, kiel la tero devas timi vidante la brilan fajroglobon alproksimiĝi. Li pensis pri tio, kiom li ege amis ĉion, la arbaron kaj maron, la pluvon kaj venton, la sunbrilon kaj herbojn kaj muskojn, kaj kiel maleblus al li vivi sen ĉio ĉi.

Sed poste li pensis: “Panjo sendube scias kiel savi ĉion”.

Snif vekiĝis kaj diris:

— Morgaŭ ĝi venos.

Ĉiuj rigardis la kometon (eĉ Snorkfraŭlino, sed tra la fruntharoj). Ĝi timige grandiĝis. Ĉirkaŭ si ĝi havis kronon el tremantaj flamoj. La akvovaporo malaperis, kaj eblis vidi foren super la mara fundo.

— Bonan matenon! — diris Snufmumriko kaj tiris la ĉapelon suben sur la orelojn. — Nun ni pluiru!

Je matenmanĝa horo ili renkontis skruton kiu iris bicikle kun sia ido en sako surdorse. Sur la pakaĵtenilo ĝi havis sian valizon, kaj amaso da pakoj kaj skatoloj pendis sur la stirilo.

La skruto estis tute ruĝvizaĝa kaj gapis al ili sen saluti.

— Saluton, — vokis Mumintrolo. — Ĉu vi ne rekonas min? Ĉu vi transloĝiĝos?

La skruto elseliĝis de la biciklo kaj rapide diris:

– Ĉiuj en Muminvalo jam foriris. Ĉu vi pensas ke ni intencas resti por atendi la kometon?!