Tove Jansson - Комеto en Muminvalo

Tio sonis terure, — diris la hemulo.

Kaj lace ili plu serĉis la vojon hejmen. Je la vesperiĝo komencis blovi. Unue ĝi estis nur ordinara kolera vento. Sed ĝi senĉese fortiĝis de kvin al ses bofortoj. Baldaŭ la vento atingis sep, kaj post iom jam estis ŝtormo. Ili estis meze de granda marĉo, kiam la ŝtormo atakis ilin.

Katastrofo numero du! — vokis la snorko gestante per sia kajero. — Nun estos ciklono!

Kaj jen lia kajero forbloviĝis de li alte ĉielen kun ĉiuj indikoj kion fari por saviĝi de kometo.

— Ni bloviĝos hejmen! — diris Mumintrolo. — Dank' al Dio ke ĝi blovas en la ĝusta direkto!

La ŝtormo siblante ŝovis ilin trans la marĉon. Ĝi provis forŝiri la ĉapelon de Snufmumriko, ĝi faligis Snif'on kaj levis la medalon de Mumintrolo rekte ĉielen.

— Mi timas! — vokis Snorkfraŭlino. — Tenu mian manon…

Mumintrolo firme kaptis ŝian manon. “Se mi nur havus grandan balonon, — li pensis. — Ni flugus hejmen… rekte ĝis Paĉjo kaj Panjo…”

Kaj tiam la hemulo kriis pli terure ol nebulsireno. La ŝtormo forprenis de li lian poŝtmarkalbumon, kaj tiu nun disflugis en la mondon kun ĉiuj mispresaĵoj, kvaropoj kaj akvomarkoj, ĝi flirtis kiel birdo kaj iĝis pli kaj pli malgranda… La hemulo postkuris. Liaj jupoj leviĝis de la ŝtormo kaj flirtis kaj batis. Kiel granda kajto la hemulo flugaĉis antaŭen super la tero ĝis li fiksiĝis al arbedo. Tie li ŝovis la robon super la kapon kaj forlasis ĉiun esperon.

Post kelka tempo li sentis, ke iu tiras lian manikon.

— Ne ĝenu min, — hurlis la hemulo. — Mi estas hemulo kiu perdis sian poŝtmarkalbumon!

— Mi scias, diris Mumintrolo. — Mi ege bedaŭras. Sed ni devas prunti vian robon. Ni faros balonon el ĝi. Ni devas hejmeniri. La kometo alvenos! Bonvolu demeti la robon…

— Ne ĝenu min! — histerie kriis la hemulo. — Kaj ne parolu pri kometoj! Mi malamas kometojn!

Nun la ŝtormo atingis dek bofortojn. De horizonte alproksimiĝis nigra spiralforma nubo. Ĝi kirliĝis pli kaj pli proksimen.

— Demetu la robon! — kriis Snufmumriko. Neniu aŭdis kion la hemulo respondis, kaj tio eble estis bona, ĉar li diris ion terure malbelan. En la sekva momento ili tiris la robon trans lian kapon. Ĝi estis grandega robo ornamita per falbalo kiun la hemulo heredis de onklino. Necesis nur kunnodi ĝin ĉe la kolo kaj nodi la manikojn, kaj ĝi transformiĝis en perfektan balonon.

Nun venis la nigra nubo, ĝi estis tute proksima.

— Fikstenu kaj ne lasu la prenon! — kriis Snufmumriko. — Nun ni flugos post via poŝtmarkalbumo! Ĉiuj firme kaptis la falbalon de la hemulrobo kaj la ŝtormo eniris ĝin kaj levis ĝin, kaj nun la nigra nubo jam estis super la marĉo kaj hurlante kaj muĝante postsekvis ilin. La tero malaperis sub iliaj piedoj kaj ĉio iĝis tute malluma. Kaj ili flugis foren, foren okcidenten, rekte en la krepuskon kaj nokton.

Baldaŭ antaŭ noktomezo la ciklono perdis sian spiron kaj nodis sin mem. La balono malsubite sinkis en arbaron kaj restis pendanta de alta arbo. Dumlonge neniu ion diris. Ili kaŭris inter la branĉoj kaj rigardis en la ruĝan mallumon de la arbaro aŭdante la ciklonon malaperi, pli kaj pli malproksimen. Fine ĝi estis nur mallaŭta hurlo, kaj poste tute silentiĝis.

Tiam Snufmumriko demandis:

— Kiel estas al vi?

— Kredeble mi estas ĉi tie, — respondis la plej malgranda ombro. — Se entute tio estas mi, aŭ ia kompatinda rubaĵo kiun la ŝtormo alportis. Mi diris ke ĉi tio okazas je via risko!

— Tio sendube estas vi, — kolere diris la hemulo. — Oni ne tiel facile eskapas de vi. Kaj nun mi scivolas, ĉu troviĝas eblo rericevi la robon.

— Bonvolu, kaj dankon pro la prunto, — diris la snorko.

— Kie estas Snorkfraŭlino? — vokis Mumintrolo.

— Jen, — ŝi respondis el la mallumo. — Mi daŭre havas la spegulon.

— Kaj mi — mian ĉapelon! — diris Snufmumriko ridante. — Kaj la buŝharmonikon. Kaj la plumon sur mia ĉapelo!

La hemulo tiris la robon transkape.

— Vi ŝajnas esti je brila humoro, — li diris. — Mi malamas ĉifitajn falbalojn.

Poste neniu el ili havis forton diri ion plian. Ili ekdormis sur la branĉoj de la granda arbo. Kaj ili estis tiel lacaj, ke ili vekiĝis nur je tagmezo en la sekva tago.

Vendrede la sepan de aŭgusto estis neniu vento kaj terure varmege. Neniu sciis kiu horo estis, ili havis nur ĝeneralan senton ke estis tro malfrue.

La kometo iĝis enorma, kaj oni klare vidis ke ĝi celas Muminvalon. La flamoj ĉirkaŭ ĝi estis blankaj kaj brilis timige forte.

Mumintrolo malgrimpis el la arbo antaŭ la ceteraj. Li singarde rigardis ĉirkaŭ si kaj flaris. Kaj poste li vokis:

– Ĉi tie ja estas verde! Jen ĉie troviĝas folioj kaj floroj! La arbaro ne estis formanĝita, ĝi aspektis kiel arbaro devas aspekti. Kaj iel ĝi aspektis kvazaŭ ne estus malproksime hejmen.

Hodiaŭ ĉiu rampulo kaj eĉ la plej malgranda formiko kaŝiĝis kiel eble plej profunde en la tero, kaj la birdoj sidis senmove sur la arboj atendante.

— Nu, kara fratino, — diris la snorko, — ĉu vi ne deziras floron malantaŭ la orelo hodiaŭ?

— Estas afable ke vi pensas pri tio, — ŝi respondis. — Sed mi ne emas. Mi timas.

Snif iris pensante pri sia katido. Ĉu ĝi sidos sur la veranda ŝtuparo? Ĉu ĝi diros ion al li aŭ nur ronronos? Imagu, se ĝi estus tiel malgranda ke ĝi eĉ ne rekonus lin! Li pli kaj pli maltrankviliĝis kaj malcertiĝis, kaj fine li komencis ĝemeti.

– Ĉio sendube prosperos, karulo, — diris Snufmumriko. — Sed klopodu paŝi iomete pli rapide. Ĉar nun urĝas…

— Ja urĝas! — ekkriis la hemulo. — Ĉiuj rapidas. Ĉiuj bruas! Neniam estas kvieto surtere! — Li paŝis serĉante sian poŝtmarkalbumon ĉie, kaj lia vizaĝo estis ĉifita pro malĝojo. Estis terure varmege kaj restis al ili nenio por manĝi aŭ trinki. Ili nur paŝis, paŝadis.

“Kiel stranga oni povas iĝi, se oni sopiras je io”, — pensis Mumintrolo. — Absolute ŝajnas al mi, ke mi flaras agrablan odoron de ĵus bakitaj bulkoj”. Li suspiris kaj plupaŝis. Post iom li haltis kaj flaris per levita nazo. Kaj jen li komencis kuri.

La arboj maldensiĝis. La odoro de ĵus bakitaj bulkoj intensiĝis. Kaj subite Muminvalo etendiĝis antaŭ li kun sia blua mumindomo, same trankvila kaj ĉiutaga kiel kiam li ekiris de hejme. Kaj endome lia patrino bakadis spickukojn en kvieto kaj paco.

— Ni estas hejme! Ni estas hejme! — kriis Mumintrolo. — Mi ja sciis, ke prosperos al ni. Venu vidi!

— Jen la ponto pri kiu vi parolis, — diris Snorkfraŭlino. — Kaj tio sendube estas la arbo por grimpado. Kia bona domo kaj kia bela verando!

Snif rigardis la verandan ŝtuparon. Sed neniu katido sidis tie atendante.

Kuireje la patrino de Mumintrolo dekoraciis altan kukon per rozkolora batkremo. Ĉirkaŭ ĝi estis skribite per belaj maŝoj el ĉokolado: “Al mia amata Mumintrolo”, kaj plej supre ĝi havis stelon el sukero.

Panjo malrapide fajfetis dum ŝi jen kaj jen rigardis eksteren tra la fenestro. Muminpatro vagis de unu ĉambro al la alia, zorgante kaj barante al ŝi la vojon.