Tove Jansson - Комеto en Muminvalo

Snufmumriko ne emis muziki. Li paŝis solece cerbumante. Ankaŭ la aliaj estis silentaj. Nur Snif de temp' al tempo ĝemetis kaj plendis pri kapdoloro. Estis terure varmege.

Tiam la arbaro malfermiĝis en dezertan pejzaĝon el longaj sablodunoj. Senfinaj molaj montetoj el sablo kaj jen kaj jen tufoj el mara aveno. Mumintrolo haltis flarante en la aero.

— Mi ne sentas marodoron, — li diris. — Malbonodoras…

— Sendube estas dezerto, — diris Snif malgaje. — Dezerto kie niaj ostoj blankiĝos kaj eĉ neniam estos trovitaj. Mi havas kapdoloron!

Estis peze paŝi sur la sablo. Ili plumarŝis, super unu altaĵo kaj suben laŭ alia.

— Jen rigardu, — diris la snorko. — La hatifnatoj migras.

Fore sur la dunoj moviĝis longa procesio el hatifnatoj. Ili rigide okulfiksis la horizonton kaj maltrankvile flirtigis la manojn.

— Ili marŝas orienten, — diris la snorko. — Eble plej sekure estus sekvi ilin. Ili sentas, vi scias.

— Sed ni loĝas okcidente, — diris Mumintrolo. — Paĉjo kaj Panjo loĝas okcidente. Kaj li pluiris laŭ rekta linio kontraŭ Muminvalon.

— Nun mi krome soifas, — plendis Snif.

Sed neniu respondis.

La sablodunoj malaltiĝis. La tero estis kovrita de maraj fukoj kiuj brilis ruĝe en la kometa lumo. Troviĝis silikoj kaj konkoj. Troviĝis pecoj da betulŝelo kaj ligno kaj korko, troviĝis ĉio kio devas troviĝi sur mara strando. Sed la maro ne plu troviĝis.

Ili staris unu apud la alia nur gapante. Kie devus esti la maro kun siaj molaj bluaj ondoj kaj balanciĝantaj mevoj nun troviĝis nur malfermita abismo. Vaporis el ĝi, io bolis tie sube, kaj odoris strange kaj akre. Sub ili la strando apikis suben en verdajn, ŝlimajn fendegojn.

— La maro estas for, — diris Snorkfraŭlino duonvoĉe. — Kial la maro malaperis?!

— Mi ne scias, — murmuris Mumintrolo.

— Bone do, ke ni ne estas fiŝoj, — diris Snif, klopodante esti brava.

Sed Snufmumriko sidiĝis kun la kapo en la manoj kaj vokis:

— La bela maro! Tute for! Plu neniu velado, neniu naĝado, neniuj grandaj ezokoj! Neniuj ŝtormegoj, neniu travidebla glacio! Neniam plu la luno povos speguli sin! Kaj la strando ne plu estas strando, ĝi estas nenio ajn!

Mumintrolo sidiĝis apud lin kaj diris:

– Ĝi revenos. Ĉio revenos post kiam la kometo foriros. Ĉu vi ne kredas ke jes?

Sed Snufmumriko ne respondis.

— Kiel ni trairu? — subite demandis la snorko. — En du tagoj ni ne havas tempon ĉirkaŭiri tiun truon.

Neniu ion diris.

— Ni devas kunveni, — pluis la snorko. — Mi proponas min kiel prezidanton kaj sekretarion. Ĉu vi havas proponojn?

— Flugi, — diris Snif.

— Paŝi, — murmuris Mumintrolo.

— Ne estu stultaj, — diris la snorko. — Ni ne havas tempon esti stultaj. Viaj proponoj estas unuanime malakceptataj. Proponu ion alian.

— Proponu mem! — kriis Mumintrolo kolere. — Troviĝas neniu maniero! Skribu en via aĉa kajero ke ni ĉiuj iĝos kaĉo kiam la kometo venos ĉar eĉ Snufmumriko ne kredas ke ni elturniĝos!

Iĝis tute silente.

Tiam Snufmumriko stariĝis kaj diris:

— Ni trairos per stilzoj. Por tio la tempo sendube sufiĉos.

— Jes ja! — vokis Mumintrolo. — Jen bona ideo! Stilzoj, kompreneble! Rapidu! Ni devas trovi stilzojn, ni savos nin, ni venos hejmen!

Ĉiuj diskuris por serĉi.

Nenie eblas trovi tiel multe kiel sur mara strando. Mumintrolo trovis okcidentan balizon disrompitan. Snorkfraŭlino trovis tenilon de balailo kaj remilon. Snufmumriko trovis fiŝvergon kaj flagstangon. Snif trovis lupolan apogilon kaj difektitan ŝtupetaron. Sed la snorko iris la tutan vojon reen ĝis la arbaro kaj akiris du mallarĝajn trunkojn de piceoj precize same longaj.

Poste ili ĉiuj renkontiĝis denove kaj klopodis lerni paŝi per stilzoj. Snufmumriko stabile iris tien-reen per siaj stilzoj montrante al la aliaj kiel oni faru.

— Pli longajn paŝojn! — li vokis. — Estu tute trankvilaj. Ne pensu. Sentu! Ne rigardu suben, ĉar tiam vi perdos la ekvilibron.

— Mi havas kapturnon! Mi vomos! — kriis Snif.

— Aŭskultu, Snif, — diris Snufmumriko. — Estas tre eble, ke troviĝas perditaj trezoroj sur la mara fundo.

Kaj Snif tuj ĉesis malbonfarti.

— Rigardu min, — vokis Snorkfraŭlino. — Mi kapablas! Mi kapablas! Mi tute ne pensas, mi nur sentas!

— Tion ni scias, — diris ŝia frato.

Post unu horo diris Snufmumriko:

— Nun ŝajnas al mi ke vi ĉiuj kapablas. Estas tempo ekiri.

— Ankoraŭ ne! Mi sendube devas iom pli ekzerci min, — petis Snif kaj ĵetis rapidan rigardon suben en la maran fundon.

— Ni ne havas tempon, — diris la mumriko. — Nun memoru eviti ŝlimon kaj fendojn. Sekvu min.

Unu post la alia, kun la stilzoj sub la brakoj, ili grimpis suben en la ruĝa krepusko. Ili perdis piedapogon kaj glitis sur la marherboj kaj apenaŭ povis vidi unu la alian pro akvovaporo.

— Vi memoras ke ĉi tio okazas je via risko, ĉu ne? — demandis Snif.

— Certe, — respondis Mumintrolo. — Mi scias. Vi povas esti tute trankvila.

Nun la morta mara fundo etendiĝis antaŭ ili. Ĝi aspektis vere mizera. Ĉiuj belaj kronoj el fuko, kiuj iam balanciĝadis en travidebla akvo, kuŝis plataj kaj nigraj, kaj fiŝoj senpove baraktis en la malmultaj flakoj restantaj. Terure malbone odoris. Ĉie meduzoj kaj fiŝetoj kuŝis spirkaptante, kaj Snorkfraŭlino kuris tien-reen por porti ilin ĝis la akvotruoj.

— Tiel do, tiel do, — ŝi diris. — Nun vi tuj fartos bone denove…

— Mi ege bedaŭras, — diris Mumintrolo. — Sed mi pensas ke ni ne havos tempon savi ĉiujn.

— Tamen kelkajn, — diris Snorkfraŭlino suspirante. Ŝi suriris siajn stilzojn kaj sekvis la ceterajn. Ĉi-malsupre la kometo impresis multe pli granda, kaj ĝi ŝajnis flirti kaj flagri tra la akvovaporo. Kvazaŭ long-kruraj insektetoj ili marŝis pli kaj pli fore suben en la profundaĵojn de la maro.

Jen kaj jen el la sablo altiĝis enormaj malhelaj montoj, kies pintoj iam estis insuletoj kaj ŝeroj kie ekskursaj boatoj albordiĝis kaj knitetoj plaŭde banis sin.

— Mi neniam plu kuraĝos naĝi en profunda akvo, — diris Snif tremante. — Nur imagi, ke ĉio ĉi kuŝas sub la ventro!

Li rigardis suben en fendegon kie ankoraŭ akvo restis kaj sekreta vivo svarmis.

— Tamen ĝi estas bela. Terura kaj bela, — diris Snufmumriko. — Kaj scii, ke neniu iam estis ĉi tie antaŭ ni…

— Jen ĝi estas! — subite kriis Snif. — La trezorkesto! Vi diris ke ĉi tie troviĝas perditaj trezoroj…

Li lasis la stilzojn kaj komencis furioze elfosi la keston el la sablo.

— Helpu min! — li kriis. — Ĝi estas ŝlosita… Ĝi fiksiĝis…

— Ni ne povos kunporti ĝin, — ĝi estas tro granda, diris la snorko. — Snif, mi petas, rapidu! Vi trovos multe pli belajn aferojn antaŭ ol ni alvenos. — Kaj la besteto Snif plupaŝis kun la nazo ĉifita pro malespero.

La rokoj iĝis pli altaj kaj sovaĝaj, kaj la grundo estis plena de fendegoj. La stilzoj senĉese fiksiĝis en la fendoj, kaj ili iris pli kaj pli malrapide. Jen kaj jen iu el ili falis surkapen. Ili jam ĉesis interparoli kaj nur marŝis, marŝadis. Kaj subite sinkinta ŝipo kuŝis antaŭ ili. La kompatinda ŝipo aspektis ege melankolia. La masto estis disrompita kaj la frakasitaj flankoj plenaj de mituloj kaj marherboj. La rigon forportis maraj fluoj. Sed la prua figuro restis. Ĝi gapis rekte preter ili kaj malĝoje ridetis en soleco.