Tove Jansson - Комеto en Muminvalo

— En mia groto, — diris Snif. — Ĉu mi iru demandi?

— Faru tion, — diris Snufmumriko.

Snif forkuris kaj ili sidiĝis vojrande por atendi.

– Ĉu vi scias danci tiun novan, kio-ajn-ĝi-nomiĝas? — demandis Snorkfraŭlino.

— Ne, — respondis Mumintrolo. — Valso plaĉas al mi.

— Ni ne havas tempon danci, — diris la snorko. — Rigardu la ĉielon.

Ili rigardis (sed Snorkfraŭlino ne).

– Ĝi pligrandiĝis, — diris Snufmumriko. — Hieraŭ ĝi estis kiel formika ovo. Nun ĝi aspektas kiel oranĝo. Mi preskaŭ pensas…

— Sed tangon vi sendube scias, — interrompis Snorkfraŭlino. — Unu paŝeto flanken kaj du malantaŭen.

— Tio ja sonas facile, — konsentis Mumintrolo.

— Kara kokina fratino, — diris la snorko. — Ĉu vi neniam povas resti ĉe la afero!?

— Ni komencis paroli pri danco, — diris Snorkfraŭlino. — Kaj poste vi subite daŭrigis parolante pri kometoj. Mi ankoraŭ parolas pri danco.

Ambaŭ malrapide komencis ŝanĝi koloron. Ĝuste tiam Snif rekuris.

– Ŝi ne volas, — li vokis. — Ŝi savos sin en la kelo kun konfitaĵoj. Sed ŝi sendis dankojn kaj salutojn kaj po unu stangbombonon al ĉiu el ni.

– Ĉu vi ne hazarde elpetis ilin, — demandis Mumintrolo.

— Neniam en mia vivo! — incitite diris Snif. — Ŝi opiniis ke ni devus ricevi ilin ĉar ŝi ŝuldis al ni 74 peniojn. Mi diris nur, ke ŝi tute pravas.

Do ili marŝis plu kaj la vojo marŝis kun ili. La malhela suno subiris inter piceoj kaj enlitiĝis sub la horizonto. Anstataŭe la luno leviĝis, sed ĝi estis strange palverda kaj senbrila.

La kometo lumis pli kaj pli forte. Ĝi estis preskaŭ same granda kiel la plenluno kaj lumigis la tutan arbaron per sia ruĝa, malrealeca lumo.

La dancejo situis en eta maldensejo. Ĝi estis ornamita per kronoj el lampiroj, kaj arbarrande granda akrido agordis sian violonon. La maldensejo estis plena de vizitantoj kiuj atendis ke la dancado komenciĝu. Etaj lagofantomoj kuraĝis elveni el la sekiĝintaj marĉoj kaj el la arbara lageto. Sur la dancejo estis svarmo el etaj knitoj, kaj sub la betuloj klaĉadis amaso da arbo-spiritoj (arbospirito estas eta damo kun belega hararo kiu vivas en la arbotrunko. Nokte ŝi eliras por balanciĝi en la frondaro. Ŝi kutime ne troviĝas en pinglo-arboj).

Snorkfraŭlino elprenis sian speguleton por kombi la fruntharojn kaj esplori, ĉu la floro sidas ĝuste malantaŭ ŝia orelo. Mumintrolo alĝustigis sian medalon. Ili neniam antaŭe vizitis tiel grandan balon.

– Ĉu vi pensas ke mi ofendos la akridon, se mi iomete ludos per mia buŝharmoniko, — flustris Snufmumriko.

— Ludu vi ambaŭ, — diris la snorko. — Instruu al li tiun kanton "Ĉiuj bestetoj bantigas la voston".

– Ĝi konvenos, — diris Snufmumriko. Kaj li venigis kun si la akridon malantaŭ arbedon por instrui al li la novan kanton.

Post kelka tempo aŭdiĝis etaj tonoj trans la arbedo, unu post alia, kaj jen pliaj, triloj kaj melodietoj. Knitetoj kaj arbospiritoj kaj lagofantomoj ĉesis babili kaj iris sur la herbejon por aŭskulti.

— Tio sonas bone, — ili diris. — Certe estas bone danci je tio.

— Panjo, — diris juna kniteto kaj montris al Mumintrolo. — Tie staras generalo.

La tuta familio venis admiri lian medalon.

— Kiel belan lanugon vi havas, — ili diris al Snorkfraŭlino.

La arbospiritoj rajtis laŭvice speguliĝi en ŝia spegulo kun rubena rozo dorsflanke kaj ĉiu lagofantomo desegnis malsekan personan markon en la kajero de la snorko.

Sed nun aŭdiĝis la kanto "Ĉiuj bestetoj bantigas la voston" trans la arbedo, eĉ ne unu sola tono perdiĝis, kaj jen aperis Snufmumriko kaj la akrido ludante plenforte. Estiĝis granda pelmelo kaj svarmado kiam ĉiuj paroj elserĉis unu la alian. Post kelka tempo ĉiu trovis tiun, kun kiu li plej preferis danci, kaj ĉiuj turniĝis en rondo sur la dancejo.

— Sed vi ja dancas tre bone, — diris Snorkfraŭlino. — Kiu danco estas tio?

— Mia propra, — respondis Mumintrolo. — Mi ĵus eltrovis ĝin!

La snorko elektis lagvirineton kun perkoherboj en la haroj kaj trovis iom malfacile sekvi la takton. Snif turniĝis kun la plej malgranda kniteto kaj sentis sin tre granda. Estis klare ke la knito admiris lin. La kuloj dancis sialoke kaj el ĉiuj anguloj de la arbaro novaj gastoj alplandis, alrampis kaj alsaltis por rigardi. Neniu sola pensis pri la kometo kiu sola kaj arda flugis antaŭen tra la nigra nokta spaco.

Proksimume je noktomezo oni alrulis grandan barelon da pomvino, kaj ĉiu ricevis etan tason el betulŝelo el kiu trinki. La lampiroj kolektiĝis en bulon meze de la dancejo kaj ĉirkaŭe sidis ĉiuj aliaj manĝante buterpanojn kaj trinkante vinon.

— Nun ni rakontu historiojn, — diris Snif. — Ĉu vi ne scias rakonton, eta knito?

— Neee, — diris la knito kaj terure embarasiĝis. — Eble unu…

— Nu, do rakontu ĝin, — diris Snif.

— Estis iam arbara rato nomita Pimp, — murmuris la knito kaj timide rigardis inter la manoj.

— Nu, kaj kio poste? — diris Snif kuraĝige.

— La rakonto finiĝis nun, — flustris la knito kaj subenrampis por kaŝiĝi en la muskoj. Ĉiuj ridis plenforte, kaj la lagofantomoj batadis tamburon per siaj vostoj.

— Ludu ion al kio eblas fajfi! — vokis Mumintrolo.

— Do ni ludu la Paŝto-paŝanto-kanton, — diris Snufmumriko.

— Sed ĝi estas tiel malĝojiga, — kontraŭis Snorkfraŭlino.

— Tamen ludu ĝin, — diris Mumintrolo. — Ĝi estas bona fajfokanto.

La mumriko ludis kaj la trolo fajfis kaj ĉiuj aliaj kunkantis en la rekantaĵo:

Snorkfraŭlino suspiris.

— Nun mi iĝis melankolia, — ŝi diris. — Tio ja estas precize kiel pri ni. Ni estas lacaj kaj perdis la vojon hejmen!

— Vi estas laca ĉar vi tro multe dancis, — diris la snorko kaj malplenigis sian tason.

— Kompreneble ni trovos la vojon hejmen, — vokis Mumintrolo. — Ne estu melankolia! Ni hejmenvenos kaj Panjo havos pretan vespermanĝon kaj diros "imagu ke prosperis al vi" kaj ni diros "vi ne scias kion ni trapasis!"

— Kaj mi ricevos piedringon el perloj, — flustris Snorkfraŭlino. — El unu perlo ni faros kravatpinglon por vi.

— Jes, — diris Mumintrolo. — Kvankam ja sufiĉe malofte mi portas kravaton.

— Unu perlon mi pendigos ĉirkaŭ la kolon de mia sekreto, — diris Snif. — Mi havas sekreton, kiu komenciĝas per K kaj finiĝas per O kaj kiu akompanas min ĉie! Ĝi sopiris al mi dum la tuta tempo nun kiam mi forestis…

– Ĉu ĝi eble finiĝas per to? — demandis la snorko.

— Mi ne diras! — vokis Snif. — Kaj vi ne rajtas diveni!

Nun Snufmumriko ludis unu kanton post alia, dormemigajn krepuskajn kantojn kaj ekirajn kantojn. Unu post la alia knitetoj kaj lagofantomoj komencis retiriĝi en la arbaron. La arbospiritoj malaperis kaj Snorkfraŭlino endormiĝis kun sia spegulo enmane.

Fine la kantoj silentiĝis kaj sur la herbejo estis tute kviete. La lampiroj estingiĝis, kaj tre, tre malrapide alproksimiĝis la mateno.

La kvinan de aŭgusto birdoj ne plu kantis. La suno lumis tiel malforte ke ĝi apenaŭ estis videbla. Sed super la arbaro la kometo staris granda kiel rado de veturilo, kaj ĉirkaŭ ĝi estis ringo el fajro.