Tove Jansson - Комеto en Muminvalo

Hejme la patrino estis okupita elŝovi la bankuvon surteren. Snif staris apude tenante la subtason kun lakto enmane.

— Vi ne aŭskultas min, — li diris. — Mi jam trifoje demandis kie ĝi troviĝas!

— Kio do, — la patrino konfuzite demandis.

— Mia katido! — vokis Snif. — Kie estas mia katideto kiu tiel ege sopiris je mi? Ni ja devas savi ĝin!

— Nu jes, — diris la patrino lasante la bankuvon. — Via sekreta katido… Komprenu, mi apenaŭ vidis ĝian voston kelkfoje, ĝi alvenas nur nokte por trinki lakton.

– Ĉu ĝi do komencis ŝati vin? — demandis Snif.

— Ne, — diris la patrino. — Ĝi estas tre sendependa. Vi vidos ke ĝi helpos sin. Katoj ĉiam elturniĝas…

Ĝuste tiam la patro de Mumintrolo alvenis kun la klaktintanta ĉarumo.

— Jen la lasta ŝarĝo! — li vokis. — Tuj estos la sesa kaj duono, kaj ni devos ŝtopi la plafonon de la groto… Je kukolo, kion ni faru pri la bankuvo?!

– Ĝi estas tute nova, — klarigis la patrino. — Vi scias kiel plaĉe estas bani sin kaj krome…

— Bone bone, — diris la patro. — Ensaltu kaj mi veturigos vin al la groto. Kie estas la hemulo?

— Li kalkulas siajn poŝtmarkojn, — diris Snorkfraŭlino, kiu tenis la familian fotoalbumon en la brakoj. Kiel Mumintrolo povis esti tiel dikega kiel infano?

— Hemulo! — kriis la patro. — Saltu en la bankuvon, ĉar jam temp’ está! La kometo alvenas!

La hemulo prenis sian albumon en la brakoj kaj obeeme saltis en la bankuvon, kaj jen la patro de Mumintrolo ekiris.

Snif estis la lasta foriranto el Muminvalo. Dum la tuta vojo traarbare li vokadis la katidon. Kaj finfine li ekvidis ĝin. Ĝi sidis sur muskoj lavante sin.

— Saluton, — flustris Snif. — Kiel vi fartas?

La kato ĉesis lavi sin kaj rigardis lin. Snif singarde alproksimiĝis etendante la manon. Ĝi moviĝis iom for.

— Mi sopiris je vi, — diris Snif, denove etendante la manon. La katido faris salteton ekster atingo. Ĉiufoje kiam li provis karesi ĝin, ĝi cedis sed ne foriris.

— La kometo alvenas, — diris Snif. — Venu kun ni al la groto, alie vi estos kaĉo.

— Ej, — respondis la katido kaj oscedis.

– Ĉu vi promesas veni? — Snif severe demandis. — Vi devas promesi. — Kaj ĝi daŭrigis lavi sin.

Snif metis la subtason kun lakto sur la muskojn kaj restis dum kelka tempo rigardante la katidon. Poste li kuris pluen al la sablostrando. Tie la bankuvo ĝuste estis hisata sur la monton.

— Tenu kaj tiru! — kriis la patro de Mumintrolo. — Ĝi trafos miajn piedfingrojn! Ne lasu la ŝnuron!

– Ĝi glitas! La sapujo senĉese fiksiĝas! — kriis lia filo.

La patrino sidis surstrande viŝante al si la frunton.

— Kia transloĝiĝo, — ŝi suspiris.

— Kion ili faras, — demandis Snif.

– Ĝi estas tro granda, — klarigis la patrino. — Ne eblis enigi ĝin en la groton. La snorko volis kunveni pri la afero, sed ne restas tempo por tio. Nun ili suprenigos ĝin por ŝtopi la plafonon. Oj oj!

— Mi renkontis mian katidon, — diris Snif. — Kaj ĝi promesis veni en la groton antaŭ la oka.

— Bone, — diris la patrino. — Tre ĝojige. Nun mi iros prepari la litojn en la groto.

Montriĝis ke la bankuvo kovris la plafonan truon krom nur kvar centimetroj. Ili estis vere bonŝancaj. Baldaŭ la tuta pakaĵo troviĝis en la groto, kaj la patrino pendigis plejdon antaŭ la enirejo.

– Ĉu vi pensas ke tiu eltenos? — demandis Mumintrolo.

— Ni preparos la plejdon, — diris Snufmumriko kaj elpoŝigis boteleton. — Rigardu! Mia subtera sunoleo! Ĝi eltenas ĉiun ajn varmegon.

– Ĉu ĝi lasas makulojn? — demandis la patrino. Subite ŝi ĵetis la manojn al la vizaĝo kaj vokis: — Kie estas la moskorato?

— Li ne volis kuniri, — diris la patro. — Li asertis ke ekskursoj estas nenecesaj. Do mi postlasis lin. Mi permesis al li konservi la hamakon.

— Nu nu, — suspiris la patrino de Mumintrolo kaj daŭrigis kuiri vespermanĝon per sia primuso. Estis kvin minutoj antaŭ la sepa.

Kiam ili atingis la fromaĝon, io gratis ekster la groto kaj barba nazo aperis sub la plejdo.

— Ho, ĉu vi tamen alvenis, — diris Mumintrolo.

— Iĝis tiel varmege sur tiu hamako, — respondis la moskorato. — Do mi pensis ke eble estas malpli varme en la groto.

Li digne trotis en angulon kaj sidiĝis.

– Ĉu vi vidis mian katon survoje? — demandis Snif.

— Ne, — diris la moskorato.

La patro de Mumintrolo elpoŝigis sian horloĝon kaj diris:

— Nu bone, do ni estas pretaj. Estas la oka horo.

— Do restas tempo ankaŭ por la deserto, — diris la patrino.

— Snif, kien vi metis la altan kukon?

— Tie iuloke, — diris Snif montrante al la angulo de la moskorato.

— Kie do? — demandis la patrino. — Mi ne povas vidi ĝin. Ĉu vi vidis altan kukon, moskorato?

— Nek katojn nek kukojn, — kolere respondis la moskorato. — Mi ne vidas ilin, ne gustumas ilin nek rekonas ilin. Mi pensas.

La hemulo ridis kaj pluis glui poŝtmarkojn en sian albumon.

— Vi ege pravas, — li murmuris. — Bruado. Nenio krom bruado.

Sed kie ĝi do troviĝas!? ekkriis Muminpanjo konsternite. Kara Snif, tamen ne eblas ke vi formanĝis la tutan kukon survoje?

– Ĝi estis tro granda, — diris Snif neglekte.

— Do vi tamen manĝis el ĝi! — kriis Mumintrolo.

— Nur la pintan stelon, kaj ĝi estis malmola kiel morho! — rekriis Snif kaj enrampis sub la matracon. Li ne plu volis vidi ilin. Estis skribite “Al mia amata Mumintrolo” sur la kuko, kaj tute ne “al mia amata Snif”. Kaj la katido ne alvenis kvankam estis post la oka.

— Oj oj tamen, — diris la patrino de Mumintrolo kaj sidiĝis sur seĝon ĉar ŝi estis sufiĉe laca. — Kia mizero pri ĉio.

Snorkfraŭlino akre rigardis la moskoraton.

— Foje ekstaru, — ŝi diris.

— Mi restos sidanta kie mi sidas, — respondis la moskorato.

— Vi sidas sur la kuko de Mumintrolo, — diris Snorkfraŭlino. Tiam la moskorato tre rapide stariĝis kaj ho, kiel li aspektis postaĵe! Kaj ho, kiel la eksalta kuko aspektis!

— Almenaŭ tio estis nenecesa, — vokis Mumintrolo. — La alta kuko je mia honoro!

— Nun mi restos ŝmirita dum mia tuta vivo! — kriis la moskorato. — Mi malpetas ĉi tiajn aferojn! La kulpo estas via!

— Trankviliĝu, trankviliĝu ĉiuj, — diris la patrino. — Estas la sama alta kuko kvankam ĝi ekhavis novan formon… — Sed neniu aŭskultis ŝin.

Snufmumriko komencis ridi. Kaj Snif, pensante ke oni ridas pri li, reaperis el sub la matraco kaj kriis:

— Mi fajfas je viaj aĉaj kukoj! Kiuj estas nur por Mumintrolo kaj tute ne por mi! Kaj neniu pensas, ke ankaŭ katoj ŝatas kremon! Kaj nun mi iras alporti mian katidon, ĉar ĝi ĉiuokaze estas la sola, kiu zorgas pri mi! Kaj jen li elkuris el sub la plejdo kaj malaperis.

— Kiel terure! — ekkriis la patrino de Mumintrolo. — Kompreneble ĝi devus teksti ankaŭ “al mia amata Snif”… Kiel mi povis!

— Nun vi devos donaci al li ion tre belan, — serioze diris la patro.

Muminpanjo kapjesis. Ŝi decidis ke Snif ricevu la smeraldojn de avino. Ili povus iĝi tre bela kolĉeno por la katido…

Snufmumriko levis la plejdon kaj rigardis eksteren el la groto.

— Eble mi devus postsekvi lin, — li diris.