Льюис Кэрролл - Аліса ў Цудакуце

“Як жа ж добра было дома,- думала бедная Аліса,- там я не змяняла свой рост кожную хвіліну, і мной не кіравалі мышы з трусамі. Я ўжо амаль шкадую, што пабегла за Трусам, але ж мне пакрысе пачынае падабацца гэткі лад жыцця! Хм, а што са мною яшчэ б МАГЛО здарыцца, цікава? Я ніколі не аб чым падобнам не чула, нават у казках не чытала, а тут сядзі цяпер у самоце! Магчыма пра мяне таксама колісь напішуць кнігу! Я нават сама яе напішу, калі стану вялікай,- а потым дадала сумным тонам,- хаця ў гэтым пакойчыку расці ўжо няма куды.”

“Але тады,- падумала Аліса,- як жа я стану вялікай? Суцяшае толькі адно – я ніколі не састарэю, але ж тады мне ўсё жыццё прыйдзецца вучыцца! Ой не, ГЭТА мне не падабаецца!”

“А мая ж ты дурнічанька!- адказала яна сама сабе.- Як ты збіраешся ТУТ вучыць урокі?! Тут і для ЦЯБЕ месца не хапае, а куды ты падзенеш падручнікі?!”

Так яна і працягвала спрэчку то з аднаго, то з другога боку, але праз колькі хвілін яна спыніла сваю размову, бо пачула голас звонку, і ёй захацелася паслухаць.

“Мэры Эн! Гэй, Мэры Эн!- крычаў голас,- Зараз жа прынясі мне пальчаткі!”

На лесвіцы пачуўся грукат чыіхсьці крокаў. Аліса здагадалася, што гэта ідзе Трус, каб яе знайсці, ад гэтага яна задрыжала так, што пачала калыхацца ўся хатка, хаця цяпер яна ў тысячу разоў была большая за Труса, і магла яго не баяцца.

Тым часам Трус падышоў да дзвярэй, але не змог з імі анічога зрабіць, бо адчыняліся яны ўсярэдзіну, але ж знутры былі прыціснуты Алісіным лакцём, і ён толькі дарма стараўся. Аліса пачула, як ён сыходзіць, кажучы сабе: “Тады я абайду хату і залезу праз вакно.”

“Толькі як жа ж гэта ў ЦЯБЕ атрымаецца?”- падумала з усмешкай Аліса. Яна пачала чакаць, і калі пачула трусавы крокі пад вакном, пачала хапаць рукою паветра. Схапіць нічога не атрымалася, але звонку адчуліся чыйсьці енк, падзенне і звон разбітага шкла. Аліса вырашыла, што Трус патрапіў у парнік з агуркамі, ці штосці падобнае.

Пасля пачуўся сярдзіты голас Труса:

- Пат! Пат! Дзе ты бэсцішся?

Голас, якога ніколі да гэтуль не чула, адказаў:

- Тут я, тут! Яблыкі капаю, васпане!

- Знайшоў чым займацца!- сярдзіта заўважыў Трус.- Кінь дурное і бяжы да мяне на дапамогу! (І зноў пачуўся звон шкла)

- А цяпер, адкажы мне, Пат, што ты бачыш у вакне?

- Пэўна, чыясь рука, васпане! (Апошнія словы ён вымавіў разам і атрымалася “рукспане”.)

- Рука, кажаш, ёлупень! Ты калі-небудзь бачыў руку такога памеру? Яна ж ледзь праз вакно пралезла!

- Праўду васпан кажа, але ж гэта нічога іншага, як рука.

- Ёй няма, што там рабіць, ідзі і прыбяры яе!

Пасля, даволі доўга было ціха, і толькі час ад часу Аліса чула нейкія перашэптванні кшталту:

- Вой, не ўмею я лазіць па сценах, васпане, нават не прасіце, не палезу!

- Рабі, як я кажу, баязліўца кусок!

Аліса пару разоў паварушыла рукою ў паветры. Адчуліся адразу два енкі і звон бітага шкла.

“Цікава, колькі ў іх яшчэ засталося парнікоў,- падумала Аліса,- і што яны будуць рабіць далей? Шкада толькі, што выцягнуць мяне з вакна ім не ўдасца! Як жа ж мне надакучыла тут сядзець!”

Зноў на працяглы час настала цішыня, а потым раздаўся грукат калёс і спрэчка некалькіх галасоў. Аліса разабрала наступнае:

- Дзе шчэ драбіны?!

- Чаму я вінен несці ўсё адзін, другія драбіны ў Біла!

- Біл, хлопча, хуценька сюды з драбінамі!

- Стаў іх сюды, на вугал!

- Спачатку звяжыце іх!

- Навошта, яны і так даволі высокія!

- Ты ўпэўнены?!

- Так, Біл! Трымай, хлопча, гэтую вяроўку!

- А дах вытрымае?!

- Асцярожна, там дахавіна слабая ёсць!

- Падае! Хавайце галовы! (дзынь)

- Хто гэта зрабіў?

- Гэта ўсё Біла справы!

- Хтось вінен залезці ў хату праз камін?

- Я не палезу! Не прасіце!

- А каму лезці?! Мне?!

- Хай Біл лезе! Біл, хлопча, васпан хоча, каб ты палез у камін!

“Ага! Біла пасылаюць лезці ў камін,- здагадалася Аліса,- Усю адказнасць на яго спіхнулі! Не хацела б я быць на яго месцы. Камін, канечне, вузкаваты, АЛЕ Ж Я паспрабую добранька пхнуць яго!”

Яна падцягнула нагу колькі змагла і чакала, калі ў каміне хто-небудзь з’явіцца (хто дакладна, яна не магла ўявіць). Урэшце яна пачула чыісьці драпкі ў каміне. Здагадаўшыся, што гэта Біл, яна, як мага моцна, пхнула і стала чакаць наступстваў.

Першае, што яна пачула, гэта хор галасоў:

- Глядзіце! Біл паляцеў!- казаў голас Труса.- Гэй там, ля загароджы, лавіце яго!

Потым на кароткі час цішыня, і зноў балбатанне:

- Трымайце яму галаву!

- Цяпер брэндзі!

- Не душыце яго!

- Што там было, хлопча?! Што з табой здарылася?! Расказвай!