Льюис Кэрролл - Аліса ў Цудакуце

- Ах, чаму тут няма маёй Дзіначкі,- уголас заўважыла Аліса,- яна б хуценька яе вярнула!

- Рызыкну спытацца, хто такая, гэтая твая Дзіна?- заўважыў Лоры.

- Дзіна, наша кошка!- шпарка адказала Аліса, гатовая гадзінамі распавядаць аб сваёй улюбёнцы.- Вы нават не ўяўляеце, наколькі добра яна ловіць мышэй! А як яна палюе на птушак?! Ад маленькіх нават пер'я не застаецца!

Апошнія словы сталі сапраўднай сенсацыяй сярод суполкі. Частка птушак адразу хутка адляцела. Старая сарока заенчыла, пужліва азіраючыся па баках:

- Аёечкі, ужо так запозна, а вечаровае паветра так дрэнна ўплывае на маё горла!

Канарэйка, дрыжачым голасам пачала заклікаць сваіх птушанятак:

- Нам пара, даражэнькія! У гэты час вы ўжо павінны быць у сваіх ложках!

Хутка ў кожнага знайшлася падстава для сыходу, і Аліса зноў засталася ў самоце.

- Не трэба было казаць ім пра Дзіну!- сумна заўважыла яна.- Ніхто тут не можа замяніць мне маю кошачку! Дзіна, Дзіначка! Ці ж убачу я цябе колісь?!

І Аліса зноўку заплакала, бо адчула сябе самотнай і прыгнечанай. Раптам у аддаленні пачуліся чыісьці ціхія крокі. Аліса пачала азірацца, крышачку спадзеючыся, што гэта вяртаецца Мыш, каб скончыць сваё апавяданне.

Але гэта быў Белы Трус, ён спяшаўся назад, азіраючыся па баках, нібы штосьці згубіў, ды мармычучы сабе пад нос:

“Герцагіня! Герцагіня! Мае ж вы бедныя лапачкі! Мае ж вы скурка і вусікі! Яна мяне сваімі ўласнымі рукамі заб’е, да бабкі не хадзі! Дзе ж я мог іх згубіць?”

Аліса адразу здагадалася, што ён шукае свае пальчаткі ды веер і сама прынялася шукаць, куды магла іх падзець. Але, і пальчаткі з веерам невядома дзе падзеліся, і сама зала, здавалася, стала нейкай іншай, і шкляны столік ды маленечкія дзверачкі кудысь зніклі.

Неўзабаве Трус заўважыў Алісу, якая займалася пошукам і строга крыкнуў ей:

“Гэй, Мэры Эн, ты чаго тут валэндаешся? Куляю ляці дамоў і прынясі мне новыя пальчаткі і веер! Хуценька, хуценька!”

Аліса настолькі разгубілася, што адразу ж пабегла ва ўказаны Трусам напрамак, нават не папытаўшыся яму растлумачыць, што ён памыліўся.

“Ён пэўна прыняў мяне за сваю хатнюю гаспадыню,- вырашыла Аліса.- Вось жа Трус здзівіцца, калі даведаецца, хто я насамрэч! Але ж усё роўна трэба прынесці яму пальчаткі ды веер, канечне, калі я іх знайду!”

Не паспела яна скончыць фразу, як убачыла акуратную хацінку, на дзвярах якой была медная шыльда, на якой было выгравіравана “Б. Трус”. Аліса ціхінька зайшла ў хацінку і адразу ж пабегла наверх, паколькі вельмі баялася сустрэцца з сапраўднаю Мэры Эн і быць выкінутай з хаты раней, чым знойдзе веер з пальчаткамі.

“Як жа ж усё гэта дзіўна,- казала сабе Аліса,- патрапіць у пасыльныя да труса! Глядзіш, у наступны раз прыйдзецца прыслугоўваць Дзіне!”

І яна ўявіла сабе гэткі стасунак: “"Міс Аліса! Хадзіце хутчэй, вам пара на шпацыр!" "Адну хвілінку, нянечка! Мне патрэбна пасцерагчы Дзініну мыш." Толькі думаю,- працягнула Аліса,- што Дзіну выкінуць з хаты, калі яна пачне прыказваць людзям!”

Тым часам яна патрапіла ва ўтульны пакойчык са сталом ля вакна, а ў яго скрынке (як яна і спадзявалася) былі веер і некалькі пар белых пальчатачак. Аліса схапіла веер і пару пальчатак і ўжо збіралася пайсці з пакою, як раптам пабачыла невялічкую бутэлечку ля люстэрка. На гэты раз на ёй не было аніякіх надпісаў, кшталту “ВЫПІ МЯНЕ”, але невядома чаму Аліса адчыніла яе і зрабіла глыток.

“Упэўнена, што здарыца НЕШТА цікавае,- сказала яна сабе,- як кожны раз, калі я што-небудзь з’ем ці вып’ю. Паглядзім, што робіць гэты напой. Спадзяюся, ён зробіць мяне крыху большай, не тое мне надакучыла ўжо быць такой маленькай!”

Гэта здарылася хутчэй, чым можна было чакаць: не паспела яна вярнуць бутэлечку на месца, як стукнулася галавою аб столь і прыйшлося нават нахіліцца, каб не зламаць шыю. Аліса шпарка вярнула бутэльку туды, дзе яна стаяла, сказаўшы:

“Досыць! Спадзяюся, што не буду расці далей, не тое не змагу выйсці вонкі. Пэўна я выпіла замнога!”

Але шкадаваць было запозна! Аліса працягвала расці далей, і ўрэшце ёй прыйшлося стаць на калені, а праз хвіліну яна не змагла стаяць нават так. Ёй прыйшлося адным локцем прыціснуцца да дзвярэй, а другую руку падняць па-над галавой. Але рост не спыняўся, і урэшце ёй прышлося выцягнуць руку з вакна, а адну нагу сунуць у камін.

“Што са мной здарыцца,- падумала Аліса,- калі я працягну расці?”

На шчасце дзеянне чароўнага напоя скончылася, але яна адчувала сябе няўтульна. Алісе здавалася, што яна ніколі не зможа знайсці выхад, і ад гэтага адчувала сябе нешчаслівай.