Льюис Кэрролл: Аліса ў Цудакуце

- Не!- урэшце вымавіў ён,- лягчэй будзе паказаць.

(Вы напэўна таксама захочаце пагуляць у Сход ва Уцёках, тады раскажу, як Дадо гэта рабіў.)

Спачатку ён намаляваў крэйдай даволі вялізнае кола, (“яно не абавязкова павінна быць роўным” - патлумачыў Дадо), а потым беспарадкава размясціў усіх на гэтай своеасаблівай дарожцы. Ніхто не даваў старту, кожны пабег, калі палічыў патрэбным, а спыняўся, калі адчуваў стому. Таму цяжка было сачыць за дзеяй. Але дзесьці праз поўгадзіны ўсе былі ўжо сухімі. Дадо громка аб’явіў, што Сход ва Уцёках скончаны. Вакол яго адразу ж сабраўся натоўп, каб аддыхацца і высветліць пераможцу.

Гэтае пытанне прымусіла Дадо зноў на працяглы час задумацца і ўвесь гэты час ён стаяў, прыціснуўны палец да ілба (у гэткай позе звычайна малююць Шэкспіра), а ўся грамада усхвалявана чакала ў цішыні. У рэшце Дадо вымавіў:

- Перамаглі УСЕ, і кожны атрымае свой прыз!

- А хто будзе раздаваць прызы? - у адзін голас спытаўся хор пераможцаў.

- Прызы ўручыць... яна,- сказаў Дадо, паказаўшы на Алісу пальцам; увесь натоўп перакінуў увагу на дзяўчынку, і кожны, перапыняючы астатніх, пачаў патрабаваць свой прыз.

Аліса не ведала, што рабіць, але ўсё ж засунула руку ў кішэню і знайшла скрыначку з цукровай гарошынай (на шчасце скрынка была добра зачыненая, і іх не закранула салёная вада), і кожнаму дастаўся свой прызавы кавалачак, якіх хапіла акурат на ўсіх. Гарошынка ў гарошынку.

- А зараз прыз павінна атрымаць ТЫ,- сказала Мыш.

- Зразумела ж!- з сур’ёзным тварам падтрымаў яе Дадо.- У цябе больш нічога няма ў кішэні?- спытаў ён, павярнуўшы галаву да Алісы.

- Не! Толькі напарстак,- сумна адказала Аліса.

- Дай-ка мне яго, калі ласка!- сказаў Дадо.

Усе сталпіліся вакол іх. Дадо узяў напарстак, а потым ганарова прамовіў:

- Са ўсёю шчырасцю прашу Цябе прыняць ад нас гэты далікатны напарстак.

А астатнія падтрымалі яго громкім і працяглым пляскам далоняў.

Алісе гэта падалося поўным глупствам, але ўсе вакол былі настолькі сур’ёзныя, што яна нават не смела ўсміхнуцца. А паколькі не ведала, што сказать, зрабіла рэверанс і прыняла ўласны напарстак з такім ганаровым выглядам, на які была толькі здольная.

А потым ўсе пачалі есці свае прысмакі. У выніку пачаліся шум і мітусня, вялікія істоты пачалі наракаць, што нават не распрабавалі смак, а у маленькіх гарошына засела ў горле і іх прыйшлося стукаць па спінах. А калі прысмакаў больш не засталося, усе зноў паселі колам і пачалі ўпрошваць Мыш, каб яна ім яшчэ што-небудзь распавяла.

Вы абяцалі расказаць сваю гісторыю, ну, вы ведаеце АБ ЧЫМ,- прапанавала Аліса,- чаму вы ненавідзеце “К” і “С”? – шэптам дадала яна, крышачку пабойваючыся, каб не пакрыўдзіць Мыш і на гэты раз.

- О! Гэта сумная і доўгая гісторыя,- уздыхнуўшы прамовіла Мыш і павярнулася да Алісы.

- Канечне ж, у ВАС доўгая хвасторыя ,- сказала Аліса, якая ў гэты момант уважліва назірала за мышыным хвастом,- але чаму вы лічыце яе сумнай ?

Яна пакутвала з гэтага пытання на працягу ўсяго мышынага апавядання, таму дзеля Алісы яно выглядала так:

- Ты зусім не сочыш!- строга звярнулася да Алісы Мыш.- Аб чым ты зараз думаеш?

- Што вы? Не! Я сачу вельмі пільна!- прамовіла ў адказ Аліса.- Вы як раз дабраліся да пятага загібу. Так?

- Якія загібы ты маеш на ўвазе!- раз’юшылася Мыш.

- На вузел?- занепакоілася Аліса, заўжды гатовая прыйсці на дапамогу.- Вам памагчы развязаць?!

- Ані аб чым падобным я не прасіла!- прамовіла Мыш, паднялася і пайшла прэч.- Ты крыўдзіш мяне гэткай лухтою!

- Я не жадала анічога падобнага!- з мальбою прамовіла бедная Аліса.- Але ж Вас так лёгка пакрыўдзіць!

Мыш толькі рыкнула ў адказ.

- Вярніцеся, калі ласка, вы яшчэ не скончылі сваю аповесць!- упрошвала Аліса, а разам з ёй усе астатнія,- Так, так! Вяртайцеся, калі ласка!

Але Мыш толькі пахістала ў адказ галавой і пайшла яшчэ спрытней.

- Шкада, што яна не засталася з намі,- уздыхнуў Лоры, калі тая знікла са зроку; а старая Крабіха заўважыла сваёй дачцэ:

- Бачыш, дзіця! Хай гэта будзе табе добрым урокам, ніколі не парушай чужы спакой!

- Хто б казаў, матулечка!- раздражнённа заўважыла тая.- Ты выведзеш з сябе нават вустрыцу!