Алесь Савіцкі - Радасці і нягоды залацістага карасіка Бубліка

— О-ой, каго бачу я! — войкнула Саша і зарадавалася.— Вадзянік Малінавая пацерка! Няўжо гэта вы?

— Так, гэта я і ёсць,— важна адказаў вадзянік Малінавая пацерка.— Ты тады не пачула, што я казаў табе. Ты так захапілася малінавай пацеркаю, што не звярнула ўвагі на мае словы. А я сказаў табе, што калі зробіш сто добрых спраў, чары маёй пацеркі скончацца і ты апынешся на ранейшым месцы!

— Дык я ж зрабіла сто добрых спраў,— выгукнула Саша.— Мы з Бублікам і Кропелькаю іх зрабілі.

— Я гэта ведаю,— сказаў вадзянік Малінавая пацерка.— I таму ты зноў дзяўчынка Саша, а не маленькі залацісты карасік. I таму ў мяне, як бачыш, ёсць новая малінавая пацерка. Праўда, з кожным разам яна робіцца меншая і меншая...

— Ой, дарагі вадзянік! Дай мне хутчэй малінавую пацерку,— папрасіла Саша.— У мяне поўна новых жаданняў!

Вадзянік расправіў крылцы, узляцеў на доўгую зялёную шаблю аеру. Аер гайдаўся, і малінавая пацерка зіхацела ўсімі колерамі вясёлкі.

— Не магу я табе аддаць яе, хоць ты і ўратавала мне жыццё. Каб ты не зрабіла сёлета сто добрых спраў, дык я з'явіўся б тут толькі праз сто гадоў. Разумееш, Сашачка, якую ты вялікаю справу зрабіла, хоць ты зусім маленькая дзяўчынка?

— Я разумею,— сказала сумна Саша.— Але мне патрэбна малінавая пацерка. Я не паспела развітацца з сябрамі. I Бублік яшчэ не праспяваў мне сваю песню. Кропелька казала, што песня дужа прыгожая...

Вадзянік Малінавая пацерка паглядзеў на Хлебную затоку, спытаў неяк крыху здзіўлена:

— Няўжо ты не бачыш і не чуеш? Твае сябры развітваюцца з табой. I Кропелька, і Бублік, і ўсе маленькія карасікі Рудога блінца. Развітваюцца і гавораць табе шчырае дзякуй. I спяваюць табе песню, якую ты не паспела пачуць, калі плавала ў Хлебнай затоцы. Прыслухайся, гэта ж іхнія галасы гучаць!..

У пошуме асакі, што трымцела ад павеваў цёплага ветру, Саша і сапраўды нечакана пачула галасы Кропелькі і Бубліка. Ей зрабілася дужа сумна і маркотна, і вадзянік Малінавая пацерка гэта заўважыў. Усё гэтак жа гайдаючыся на зялёнай шаблі аеру, ён прамовіў ціха і павучальна, і голас ягоны быў чамусьці падобны на матчын:

— Новыя свае жаданні ты цяпер ажыццявіш і без дапамогі малінавай пацеркі. Ты цяпер ужо зусім іншая дзяўчынка, не тая, якая была. Сто добрых спраў змянілі тваю душу, сэрца і розум. Ты цяпер будзеш рабіць толькі добрыя справы. А каб рабіць добрыя справы, на зямлі аніякія чары не патрэбны. Адно толькі неабходна: ахвота рабіць іх павінна заўсёды жыць у душы!

— Значыцца, ты не дасі мне малінавую пацерку, дарагі і шаноўны вадзянік?

— Каб і хацеў, дык тое ўжо не ў маіх сілах,— адказаў Сашы вадзянік Малінавая пацерка.— Я паабяцаў яе аднаму першакласніку. Слова дадзена — трэба яго выконваць. Даць слова, а потым яго не стрымаць — гэта чорная здрада. Праўда ж?

— Так, вядома,— сказала Саша.

— А хлопчык, пра якога я кажу, трапіў у бяду. I ён чакае мяне. Малінавая пацерка, спадзяюся, дапаможа, ўратуе і яго. Дык што яшчэ сказаць на развітанне? Бывай, слаўная і працавітая дзяўчынка Саша! I хай шчасціць тваім працавітым сябрам — Бубліку і Кропельцы. А Рудому блінцу, лічы, пашчасціла ўжо!

Вадзянік Малінавая пацерка расправіў крылцы, і яны зіхотка бліснулі ў блакітнай высі. Саша глядзела, як растаюць у дрыготкім мроіве абрысы чорных крылцаў, як гусцее малінавы бляск над жаўтлявай ад кветак лугавінай за сажалкай, як над раскалыханымі ветрам бярозамі трымціць вялізнае кола сляпучага сонца, і слухала дзівосную мелодыю, што невядома адкуль выплывала і поўніла ўсё наваколле.

У Хлебнай затоцы, ахопленай зялёнай падковаю аеру, асакі і чароту, выскоквалі і плюхаліся пад трыснёг, у зіхоткае рабацінне карасікі, і вада па ўсім Рудым блінцы зіхацела, нібыта была ўся залачоная ад паверхні да самага дна.