Джаан Роўлінг - Гары Потэр і Рэліквіі Смерці

На гэтых словах, як адказ на іх, неспадзявана раздаўся жудасны енк, зацянушыся крык пакуты і болі. Многія за сталом уражана паглядзелі ўніз, так як гук здавалася, зыходзіў у іх з-пад ног.

— Галахвост , — сказаў Вальдэморт, не змяняючы свайму ціхаму ўдумліваму тону і не зводзячы погляду з цела. — Няўжо я не гаварыў з табой аб утрымліванні нашага вязня ў цішыне.

— Так, м-мой Лорд, — уздыхнуў маленькі чалавек, які сядзеў у сярэдзіне стала. Ён сядзеў настолькі нізка, што яго крэсла на першы погляд здавалася пустым. Зараз ён астаўляў сваё крэсла і выходзіў з пакоя, пакідаючы за сабой цікаўны сярэбраны свет.

— Як я гаварыў, — працягваў Вальдэморт, звяртаючыся да напружаных твараў сваіх паслядоўнікаў. — Зараз я разумею лепш. Напрыклад, мне неабходна запазычыць палачку аднога з вас, перад тым, як я пайду забіваць Потэра.

На тварах вакол адбілася хваляванне, нібы ён абвясціў, што возьме ў кагосьці з іх рукі.

— Няма добраахвотнікаў? — папытаў Вальдэморт. — Люцыюс, я не бачу больш прычын, каб ты насіў палачку.

Люцыюс Малфой падняў вочы. У свеце каміна яго скура здавалася жаўтлявай, як воск, а вочы запаўшымі і змрочнымі.

— Мой Лорд?

— Твая палачка, Люцыюс. Мне патрэбная твая палачка.

— Я…

Малфой паглядзеў у бок сваёй жонкі. Яна глядзела прама перад сабой, гэтак жа бледная, як і ён. Яе доўгія светлыя валасы струменіліся ніжэй плячэй па спіне, а рука пад сталом сціснула запясце Люцыюса. Пры яе дотыку, Люцыюс засунуў руку ў мантыю, дастаў палачку і працягнуў Вальдэморту. Вальдэморт прыблізіў яе да сваіх чырвоных вачэй, уважліва даследуючы.

— Што гэта?

— Вяз, мой Лорд, — прашаптаў Малфой.

— А стрыжань?..

— Дракон… сардэчная мышца дракона. — Добра, — сказаў Вальдэморт. Ён выцягнуў сваю палачку і параўнаў даўжыню. Люцыюс зрабіў інстыктыўны рух: на секунду здалося, што ён чакаў атрымаць палачку Вальдэморта ў абмен на сваю. Вальдэморт не прапусціў жэста. Яго вочы зверавата павялічыліся.

— Даць табе маю палачку? Маю палачку?

Частка прысутных хіхікнула.

— Я даў табе волю, Люцыюс. Табе гэтага мала? Але я заўважыў, што ты і твая сям’я ў апошнія дні здаецеся меней шчаслівыя… Гэта з-за маёй прысутнасці, якая цябе абмяжоўвае, Люцыюс?

— Не… не, мой Лорд!

— Хлусня, Люцыюс…

Прыглушаны голас, здавалася, працягваў шыпець, нават калі жорсткі рот скончыў рухацца. Адзін або два чараўніка ледзь душылі дрыготку, калі шыпенне стала яшчэ гучней. Можна было пачуць, як нешта цяжкае слізгала пад сталом па падлозе.

Велізарная змея марудна запаўзла на крэсла Вальдэморта і змясцілася спачыць на яго плячах. Яна была бясконца доўгай, таўшчынёй з нагу мужчыны, з неміргаючымі вачамі з вертыкальнымі зрэнкамі. Усё яшчэ гледзячы на Люцыюса, Вальдэморт пагладзіў істоту доўгімі тонкімі пальцамі.

— Чаму ж Малфоі выглядаюць такімі няшчаснымі побач са сваімі паплечнікамі? Маё вяртанне, мой прыход да ўлады — не тое самае здарэнне, якога, як яны сцвярджалі, жадалі на працягу многіх гадоў?

— Вядома, мой Лорд, — сказаў Люцыюс Малфой, выціраючы дрыготкай рукой пот з верхняй губы. — Мы сапраўды гэтага жадалі… вельмі.

Злева ад Малфоя яго жонка дзіўна коратка кіўнула, адводзячы вочы ад Вальдэморта і змяі. Справа, яго сын, Драка, які пільна глядзеў на цела, якое рухалася ўверсе, кінуў позірк на Вальдэморта і тут жа адвеў вочы, баючыся сустрэць позірк у адказ.

— Мой Лорд, — пачала цемнавалосая жанчына з сярэдзіны стала голасам, поўным хвалявання, — гэта гонар, прымаць вас тут, у доме нашай сям’і. Большага задавальнення не можа быць.

Яна сядзела побач са сваёй сястрой, але яе адрозненне ад сястры складалася не толькі ў колеру валасоў і цяжасці павек вачэй, а і ў паводзінах: Нарцыса сядзела прама і была быццам не ў гэтым пакоі, Белатрыса ж нахілілася да Вальдэморта, так як словы не маглі прадэманстраваць усёй яе ахвоты быць бліжэй.

— Большага задавальнення не можа быць, — паўтарыў Вальдэморт. Нахіліўшы галаву, ён разглядаў Белатрысу. — Гэта значыць шмат, Белатрыса, ад цябе.

Яе твар заліла чырвань, з вачэй лінулі слёзы захаплення.

— Мой Лорд ведае, што я гавару толькі праўду!

— Большага задавальнення не можа быць… нават у параўнанні са шчаслівым здарэннем, якое, як я чуў, адбылося ў вашай сям’і на гэтым тыдні?

Яна неразумеючы ўнурылася на яго з адчыненым ротам.

— Я не ведаю, што вы пад гэтым падразумеяце, мой Лорд.

— Я гавару аб тваёй пляменніцы, Белатрыса. І вашай, Люцыюс і Нарцыса. Яна толькі што ажанілася на пярэваратні, Рымусе Люпіне. Вы павінны так ганарыцца.