Джаан Роўлінг - Гары Потэр і Рэліквіі Смерці

— …з крыніцы, якую мы абмяркоўвалі, — скончыў Снэйп.

— Мой Лорд.

Якслі нахіліўся наперад, каб зірнуць у канец стала на Вальдэморта і Снэйпа. Усе павярнуліся да яго.

— Мой Лорд, я чуў аб іншым.

Якслі чакаў, але Вальдэморт не загаварыў, таму ён працягнуў.

— Доліш, аўрор, згадаў, што Потэра не перавязуць да ночы трыццатага, пакуль хлопчыку не споўніцца семнаццаць.

Снэйп усміхаўся.

— Мая крыніца паведаміла мне, што ёсць планы падлажыць ілжывы след. Напэўна, гэта ён і ёсць. Няма сумненняў, што на Доліша накладзены чары Канфундус. Гэта не першы раз. Ён, як ведама, успрымальны да іх.

— Я запэўніваю вас, мой Лорд, Доліш здаваўся цалкам упэўненным, — сказаў Якслі.

— Калі ён быў пад Канфундус, то не дзіўна, што ён быў упэўнены. — І наогул, Якслі, Упраўленне Аўрораў не будзе далей гуляць ніякай ролі ў абароне Гары Потэра. Ордэн лічыць, што мы пракраліся ў Міністэрства.

— Ордэн хоць аб адной рэчы меркаваў правільна, а? — сказаў нізкі мужчына побач з Якслі. Ён хіхікнуў. За ім рушылі ўслед смяшкі ў розных канцах стала.

Вальдэморт не смяяўся. Яго погляд быў накіраваны наверх, на цела, якое марудна вярцелася. Здавалася, ён паглыбіўся ў свае думкі.

— Мой Лорд, — працягваў Якслі. — Доліш упэўнены, што пры перавозцы хлопчыка будуць выкарыстоўваць усіх аўрораў…

Вальдэморт падняў шырокую белую руку, і Якслі адразу змоўк, пакрыўджана сочачы, як Вальдэморт ізноў звярнуўся да Снэйпа.

— Дзе яны затым збіраюцца схаваць хлопчыка?

— У доме аднога з Ордэна, — сказаў Снэйп. — Паводле крыніцы, месцу надалі разнастайную абарону, якую толькі можа забяспечыць Ордэн і Міністэрства. Я думаю, што ёсць мала шанцаў на яго захоп, як толькі ён апынецца там, мой Лорд, калі вядома Міністэрства не будзе нашым да наступнай суботы. Гэта дало б нам магчымасць знайсці і знішчыць досыць чар, каб прарвацца праз астатнія.

— Ну, Якслі? — Вальдэморт звярнуўся да іншага канца стала. Свет каміна дзіўна ўспыхваў у яго чырвоных вачах. — Міністэрства будз нашым да наступнай суботы?

Усе галовы яшчэ раз павярнуліся. Якслі выпрастаў плечы.

— Мой Лорд, па гэтым пытанні ў мяне ёсць добрыя навіны. Я — з цяжкасцю і пасля прыкладання вялікіх намаганняў — змог паспяхова накласці заклен Імперыюс на Піюса Цікнэса .

Многія з тых, хто сядзеў побач з Якслі, былі ўражаны: яго сусед, Долахаў, мужчына з выцягнутым, скасабочаным тварам, папляскаў яго па спіне.

— Гэта — пачатак, — сказаў Вальдэморт. — Але Цікнэс — толькі адзін чалавек. Скрымджэр павінен быць акружаны нашымі людзьмі перш, чым я распачну дзейнічаць. Адзін няўдалы замах на жыццё міністра адкіне мяне ў пачатак доўгага шляху.

— Так, мой Лорд, гэта праўда. Але вы ведаеце, што як кіраўнік дэпартамента Забеспячэння Магічнага Правапарадку, Цікнэс мае рэгулярны кантакт не толькі з міністрам, але таксама і з кіраўнікамі ўсіх іншых аддзелаў Міністэрства. Я думаю зараз, калі пад нашым кантролем такі высакапастаўлены чыноўнік, захапіць іншых будзе лёгка. А затым яны могуць супрацоўнічаць, каб скінуць Скрымджэра.

— Пакуль наш сябар Цікнэс не выяўлены да таго, як ён перацягне астатніх, — сказаў Вальдэморт. — Ва ўсякім разе, застаецца малаверагодным, што Міністэрства стане маім да наступнай суботы. Калі мы не можам чапаць хлапчука ў яго прытулку, то мы зробім гэта, калі ён будзе пераязджаць.

— У нас тут перавага, мой Лорд, — вымавіў Якслі, які, здавалася, наладзіўся атрымаць ухваленне. — У нас ёсць некалькі чалавек у дэпартаменце Магічнага Транспарта. Калі Потэр трансгрэсуе або выкарыстае Лятучую Сетку, мы неадкладна даведаемся аб гэтым.

— Ён не скарыстаецца гэтым, — сказаў Снэйп. — Ордэн сцеражэцца любога віду транспарта, які кіруе або рэгулюе Міністэрства. Яны падазраюць усе, што звязана з Міністэрствам.

— Тым лепш, — сказаў Вальдэморт. — Ён павінен будзе перамяшчацца ў адкрытую. Безумоўна будзе лягчэй захапіць.

Вальдэморт ізноў паглядзеў на цела, якое марудна верцелася, перад тым як працягнуў:

— Я асабіста займуся хлапчуком. З-за яго адбылося задужа шмат памылак. Некаторыя з іх былі маімі. Сваім жыццём Потэр абавязаны ў большай ступені маім памылкам, а не сваім Трыюмфам.

Кампанія за сталом глядзела на Вальдэморта са страхам. Кожны з іх баяўся быць абвінавачаным у задужа доўгім існаванні Гары Потэра. Вальдэморт, здавалася, гаварыў сам з сабой, звяртаючыся толькі да цела, якое вісела без прытомнасці.

— Я быў неакуратным. Я не скарыстаўся паспяховымі шанцамі, і таму ўсе мае лепшыя планы ішлі па ветру. Але зараз я ведаю лепш. Я разумею тыя рэчы, якія не разумеў раней. Я павінен быць тым, хто заб’е Гары Потэра. І я буду.