Джаан Роўлінг - Гары Потэр і таемны пакой

Ён паставіў пустую міску на падлогу побач з дзверцамі і лёг назад на ложак, адчуваючы яшчэ большы голад, чым да супу.

Ну добра, можа быць, праз чатыры тыдні ён усё яшчэ будзе жывы. Што адбудзецца, калі ён не прыедзе ў "Хогвартс"? Дашлюць каго-небудзь даведацца, што з ім здарылася? Ці змогуць яны прымусіць Дурслі адпусціць яго?

Шарэла, і пакой апускаўся ў цемру. Скатаваны бясплоднымі разважаннямі, пытаннямі, на якія не было адказу і галодным бурчаннем у жываце, Гары праваліўся ў сон.

Яму прыснілася, што ён сядзіць у заапарку, у клетцы з таблічкай "НЕПАЎНАЛЕТНІ ВЯДЗЬМАК". Людзі ўзіраюцца на яго скрозь рашотку, а ён, галодны і саслабелы, ляжыць на саломе. У натоўпе ён адрозніў твар Добі і паклікаў яго, просячы аб дапамозе, але Добі толькі крыкнуў у адказ: "Гары Потэр тут у бяспецы, сэр!" і знік. З'явіліся Дурслі . Дадлі стаў тузаць дубцы рашоткі і здзеквацца з яго.

— Не трэба, — прамармытаў Гары, спрабуючы пазбавіцца ад дакучлівага грукату, — пакінь мяне ў спакоі… я жадаю спаць…

Ён расплюшчыў вочы. Месяцовае святло пранікала скрозь зарэшачаныя вокны, асвятляючы ложак. І хтосьці сапраўды глядзеў на яго з вакна: вяснушчаты, рудавалосы, доўганосы хтосьці.

За акном быў Рон Уізлі.

— Рон! — толькі і здолеў вымавіць Гары, падпаўзаючы па ложку бліжэй да акна і прыўздымаючы ўверх раму, каб яны з Ронам змаглі паразмаўляць праз краты. — Рон, як ты… адкуль ты…

Тут сківіца ў яго так і адвалілася: яго мозг нарэшце ўвабраў у сябе ўсю неверагоднасць таго, што адбывалася. Рон высоўваўся з акна старога прыпаркаванага ў паветры аўтамабіля брудна-нябёснага колеру. З пярэдніх сядзенняў усміхаліся Фрэд і Джордж, двайняты, старэйшыя браты Рона

— Як жыццё, Гары? — спытаў Джордж.

— Што з табой здарылася? — забалбатаў Рон. — Чаму ты не адказваў на лісты? Я цябе разоў дванаццаць запрашаў у госці! А потым тата сказаў, што табе даслалі афіцыйнае папярэджанне за вядзьмарства на вачах у маглаў…

— Гэта не я… А ён адкуль даведаўся?

— Ён жа працуе ў Міністэрстве, — растлумачыў Рон. — І ты ж ведаеш, нам нельга чараваць…

— Хто б казаў, — усміхнуўся Гары, выразна паглядзеўшы аўтамабіль, які завіс у паветры.

— Гэта не лічыцца, — заявіў Рон. — Машыну мы ўсяго толькі пазычылі. Яна татава, гэта не мы яе зачаравалі. А вось на вачах у маглаў…

— Ды кажу я табе, гэта не я… але гэта доўга тлумачыць… слухай, можаце вы сказаць у "Хогвартсе", што Дурслі мяне замкнулі і не дазваляюць мне ісці ў школу, а з дапамогай вядзьмарства я, вядома ж, адсюль вызваліцца не магу, таму што ў Міністэрстве вырашаць, што два парушэнні за тры дні — гэта залішне, і тады…

— Не стагні, — перапыніў яго Рон. — Мы прыехалі за табой.

— Але ж вам таксама нельга чараваць…

— А нам і не трэба, — хмыкнуў Рон, матнуўшы галавой у бок пярэдняга сядзення, — забыў, ці што, каго я сабою прыхапіў?

— Прывяжы вось гэта да кратаў, — загадаў Фрэд, кідаючы Гары канец вяроўкі.

— Калі прачнуцца Дурслі , мне канец, — сказаў Гары, пасля таго, як моцна прывязаў вяроўку. Фрэд завёў рухавік.

— Не бойся, — сказаў Фрэд, — і адыдзі ўбок.

Гары адсунуўся далей ад акна, углыб пакою, і ўстаў побач з Хэдвіг, якая, падавалася, усвядоміла ўсю важнасць моманту і паводзіла сябе вельмі ціха. Рухавік набіраў абароты, равеў усё гучней, і ўрэшце краты з грукатам адарваліся ад аконнага праёму, а Фрэд разам з аўтамабілем паляцеў кудысьці ў неба. Гары падбег да акна і ўбачыў, што краты на вяроўцы боўтаюцца ў некалькіх метрах ад зямлі. Рон, крэхчучы ад натугі, цягнуў іх ў машыну. Гары напружана ўслухваўся, але са спальні Дурслі не даносілася ані гуку.

Калі краты былі нарэшце пакладзена на задняе сядзенне побач з Ронам, Фрэд заднім ходам падаў аўтамабіль да акна, імкнуўшыся прысунуцца як мага бліжэй.

— Залазь, — сказаў Рон.

— Але… усе мае школьныя рэчы… палачка… мятла…

— Дзе?

— Зачыненыя ў шафе пад лесвіцай, а я не магу выйсці з пакоя…

— Не праблема, — бестурботна кінуў Джордж з пярэдняга пасажырскага сядзення. — Ну-ка, Гары, сыйдзі з дарогі.

Фрэд з Джорджам лёгка, па-кацінаму, перабраліся праз акно ў пакой. З імі і сапраўды не згінеш, падумаў Гары, убачыўшы, што Джордж дастаў з кішэні шпільку і пачаў асцярожна паварочваць яе ў замку.

— Шматлікія ведзьмакі лічаць, што на розныя там маглаўскія фокусы не варта марнаваць часу, — сказаў Фрэд, — а вось нам падаецца, што некаторым рэчам вельмі нават варта павучыцца, хай нават яны не так хутка дзейнічаюць, як вядзьмарства.