Джаан Роўлінг: Гары Потэр і таемны пакой

Пачулася ціхая пстрычка.

— Ну што — мы прыцягнем твой куфар, а ты збяры тут усё, што трэба і перадай Рону, — шэптам загадаў Джордж.

— Асцярожна на ніжняй прыступцы — яна рыпіць, — прашаптаў Гары ўслед двайнятам.

Потым ён залётаў па пакоі, збіраў рэчы і перадаваў іх у акно Рону. Потым дапамог Фрэду і Джорджу зацягнуць куфар уверх па лесвіцы. Дзядзька Вернан кашлянуў у спальні.

Нарэшце, задыханыя, яны дасягнулі пляцоўкі другога паверху і аднеслі куфар да адчыненага акна. Фрэд пералез у машыну, каб дапамагчы Рону цягнуць, а Гары з Джорджам пхалі з пакоя.

Дзядзька Вернан зноў кашлянуў.

— Яшчэ крышку, — напружана прасіпеў Фрэд з машыны, — яшчэ разок пхніце…

Гары і Джордж наваліліся плячыма, і куфар праслізнуў па падваконню на задняе сядзенне.

— Ну ўсё, адчальваем, — шапнуў Джордж.

Але, як толькі Гары ўзлез на падваконне, як з пакоя пачуўся гучны абураны крык савы, а следам за ім — не меней абураны рык дзядзькі Вернана:

— ЧОРТАВА САВА!

— Я забыўся на Хэдвіг!

Гары праімчаўся праз увесь пакой, выключальнік наверсе поруч лесвіцы ўжо пстрыкнуў — хлопчык схапіў клетку, куляй пранёсся да акна і перадаў саву Рону. Потым ён ізноў улез на падваконне, а дзядзька Вернан ужо барабаніў у незапертыя дзверы — і яны з трэскам расчыніліся.

На нейкае імгненне сілуэт дзядзькі Вернана нерухома застыў у праёме; затым дзядзька выдаў раз’юшаны крык разлютаванага быка, галавой наперад рынуўся на Гары і паспеў ухапіць яго за ладыжку.

Рон, Фрэд і Джордж у сваю чаргу схапілі Гары за рукі і сталі з усіх сіл цягнуць.

— Пятуння! — екатаў дзядзька Вернан. — Ён збягае! ЗБЯГАЕ!

Тут Уізлі дружна паднаціснулі, і нага Гары высклізнула з жалезнай лапішчы дзядзькі Вернана — Гары апынуўся ў машыне — зачыніў за сабою дзверы…

— Паехалі, Фрэд! — прароў Рон, і машына стралой паляцела ў кірунку Месяца.

Гары не мог паверыць свайму шчасцю — ён быў свабодны! Ён высунуўся з акна — начны вецер церабіў валасы — і паглядзеў на стрэхі дамоў Цісавай вуліцы, якія хутка змяншаліся. Дзядзька Вернан, цётка Пятуння і Дадлі , утрох, аслупянелыя ад здзіўлення, назіралі за ім з акна яго пакоя.

— Убачымся наступным летам! — крыкнуў Гары.

Хлапчукі зарагаталі, і Гары адкінуўся на спінку сядзення, шырока усміхаючыся.

— Выпусці Хэдвіг, — папрасіў ён Рона. — Хай ляціць за намі. Яна ўжо тысячу гадоў не выпроствала крылы.

Джордж працягнуў Рону шпільку і праз імгненне Хэдвіг радасна вырвалася з акна і бясшумна як прывід знікла ў цемры ночы.

— Такім чынам — што ж за гісторыя? — пачаў нецярпліва распытваць Рон. — Што з табой здарылася?

Гары ўсё ім распавёў: і пра Добі, і пра ягоную перасцярогу, і пра фіяска, якое пацярпеў фіялкавы пудынг. Пасля таго як ён скончыў свой расповед, наступіла доўгае маўчанне.

— Нейкая бязглуздзіца, — у рэшце рэшт вынес прысуд Фрэд.

— Сапраўды, нешта дзіўнае, — пагадзіўся Джордж. — І ён табе нават не сказаў, што гэта там за змова і хто ў ёй удзельнічае?

— Мне падаецца, ён не мог, — адказаў Гары. — Кажу вам, усякі раз як ён даходзіў да таго, што мог прагаварыцца, ён пачынаў біцца галавой аб сцяну.

Фрэд з Джорджам паглядзелі адзін на аднога.

— Што? Думаеце, ён мне нахлусіў?

— Ну-у-у, — працягнуў Фрэд, — скажам так: у эльфаў з магіяй усё ў парадку, толькі звычайна яны не могуць ёю скарыстацца без дазволу гаспадара. Думаю, старога Добі даслалі, каб ты не вяртаўся ў "Хогвартс". Хтосьці, так бы мовіць, пажартаваў. Як ты думаеш, ёсць у кагосьці на цябе зуб?

— Так, — адразу ж адказалі Рон і Гары, хорам.

— Драко Малфой, — растлумачыў Гары. — Ён мяне ненавідзіць.

— Драко Малфой? — перапытаў Джордж. — Выпадкова, не сын Люцыюуса Малфоя?

— Напэўна, бо прозвішча не вельмі распаўсюджанае. — сказаў Гары. — А што?

— Ды я чуў, што тата пра яго казаў, — растлумачыў Джордж. — Ён у свой час падтрымліваў Сам-Ведаеш-Каго.

— А калі Сам-Ведаеш-Хто знік, — дадаў Фрэд, выгінаючы шыю, каб паглядзець на Гары, — Люцыюс Малфой вярнуўся і сказаў, што рабіў усё пад закляццямі Сам-Ведаеш-Каго і ні ў чым не вінаваты. Але гэта ўсё хлусня — тата ўпэўнены, што ён быў у вельмі блізкім асяроддзі Цёмнага Лорда.

Гары і раней чуў падобныя размовы пра сям'ю Малфояў, і ніколі ім не здзіўляўся. У параўнанні з Малфоям Дадлі выглядаў разумным, добрым хлопчыкам.

— Не ведаю, ці ёсць у Малфояў Хатні эльф… — задумаўся Гары.

— Каму б ён не належыў, гэта павінен быць старажытны чароўны род, да таго ж багаты, — сказаў Фрэд.