Санне Рузбум - Het ministerie van oplossingen

‘Hoe weet je dat dan?’ vroeg Alfa.

Ruben werd een beetje rood. ‘Soms eh, fiets ik achter ze aan. Heel ver achter ze, zodat niemand me ziet.’

Nina bedacht opeens iets. ‘Strooit ze wel eens punaises op fietspaden?’

Ruben knikte. ‘Vast wel. Dat is typisch Sophia. Ze pest heel veel mensen en niemand komt er ooit achter dat zij het was.’

‘Wow,’ zei Nina en ze schudde haar hoofd. ‘Dat één iemand zo veel stomme dingen kan doen.’

‘Ze is niet alleen,’ zei Ruben. ‘Die drie meisjes die bij mijn fiets stonden gisteren, Jasmin, Erika en Hada, die helpen haar met alles. En als de juf vraagt of ze me pesten, dan kijken ze alle vier zo snoezig en schattig dat niemand gelooft dat ze iets verkeerd doen.’

‘De snoezige pestkoppen,’ zei Alfa. ‘Dat klinkt als een film.’

Ze luisterden nog wat muziek en aten chips. ‘Wat ik nog niet snap,’ zei Nina na een tijdje, ‘is dat je een brief hebt gestuurd aan een ministerie dat niemand kent.’ Ze had er veel over nagedacht de afgelopen dagen. Ze had het zelfs aan de juf gevraagd, die gelijk alle ministeries op het bord had geschreven. Voor verkeer, onderwijs, voor het buitenland. Maar niet van oplossingen.

‘Ik kende het ook niet,’ zei Alfa. ‘En online is helemaal niks te vinden.’

‘Nee, ik check het heel vaak maar ik vind nooit iets,’ zei Ruben. ‘Ze deden hun werk altijd in het geheim. Maar juist via de post zou het moeten lukken, vroeger wel tenminste. Bij de post wisten ze waar die brieven heen moesten.’ Hij ging heel recht zitten en leek een stuk ouder dan negen. ‘Het was een echt ministerie. Het zat in een geheime kelder in Den Haag. Ze waren de hele dag bezig om problemen op te lossen van mensen die ze niet kenden.’

‘Bijzonder,’ zei Nina. ‘En die problemen kregen ze via de post?’

Ruben schudde zijn hoofd. ‘Nee, dat was maar één manier. Ze luisterden heel veel af, gewoon op straat als mensen klaagden terwijl ze op de bus wachtten, of ze vroegen het aan huisartsen en schooljuffen en aan de pastoor van de kerk.’

Nina en Alfa keken elkaar even aan. ‘Maar Ruben, denk je écht dat het Ministerie van Oplossingen bestond?’ vroeg Nina. ‘Kan het niet zijn dat iemand het heeft bedacht? Je buurvrouw, toch?’

Ruben schudde zijn hoofd. ‘Nee joh. Die verzint dat echt niet.’

‘Ken je haar goed?’ vroeg Nina.

Ruben knikte. ‘Heel goed. Mijn ouders zijn vaak aan het werk en dan ga ik naar mevrouw Vis. Ik heb mijn eigen sleutel van haar huis.’ Hij pakte zijn bril van zijn neus en begon met zijn mouw het glas te poetsen.

‘Is ze dan misschien heel erg oud?’ vroeg Alfa.

‘Ze is best heel oud,’ zei Ruben.

‘Zo best heel oud dat ze gekke dingen gaat zeggen?’ vroeg Alfa.

Weer schudde Ruben zijn hoofd. ‘Ze is mega-oud. Maar ze is niet in de war. En zelfs als je in de war bent, kun je niet zoiets groots als het Ministerie bedenken. En al die boeken zeker zelf volschrijven!’

‘Welke boeken?’ Nina nam nog wat chips.

‘Haar huis staat helemaal vol met de boeken van het Ministerie,’ zei Ruben en hij zette zijn bril weer op. ‘Oude boeken, waarin de mensen die er werkten alle zaken hebben opgeschreven die ze hadden opgelost.’

‘Em die heb je geziem?’ vroeg Nina met volle mond.

‘Ja, ze staan in de woonkamer, ik blader er wel eens doorheen. Het is heel spannend. Zaken van honderdtwintig jaar geleden.’

‘Is ze zo oud!?’ Alfa viel bijna om.

‘Nee!’ riep Ruben. ‘Ze heeft het archief. Dat betekent dat ze alle boeken heeft die ooit van het Ministerie waren. Toen het ophield te bestaan, mocht zij ze hebben.’

‘Maar als je wist dat het niet meer bestond, waarom stuurde je dan toch die brief?’ vroeg Nina.

Ruben haalde zijn schouders op en zag er weer uit als een jongetje van negen. ‘Ik dacht, misschien bestaat het in het geheim nog steeds. Dat ze dat niet verteld hebben aan de buurvrouw, maar dat ze nog wel problemen oplossen.’

‘Niet dus,’ zei Alfa.

‘Wat voor problemen losten ze op dan?’ vroeg Nina. Ze vond het nu toch wel heel stoer klinken, dat ministerie.

Ruben stond op. ‘Als je geen baan had of te weinig geld of je wilde een vriendin omdat je eenzaam was, dan regelde het Ministerie dat stiekem voor je. Of als je gepest werd.’

‘Hoe kan het nou dat ik er nog nooit van heb gehoord!’ riep Nina. ‘Zoiets gaafs. Tot wanneer bestond het, volgens je buurvrouw?’

‘Dat weet ik niet meer, best lang geleden. Weet je wie dat weet?’

Nina en Alfa keken Ruben vragend aan.

‘De buurvrouw! Kom, we gaan naar haar toe.’

‘Wat?’ zei Alfa. ‘Nu? Maar het is avond en misschien is ze er niet of ze heeft bezoek en we storen en dan wordt iedereen boos!’

Ruben lachte. ‘Ze heeft nooit bezoek. We kunnen echt gewoon langsgaan en het is pas halfvijf.’

‘Leuk!’ zei Nina. ‘Het coolste feest van de stad is nu nog cooler. Chips, muziek en een buurvrouw die heel oud is.’

‘En blind,’ zei Ruben.

Nina knikte. ‘Oké. Heel oud én blind.’

Een pluizige bibliotheek

‘Moeten we echt niet aanbellen?’ Alfa draaide aan een vlechtje. Het huis van de buurvrouw zag er uitgestorven uit vanbuiten. De gordijnen waren dicht, nergens brandde licht. Tegen het grote raam naast de deur groeide klimop.

‘Nee, aanbellen heeft geen zin, ze doet nooit open.’ Ruben draaide de sleutel in het slot en duwde de deur langzaam open.

Nina en Alfa volgden hem naar binnen. Alfa deed de deur zachtjes achter zich dicht.

De gang was donker. Veel te donker voor een gang in een normaal huis. Ze konden Ruben nauwelijks zien, maar hoorden hem een paar passen voor hen uit lopen. Als je blind bent, hoef je geen lichten aan, bedacht Nina. Ze voelde Alfa aan haar mouw trekken.

‘Nina, misschien lokt Ruben ons wel naar een gevangenis.’

‘Doe normaal,’ siste ze.

‘Maar we kennen hem pas net en het is hier zooooo donker, niemand zou ons vinden.’

De gang rook naar oud stof en naar dieren. ‘Heeft ze een poes?’ fluisterde Nina voor zich uit.

‘Ja, twee,’ zei Ruben op gewone toon. Hij stopte en klopte op een deur. ‘Mevrouw Vis, ik ben het, Ruben.’ Hij deed de deur van de woonkamer open. Nina liep voorzichtig naar binnen en knipperde met haar ogen, Alfa liep achter haar aan. De kamer was lichter dan de gang, ook al waren de gordijnen dicht. Aan het plafond hingen twee reusachtige kroonluchters. Op de vloer lag dik, rood tapijt en tegen de muren leunden oude kasten vol boeken. Er stond een ronde, houten tafel met vier stoelen tegen het raam naar de tuin aan en verder stond er in de kamer maar één meubel: een grote, bruine, pluchen stoel met daarin een skelet. Tenminste, dat was het eerste wat Nina dacht. De oude dame in de stoel was zo mager en zat zo ver naar achter geleund dat het heel even leek alsof ze dood was.

‘Mevrouw Vis, ik heb twee, ehm, vriendinnen meegenomen, Alfa en Nina. Ze zijn heel erg benieuwd naar het Ministerie.’

De vrouw tilde een arm op van de stoelleuning en bracht langzaam haar pols omhoog totdat ze even met haar hand kon zwaaien. ‘Dag dames.’ Haar stem klonk zacht en krakerig.

‘Dag mevrouw,’ zei Nina zachtjes.

‘Hallo mevrouw,’ zei Alfa nog zachter.

Ruben ging zitten op de grond tegenover de buurvrouw, Nina en Alfa deden hetzelfde en keken om zich heen. De kamer werd verlicht door het zachte licht van de kroonluchter en leek op een pluizige, magische bibliotheek met in het midden mevrouw Vis. Ze had grijs haar in een warrig knotje, haar wangen waren ingevallen en haar ogen weggedraaid, je zag alleen maar wit. Zou dat pijn doen? dacht Nina. Achter het hoofd van de oude vrouw, op de rugleuning, zat een bruine kat.

Mevrouw Vis draaide haar gezicht in de richting van de kinderen. ‘Dus jij hebt Ruben gered van die krengen,’ zei ze. Haar stem klonk nu zo krachtig en helder dat Nina ervan schrok.