Санне Рузбум - Het ministerie van oplossingen

Ze ademde diep in. ‘Stel je voor dat de brief naar Den Haag werd gestuurd naar het Ministerie voor Wegen of voor Ziekenhuizen,’ zei ze zachtjes tegen de presentatrice op tv, die nu zwetend voor de jury stond. Dan zou hij op een stapel brieven komen van mensen die klaagden over de weg of over hun gezondheid. En als-ie dan over een jaar eindelijk werd gelezen door een verveelde minister, dan was het al veel te laat om het probleem op te lossen. Wat het ook was. Of stel dat hij kwijtraakte in de postsorteerkamer tussen de brieven aan leuke bakkers met een gaatje in hun oor. Dan las niemand hem ooit! ‘Denk aan opa,’ fluisterde ze. Nina trok nog eens aan haar paardenstaart en wist opeens wat ze moest doen. Ze ging hem alleen maar lezen. Lezen, dan weer terugdoen in de envelop en die met lijm dichtplakken. Dat was geen stelen, dat was lenen! Ze glimlachte en stond eindelijk op van de bank.

‘Papa?’

‘Op de wc,’ klonk het van achter in het huis.

Nina boog zich naar de tas toe en pakte de brief eruit.

‘Welterusten!’ riep ze.

‘Slaap lekker!’ riep hij terug.

Ze rende de trap op met twee treden tegelijk.

Een feest voor bijna iedereen

Nina’s kamer had een lege helft en een volle, met het bed in het midden. Tegen de ene muur stonden een stoel, een bureau en een bankje, dicht tegen elkaar aan. De tweede helft van de kamer was leeg. Dat had ze bij de laatste kamer-verandering gedaan, zodat ze binnen kon touwtjespringen als het regende. Ze zat op haar bed, schopte haar laarzen uit en luisterde naar hoe haar hart bonkte. Ze had hem, de brief, hij lag naast haar op het matras. In de la van haar bureautje vond ze een schaar. Ze deed de gordijnen dicht en ging op de grond tegen de kamerdeur aan zitten, zodat niemand plotseling binnen kon komen. Zou ze hem gewoon openknippen en dan later weer dichtplakken? Nee, dat zou er lelijk uitzien, openwurmen was het beste. Ze klapte de schaar open en duwde het scherpe puntje onder de flap van de envelop. Met haar andere hand veegde ze een druppeltje zweet van haar voorhoofd. Heel voorzichtig duwde ze de schaar verder en de flap kwam een stukje los. Haar hart stopte maar niet met bonken en haar mond was droog. Nog een stukje. En nog een. Toen de flap helemaal los was, legde Nina de schaar weg en liet ze haar adem ontsnappen. Ze vouwde de envelop open, haalde het papier tevoorschijn en zag gelijk dat het een handgeschreven brief was. Achter zich, op de gang, hoorde ze zware voetstappen. Ze stond snel op, verstopte de brief onder haar T-shirt en ging op haar bed zitten. Haar vader klopte op de deur. ‘Ga je slapen, meid?’ Hij duwde de deur een stukje open en stak zijn hoofd naar binnen. ‘Het is al laat en je hebt je pyjama nog niet aan.’

Nina glimlachte. ‘Ja papa, sorry.’

‘Morgen weer school.’

‘Ik weet het.’ Nina rolde met haar ogen, zoals ze normaal ook deed omdat school stom was. Dit keer deed ze het alleen zodat haar vader snel weg zou gaan en niet zou denken dat er iets verdachts aan de hand was.

‘Slaap lekker.’ Hij deed de deur dicht.

Nina legde de brief onder de deken, deed snel haar pyjama aan en het licht uit. Ze trok het lampje dat naast haar bed stond omhoog, zette het op haar matras en trok het dekbed over haar hoofd. Toen vouwde ze de brief open en begon te lezen.

Beste Ministerie van Oplossingen,

Mijn naam is Ruben. Ik ben negen jaar en twee maanden oud en ik heb een probleem. Er zit een meisje in mijn klas dat Sophia heet en alles verpest. Ze lacht me uit omdat ik best klein en mager ben en een klas heb overgeslagen. Ze zegt dat ik een negatieve uitstraling heb, en een slechte aura. Een aura is een laagje kleur om je hoofd dat alleen Sophia ziet en iedereen gelooft haar en nu noemen ze me in de klas de debielskelet met de slechte aura. Ze pest eigenlijk heel veel mensen, ook in de klas onder me en zomaar op straat. Ze is echt supergemeen maar bijna niemand weet het want ze lijkt heel lief en de juf is dol op haar. Zaterdag geeft ze een feest omdat ze tien wordt. De hele klas gaat behalve ik want ik zou het verpesten met die aura zegt Sophia dus ik ben niet uitgenodigd. De andere kinderen hebben het er steeds over wat voor cadeautje ze kopen en wat ze aantrekken en dan lachen ze als ze mij zien.

De buurvrouw vertelde me over het Ministerie van Oplossingen. Daar werkte ze vroeger, maar nu niet meer want ze is heel oud. Mailen lukte niet, ik kreeg steeds een foutmelding dus schrijf ik maar een echte brief. Ik hoop dat u hem leest en met een oplossing komt.

Vriendelijke groet,

Ruben Tannema

Havenstraat-oost 22

Wow, dacht Nina. Wat naar! Stel je voor, een feest waar iedereen voor was uitgenodigd op één iemand na! Wat een rotklas. En wat raar dat het Ministerie volgens haar vader niet bestond en volgens die buurvrouw wel. Ze las de brief nog een keer. En nog een keer. Ze werd steeds bozer, elke keer dat ze las dat Sophia hem uitlachte. Het handschrift was netjes, zoals ze zelf ook schreef als het op school moest, aan elkaar, met lange L’s en priegelige R’en.

Ze sloeg het dekbed over haar hoofd weg omdat het benauwd werd, legde de brief onder haar matras, zette het lampje op de grond en knipte het uit. Ze draaide zich om en staarde in het donker naar het plafond. De woorden dansten nog een beetje voor haar ogen. Gemene kinderen, een laagje kleur om je hoofd, een oude buurvrouw. Nina was zelf gelukkig nooit gepest. Ze werd wel eens bolle genoemd omdat ze een buikje had en bolle wangen. Hollands gezond, noemde mama dat. Ze had een beste vriendin, Alfa, en kende een heleboel andere aardige kinderen om mee te voetballen of te kletsen. Zou echt niemand Ruben aardig vinden? Hij klonk best lief. Hij had vast geen negatieve orka, of hoe dat ook heette. Die Sophia was gewoon een pestkop.

Ze voelde aan de brief onder haar matras. Ze zou hem de volgende dag terugleggen op het stapeltje kranten beneden op tafel, dan zou haar vader niks doorhebben. Of misschien zou ze hem eerst aan Alfa laten zien en hem daarna terugleggen.

Met haar ogen dicht dacht Nina aan Ruben. Een klein, mager jongetje met een bril ergens in dezelfde stad. Dat was toch zielig, dacht ze, hij was nog maar negen. Hij had zijn probleem helemaal opgeschreven en opgestuurd maar het Ministerie van Oplossingen bestond niet, dus niemand ging hem helpen! Helemaal niemand. En toen, net voordat ze in slaap viel, dacht Nina: natuurlijk wel. Ik ga hem helpen.

Een avontuur in een envelop

‘Vertel dan!’ Alfa keek de kamer rond. ‘Is het hier, het geheim, kan ik het zien?’ Ze gooide zich op haar buik en keek onder het bed. ‘Is het een huisdier? Een slang? Kijk uit met slangen hoor, voor je het weet ontsnappen ze.’

Ze zaten op de houten vloer van Nina’s kamer, in het gedeelte waar je touwtje kon springen. Het was woensdagmiddag en tussen hen in stonden een fles limonade en twee glazen. De brief lag nog steeds onder Nina’s matras.

‘Ik heb iets,’ had Nina gezegd in de pauze terwijl ze naast Alfa op het klimrekje zat. Ze zwiepten met hun benen heen en weer, hun tenen kwamen bijna bij de grond. ‘Een geheim.’

‘Ben je verliefd?’ vroeg Alfa gelijk. ‘Op je buurjongen! Dat jullie door te kloppen op de muur met elkaar praten. Totdat hij verliefd wordt op zijn achternichtje Eliza.’ Dat deed Alfa, die sloeg door. In haar hoofd was alles altijd direct een film én het vervolg op die film.

‘Nee joh, gek, dit is veel beter.’ Nina sprong van het rek af en draaide zich naar Alfa toe.

‘Ik heb een avontuur.’

‘Wat voor avontuur?’ vroeg Alfa met grote ogen. ‘Is het gevaarlijk?’

‘Misschien. Weet ik niet. Kom vanmiddag naar mijn huis. Dan laat ik het zien.’

‘Je gaat toch niet verhuizen?’ vroeg Alfa die middag.

Nina schudde haar hoofd.

‘Ik weet het! Je ouders gaan scheiden!’