Санне Рузбум - Het ministerie van oplossingen

‘Ja, Ruben,’ zei Alfa. ‘We hebben alles klaar. Het wordt een superfeest.’

Ruben slikte. Hij keek haar vragend aan.

‘Ons feest morgenmiddag, je weet wel,’ zei Nina en ze glimlachte. ‘Hier, de uitnodiging.’ Ze duwde het papier in zijn hand.

Sophia ging achter Ruben staan om mee te lezen. ‘Ja hoor,’ zei ze. ‘Alleen voor coole kinderen. Waarom kom ik dan niet? En wat moet híj daar? Weten jullie wel wat voor een loser hij is? Hij heeft een supernegatieve aura, bad vibes .’

‘Wij vinden hem heel aardig,’ zei Alfa. ‘Misschien snap je dat pas als je onze leeftijd hebt. Hoe is het met je enkel?’

‘Huh?’ zei Sophia en ze keek even omlaag. ‘Mijn enkel? Wat is dat nou weer voor domme vraag?’

‘Wat voor feestje is dat dan?’ vroeg een van de andere meisjes en ze wees op de uitnodiging.

‘Gewoon,’ zei Nina. ‘Muziek, chips, cola, spelletjes.’

‘Spelletjes? Pffff! Superkinderachtig.’ Sophia lachte en haar vriendinnen lachten een beetje mee, maar niet zo hard als net.

‘Computergames, sukkel,’ zei Alfa. ‘We hebben de Xbox 8000.’

‘Die bestaat niet eens,’ zei een van de meisjes.

‘Jawel, mijn vader komt uit Amerika,’ zei Alfa snel. ‘Die heeft hem meegenomen, die werkt voor de Xbox-fabriek.’

‘Ja hoor,’ zei Sophia alleen nog.

‘Feestjes zijn altijd leuker als jij erbij bent, Ruben,’ zei Nina. ‘Laat hem eens bij zijn fiets.’

De meisjes gingen opzij en Ruben maakte zijn fiets los.

‘Kom, we gaan,’ zei Nina.

Ze wandelden met z’n drieën het plein over. De meisjes keken hen na.

‘Tsss,’ zei er één.

‘Pfff,’ een ander.

‘Ja hoor,’ zei Sophia. ‘Whatever.’

‘Wat een stomme trutten,’ zei Nina toen ze bij haar fiets stond, aan de andere kant van het plein.

‘De Xbox 8000!’ zei Alfa lachend. ‘Mijn vader weet echt níks van computerspelletjes. En hij komt uit Haïti, niet uit Amerika!’

‘Het klonk goed,’ zei Nina. Ze liepen de hoek om met hun fiets aan de hand.

Ruben liep zwijgend mee. Zodra de meisjes ze niet meer konden zien, vroeg Nina: ‘Ruben, dat vreselijke meisje met de krullen was Sophia, toch?’

‘Ja,’ zei Ruben zachtjes. Hij slikte even. ‘Ik ken jullie toch helemaal niet?’

‘Nina’s vader is postbode,’ zei Alfa.

‘O,’ zei Ruben. ‘Leuk.’

Nina stopte met lopen en keek hem aan. ‘Hij, ehm, had een brief voor het Ministerie van Oplossingen.’

‘O!’ zei Ruben.

‘Het spijt me dat ik hem heb opengemaakt,’ zei ze snel. ‘Misschien vind je dat wel verschrikkelijk. Maar dat ministerie bestaat niet en mijn vader dacht dat het misschien een grap was en er was geen adres om hem naar terug te sturen, dus mijn vader wilde de brief naar zomaar een ministerie sturen en dan zou niemand hem ooit lezen en ik dacht…’ Ze ademde diep in. Was Ruben boos? Hij had grote, bruine ogen die haar van achter zijn dikke bril heel serieus aankeken. ‘Ik was zo benieuwd dat ik hem heb gelezen,’ ging ze verder. ‘En toen dacht ik, toen dachten wij, dat we je misschien konden helpen.’

‘Precies,’ zei Alfa.

‘Dus dat feestje zaterdag, dat is niet echt?’ vroeg Ruben. ‘Het is een soort grap?’

‘Nee!’ zei Alfa. ‘Ik heb zin in een feestje. Wij zijn alleen de enigen die zijn uitgenodigd. Wij twee en jij.’

‘En waar is het dan?’ vroeg Ruben.

‘We hadden bedacht dat het misschien bij jou kon?’ zei Nina. Ze keek naar Alfa. Het had zo logisch geklonken toen ze het hele plan hadden bedacht thuis, maar nu werd ze onzeker.

‘Bij mij?’ Ruben zette zijn bril recht en knikte. ‘Da’s goed. Ik heb een heel gave kamer.’

Een geheim dat niet meer bestaat

Het was waar, Ruben had een heel gave kamer. Eigenlijk was de hele zolder zijn kamer. Hij had een groot tapijt van groene pluisjes, waardoor het net leek alsof er gras op de grond lag. De muren van de zolder liepen over in een schuin dak met twee ramen aan de voorkant en eentje aan de zijkant. In het trapgat hing een grote wereldkaart. Rubens meubels waren van hout: het bed, de kasten en het bureau. Boven op dat bureau stond een fonkelnieuwe laptop. ‘Kijk,’ zei Ruben en hij deed iets met zijn mobiel. De computer ging aan en er klonk muziek uit alle hoeken van de kamer. ‘Ik heb boxjes tegen het plafond geplakt. Nu is het een echt feest.’

‘Het is net een boomhut,’ zei Nina. ‘Een boomhut uit de toekomst.’

‘Komen er wel eens kinderen uit je klas hier?’ vroeg Alfa met haar hoofd in haar nek. ‘Als ze je kamer zien, vinden ze je vast niet stom meer.’

‘Ik ben ook niet stom,’ zei Ruben gelijk.

Alfa sloeg haar hand voor haar mond. ‘Nee! Dat bedoel ik ook niet. Ik bedoel alleen, nou ja, het is hier cool.’

Ruben schudde zijn hoofd. ‘Vroeger kwamen er heel vaak kinderen uit de klas. Maar sinds Sophia erbij kwam vorig jaar niet meer. Iedereen gelooft dat ik een slechte sfeer uitstraal. En nu zijn ze dus allemaal bij haar thuis en ze geven haar cadeautjes en lachen om haar stomme grapjes.’ Hij zuchtte even diep.

‘Grijpt je juf niet in?’ vroeg Nina.

‘Juist niet,’ zei Ruben en hij rolde even met zijn ogen. ‘Ze vindt Sophia’s haar zo leuk en haar kleren zo origineel. Juf Iris heeft nooit door dat Sophia gemeen doet.’

‘Ik werd vroeger ook gepest,’ zei Alfa en ze draaide aan een vlechtje.

Nina keek verbaasd op. Dat wist ze niet.

‘In de straat bij m’n moeder, niet op school. Dat ik bruin was en naar poep stonk. Toen ging ik me drie keer per dag wassen.’

‘Wat zielig,’ zei Nina.

‘Mijn moeder zegt dat kinderen soms nou eenmaal stom doen en iets makkelijks kiezen om je mee te pesten,’ zei Alfa.

‘Sophia heeft juist iets ingewikkelds gekozen,’ zei Ruben. ‘Hoe kan ik nou bewijzen dat ik een mooie aura heb als niemand die ziet?’

Nina schudde haar hoofd. ‘Ja, wat een onzin.’

‘Ik kon ook niet niet-bruin worden,’ zei Alfa. ‘Ze moeten gewoon hun kop houden.’

‘Je kunt wel nieuwe vrienden maken!’ zei Nina tegen Ruben. Ze wees op de plastic bak chips die ze op het groene kleed had gezet en op de boxjes tegen het plafond. ‘We zitten hier wel zomaar op het beste feest van de stad! Muziek, cola, chips. Wij. Kan niet beter!’

Rubens moeder had eventjes raar opgekeken toen Alfa en Nina opnieuw voor de deur stonden die middag.

‘Hé, jullie waren van die enquête!’ zei ze.

‘Toevallig hè,’ zei Ruben gelijk. ‘Ik kwam ze later op straat tegen, toen bleken ze aardig.’

‘En jij ook,’ zei Alfa.

Rubens moeder moest lachen. ‘Jullie bleken allemaal aardig. Nou ja, dat lijkt me een goede uitkomst.’ Ze vond het prima dat ze met z’n drieën een feest hielden op zolder.

Ze luisterden muziek en kletsten een beetje. Ruben vertelde over zijn ouders, die allebei dokter waren, en over Mare, zijn grote zus die al op kamers woonde. Nina beschreef de baard van haar vader en vertelde dat ze enig kind was. Alfa vertelde over haar twee zusjes, over het feit dat haar ouders aan verschillende kanten van de stad woonden en ze verbaasde zich er nog een keer over dat ze Sophia al een keer eerder had gezien. ‘Ze heeft onze speelmuur verpest, de énige plek in de buurt waar je nog kon spelen.’

‘Dan kom je toch hier spelen,’ zei Ruben.

‘Hier kan ik geen bal tegen de muur schoppen,’ zei Alfa terwijl ze om zich heen keek.

‘Nee, doe maar niet,’ zei Ruben lachend. Toen was het een tijdje stil.

‘Sophia doet heel veel van dat soort dingen, hoor,’ zei Ruben toen. ‘Er is een meisje uit groep vier dat ze pest omdat ze heel stil is. Ze fietst met haar vriendinnen langs de woonboten bij het kanaal en gooit afval op het dek van de boot van een oude man. Ze heeft het konijn van een van de juffen laten weglopen door het hok open te zetten. Ik bedoel, niemand zegt dat Sophia het doet. Ze ziet er zo lief en mooi uit en ze zegt altijd de juiste dingen. Maar ik weet zeker dat zij het is.’