Санне Рузбум - Het ministerie van oplossingen

‘Wat kan ik voor jullie doen?’ vroeg een vrouw in een lange, blauwe jurk. Ze had een mooi gezicht, met zwarte make-up rond haar ogen. Dit is Ruben niet, dacht Nina alleen maar, en ze voelde haar wangen warm worden. Was het wel het juiste huis? Wat moest ze nou zeggen? Haar blik gleed nog eens langs de brievenbus. FAMILIE TANNEMA, dat klopte echt. Het was vast zijn moeder. Ze staarde naar de vrouw. Haar haar zat in een hoge knot op haar hoofd, er vielen wat plukjes langs haar gezicht. Nina voelde een steek in haar zij; Alfa porde met haar elleboog en maakte met haar hoofd knikbewegingen naar de vrouw. ‘Zeg dan wat!’ fluisterde ze.

‘O, ja, sorry. Mevrouw, ik ben Nina.’ Wat zei ze nou?

De vrouw glimlachte. ‘Dag Nina.’

‘Wij eh, wij zitten op een school en hebben een project.’ Ze staarde naar de paarse laarsjes van de vrouw. ‘We moeten aan, eh, kinderen vragen op welke school ze zitten en of het er leuk is. Ja, dat is het. Woont hier toevallig een kind?’

Ze wilde dolgraag door de grond van de mooie voortuin zakken, maar toen ze omhoog keek naar de vrouw, keek die heel vriendelijk terug.

‘Ik heb een zoon, Ruben, die is nu nog op school. Hij zit op de Herculesschool hier verderop op het plein, in groep zes. Het is niet zo’n leuke school, maar dat doet er niet toe.’

Nina was nog steeds rood, nu van opluchting. Bijna wilde ze zeggen dat het er wél toe deed, dat zij ook wisten hoe stom het er was voor Ruben, dat ze hem wilden helpen. Maar ze voelde Alfa aan haar mouw trekken. ‘Kom, we gaan naar het volgende huis voor de enquête. Dank u wel, mevrouw!’

‘Ja, dank u wel, mevrouw,’ stamelde Nina. Ze keek nog drie keer over haar schouder terwijl ze het pad afliep.

Ze liepen terug naar de fietsen. Nina blies lucht in haar wangen en liet die weer ontsnappen.

‘We hebben het,’ zei Alfa tevreden. ‘De Herculesschool. Wat gaan we nu doen?’

‘We kunnen er wel even langsfietsen.’ Nina haalde haar fiets van het slot. ‘Gewoon om te zien hoe het eruitziet.’

‘Het is handig als we de plek al hebben onderzocht.’ Alfa keek op haar telefoon. ‘Het is nog geen vijf uur, kan best.’ Nina had zelf geen telefoon meer. Ze had er een gehad, en nog een. Maar ze vielen uit haar zak, uit haar fietstas, uit haar handen. De eerste was kapot gevallen toen ze op de stoep op haar handen stond, de tweede deed het niet meer toen hij in de was was geweest. Je bent te onrustig voor een mobiele telefoon, had haar moeder gezegd. Gelukkig had Alfa er een en was Nina meestal bij Alfa in de buurt.

Terwijl ze wegfietsten, keek Nina nog één keer naar Rubens huis. Achter welke van de grote ramen zou zijn kamer zijn?

‘Kijk!’ zei Alfa zacht.

Er fietste een mager jongetje hun kant op. Al van ver zag Nina zijn dikke, zwarte bril. Hij wreef met een hand over zijn wang, toen over de andere, hij slingerde een beetje over de weg. Hij droeg een rood jasje en een zwarte broek, zijn pony waaide tegen zijn voorhoofd aan. Toen hij langs Nina reed, kon ze hem bijna aanraken. ‘Niet huilen,’ wilde ze zeggen. ‘Ik heb je brief.’ Maar ze zei niks en fietste door.

De xbox 8000

De volgende dag zaten Nina en Alfa hijgend op een bankje voor de Herculesschool. Er kwamen heel veel kleuters naar buiten, maar Ruben was nog nergens te bekennen. Nina keek naar de uitgeprinte uitnodiging in haar hand. Zaterdagmiddag: Feest met spelletjes en cola en chips, ALLEEN VOOR HEEL LEUKE, AARDIGE, COOLE KINDEREN . Naast haar zat Alfa net zo geconcentreerd naar de ingang van het gebouw te turen, ze draaide steeds hetzelfde vlechtje om haar vinger en ademde hard in en uit. Hun school was een kwartier eerder uit dan de Herculesschool, dus ze hadden heel, heel hard gefietst.

‘Fijn dat we morgen allebei kunnen,’ zei Nina. Dat had ze al een keer gezegd, maar ze was zenuwachtig, dus zei ze het nog een keer.

‘Ik hoop dat het feestje mag van Rubens ouders,’ zei Alfa.

Nina haalde haar schouders op. ‘Die moeder leek me heel aardig.’ Ze speelde met de uitnodiging in haar hand. Ze draaide hem om, vouwde hem op, vouwde hem weer uit, las de tekst nog een keer. ‘Misschien wíl hij helemaal niet,’ zei ze. ‘Of is-ie een kleine rotzak.’

‘Sssjt!’ zei Alfa en ze wees naar de uitgang van de school. Vier meisjes, van een jaar of tien, liepen giechelend naar buiten, het plein op, in de richting van Alfa en Nina. Een meter of tien bij hen vandaan bleven ze staan, bij een fiets die daar tegen een boom stond. Er vlogen flarden gegiechel over het plein.

‘Die blik, hihihi.’

‘Alsof hij ooit… Hahaha.’

In het midden van het groepje stond een mooi meisje met bruine krullen het hardst te lachen. ‘Hé!’ zei Alfa zachtjes. ‘Ik ken dat meisje.’

‘Welke?’ vroeg Nina.

‘Die met die krullen. Dat is het meisje dat zogenaamd van de muur is gevallen bij de flat. Door haar wordt de muur gesloopt.’

‘Die met de gebroken enkel?’ vroeg Nina.

Het meisje hupte vrolijk van de ene op de andere voet en plukte aan het zadel van de fiets totdat het zwarte laagje van het zadel kapot was en er kleine, oranjeroze stukjes uit kwamen. ‘O, wat doe ik nu!’ kraaide ze.

‘Hihihi,’ deden de anderen.

‘O, Ruben!’ schreeuwde het meisje met de krullen over het hele plein. ‘Je zadel is kapot!’

Nina keek naar de uitgang van de school en zag het jongetje dat ze gisteren had zien fietsen naar buiten lopen. Hij keek naar de giechelende meisjes en bleef even staan. Nina zág hem zuchten, ook al stond hij aan de andere kant van het plein. Hij zette een paar passen naar rechts, leek zich te bedenken, stond stil en liep toch naar zijn fiets toe. Nina en Alfa stonden zonder elkaar aan te kijken op van het bankje en gingen een stukje dichterbij staan.

‘Wat doen we nu?’ fluisterde Alfa.

‘Even luisteren,’ zei Nina zachtjes.

‘Er zit een gat in je zadel, Ruubje!’ riep het meisje met de krullen. ‘Er komt spul uit.’

Ruben liep naar de meisjes toe. ‘Dat is schuimrubber, Sophia. Voor de vering van het zadel.’

Sophia deed hem na met een hoge stem. ‘ Voor de vering van het zadel. Wijsneus. Vind je het niet erg dan, dat je zadel kapot is?’

‘Ik kan er toch nog op fietsen.’ Hij haalde zijn fietssleutel uit zijn jaszak, maar tussen Ruben en zijn fiets stonden drie meisjes, Sophia voorop.

‘O, Ruubje toch, zelfs je fiets gaat kapot van je negatieve uitstraling,’ zei ze.

‘Hihi,’ deden de andere meisjes.

‘Wij gaan zo een cadeautje kopen voor Sophia, voor morgen,’ zei een meisje met een zeurderige stem. ‘Hè, Soof?’

Het meisje met de krullen knikte. ‘Lief hè. En ik heb dit al van mijn moeder gekregen.’ Ze hield een steentje omhoog dat aan een ketting om haar nek hing. ‘Het is een amethist, dat staat voor puurheid en wijsheid.’

Ruben schudde zijn hoofd. ‘Dat heb je inderdaad wel nodig.’

Sophia negeerde zijn opmerking. ‘Koop jij ook wat voor me?’ vroeg ze en ze giechelde. ‘O nee, wacht! Je bent niet uitgenodigd, hahaha.’

Toen begon een derde meisje te zingen, op de melodie van ‘Lang zal ze leven’. ‘Ruben is een loser, Ruben blijft een loser.’

‘Nou ja!’ fluisterde Nina. ‘Ik ben nu echt fan van je in-elkaar-slaan-plan, Alf!’

Alfa schudde haar hoofd. ‘Wat ben ik blij dat ik geen negen meer ben.’

Nina voelde de wind opsteken in haar hoofd. ‘Kom op,’ zei ze en ze stampte met haar gele laarzen op het groepje af. ‘Hé, Ruben!’ zei ze heel hard. Ze duwde het meisje met de zeurderige stem opzij. ‘Ik dacht al dat ik je zag!’

‘Hé, Ruben!’ zei Alfa. ‘Leuk je weer te zien.’

Zodra ze naast Ruben stonden, hield het zingen op. Nina en Alfa waren een stukje groter dan de meisjes en een kop groter dan Ruben. Die keek verbaasd van de twee vriendinnen naar zijn klasgenoten. Voor hij iets kon zeggen, sloeg Nina een arm om zijn schouders. ‘Kom je morgen?’