Санне Рузбум - Het ministerie van oplossingen

Nina legde een hand op haar voorhoofd. ‘Nee suffie, dat zou toch geen avontuur zijn!’

‘Ik vond het een heel avontuur,’ zei Alfa. ‘Je zei niet dat het een léúk avontuur was.’

‘Het is een leuk avontuur. Denk ik. Wacht.’ Nina draaide om en pakte de brief onder haar matras vandaan. ‘Tadaaa!’

‘Een envelop?’ Alfa klonk teleurgesteld.

‘Met een brief!’ Nina legde uit hoe ze aan de brief kwam en voor wie hij was. ‘Voor je hem mag lezen wil ik weten of je dat kent, het Ministerie van Oplossingen.’

‘Van oplossingen?’ Alfa keek er nadenkend bij. ‘Is het is geen spelfout of zo? Dat er een onderdeel van de regering bestaat dat erop lijkt? Oplosmiddel. Flosdingen. Openlozingen.’

‘Nee, natuurlijk niet,’ zei Nina. ‘In de brief gaat het ook echt over oplossingen.’

‘Ik ken het niet, dat ministerie,’ zei Alfa. ‘En ik weet best veel. Heb je het al gegoogled?’

Nina knikte. ‘Helemaal niks. Echt niks, zelfs geen zinnetje in een werkstuk of zo.’

‘Mag ik nu de brief lezen, Nien?’ Alfa strekte haar arm naar haar uit.

‘Natuurlijk.’ Nina plukte voorzichtig het papier uit de envelop, vouwde het open en gaf het aan haar vriendin.

Alfa zei niks totdat ze hem uithad. Toen legde ze de brief voor zich neer op de grond en keek Nina fel aan. ‘Wat een ontzettende rotstreek van die Sophia.’

‘Iedereen uitnodigen, op eentje na? Dat doe je toch niet!’ Nina werd er ook weer boos van.

‘Weet je vader dat je hem hebt?’ vroeg Alfa. Ze draaide een van haar vlechtjes om haar wijsvinger.

Nina schudde haar hoofd. ‘Nee, ik leg hem vanavond terug, hij mag het echt niet weten.’

Ze dronken nog wat limonade en staarden verontwaardigd naar de houten planken van de vloer.

‘Kende jij dat, een aura?’ vroeg Nina.

Alfa schudde haar hoofd. ‘Maar ik vind het wel slim. Iets wat je niet kunt zien is supergemeen om iemand mee te pesten.’

Het bleef weer even stil.

‘Ik eh,’ zei Nina. ‘Ik vroeg me dus af of we hem niet zouden kunnen helpen…’

‘Denk aan je opa!’ zei Alfa enthousiast. Die kende het verhaal natuurlijk ook.

Nina glimlachte. ‘Precies. We zijn twee jaar ouder dan Ruben en we zitten op een andere school, dus niemand kent ons.’

‘Op welke school zit hij dan, staat dat erin?’

‘Geen idee,’ zei Nina. ‘Maar wij zouden het toch wel weten als er een mager jongetje met een bril twee klassen lager zat dat gepest werd? Zeker als de hele klas om hem lacht.’

Alfa schudde haar hoofd. ‘Zo gemeen.’

‘Er zijn wel twintig scholen in de stad,’ zei Nina. ‘Maar daar komen we vast wel achter. Als we hem willen vinden. Willen we dat?’

Alfa glimlachte. ‘Ja, ik wil hem best helpen. Het is nu woensdag, dus het feestje is over, ehm, drie dagen. We kunnen die Sophia in elkaar slaan, twee tegen één. En ze is nog maar tien. Mákkie.’

Nina pakte de brief van de grond. Ze keek naar haar vriendin, met haar strakke vlechtjes die haar moeder elke maand in haar haar zette en haar nette, witte blouse aan. ‘Je kunt niet eens een mug in elkaar slaan omdat je dat te zielig vindt.’ Ze nam een slokje limonade. ‘En nu een echt plan.’

‘Wat dacht je van een feest?’ vroeg Alfa. ‘Van ons, voor Ruben.’

Nina had er gelijk zin in. ‘Ja, op zaterdagmiddag! Precies op het moment dat die stomme klas bij Sophia op bezoek is.’

‘Bij een van ons thuis,’ zei Alfa. ‘Met cola en chips en als eregast Ruben. Bij mijn vader kan het ook, in de flat. Alleen kunnen we niet meer rondhangen bij de hangmuur op de parkeerplaats.’

‘Waarom niet?’ vroeg Nina verbaasd. Ze hingen altijd op de muur als ze bij Alfa’s vader waren, het was de enige plek in de buurt van de flat waar je een beetje stoer buiten kon zijn, verder stonden er alleen heel veel auto’s.

‘Er is een meisje van de muur gevallen en die heeft haar enkel gebroken. Haar ouders hebben een klacht ingediend, dat het een gevaarlijke muur zou zijn. Nu gaan ze hem slopen. Er staat al een hek omheen.’

‘Pfff,’ zei Nina. ‘Stom.’

Alfa gromde even. ‘Ik zag het gebeuren en het was een aanstelster, ze viel niet eens, ze sprong gewoon en kwam verkeerd terecht.’ Ze schudde haar hoofd, waarbij de uiteinden van haar vlechtjes heen en weer zwiepten. Er hingen witte kraaltjes in. ‘Maar goed, misschien bij jou thuis? Op je kamer?’

‘Mag je als negenjarige zomaar op een feestje van vreemden komen?’ Nina twijfelde en gaf zelf antwoord. ‘Nee. Dus dan houden we het feestje bij hem.’

Alfa knikte enthousiast. ‘Zaterdagmiddag om 15.00 uur, feest bij Ruben, wij nemen lekkers mee van huis.’

Ze keken elkaar vrolijk aan. Goed plan.

‘Zullen we gaan?’ vroeg Nina en ze stond op.

‘Waarheen dan? We weten toch niet waar zijn school is, of hoe hij eruitziet?’

Nina liet zich weer op de grond zakken. ‘O, ja.’

‘We moeten eerst weten op welke school hij zit,’ zei Alfa. ‘Want het is alleen stoer als anderen ook echt zien dat hij wordt uitgenodigd.’

‘We weten waar hij woont. Dus kunnen we hem volgen,’ zei Nina.

‘Ja, volgen!’ riep Alfa. ‘Net als in de film!’

‘Alleen moeten we zelf ook gewoon naar school,’ zei Nina.

‘Aanbellen dan?’

Nina haalde haar schouders op. ‘En gewoon vragen waar hij op school zit?’

‘Met een smoes,’ zei Alfa.

‘Een enquête!’ zei Nina. ‘We moeten voor een project op school aan kinderen vragen waar ze op school zitten en of het er leuk is.’ Ze zei het heel netjes, alsof ze al voor Rubens deur stond.

Ze knikten allebei .

‘Oké,’ zei Nina. ‘Morgenmiddag na school naar Rubens huis?’

Alfa knikte en klapte even in haar handen. ‘Cool avontuur. Veel beter dan een slang. Of een scheiding.’

Een merkwaardige enquête

Nina moest de hele schooldag aan Ruben denken. Zouden ze hem aan het pesten zijn? Zou hij al een antwoord verwachten van het Ministerie? Ze deed haar best om op te letten toen de juf ging vertellen over het verschil tussen kanalen en rivieren, maar het leek haar een stuk minder belangrijk dan gepeste jongetjes helpen. Zodra de bel ging, stormden Alfa en Nina naar hun fietsen. Het was maar tien minuten, van school naar Rubens huis; Nina had de route uitgeprint. Ze herkende de wijk, het was vlak bij de muziekschool waar ze gitaarles had gehad. Dat was een wind-in-haar-hoofd-periode waarin ze drie weken lang rockster wilde worden. Ze oefende elke dag en was al best goed. Maar toen begon de vakantie en gingen ze kamperen in Spanje. Daarna wilde ze Spaans worden.

Ze zetten hun fietsen tegen een boom halverwege de Havenstraat-oost, naast een bankje met een oude vrouw erop die vriendelijk knikte. De huizen waren groter dan die in het deel van de stad waar Nina en Alfa woonden. Dat waren nieuwe woningen, hier had je donkere, oude huizen met donkere, oude kastanjebomen voor de deur.

‘We gaan echt aanbellen!’ Alfa trok haar spijkerjack dicht. Het was koud, ook al was het lente. ‘Wat nou als er een crimineel woont die ons ontvoert?’

Nina reageerde niet, ze oefende de hele weg al hetzelfde zinnetje. ‘Hallo, wij doen een project voor school en willen graag weten op welke school je zit.’ Ze mocht zijn naam niet noemen natuurlijk, ze mocht niet zeggen: ‘hoi Ruben’, want dan zou hij weten dat ze zijn brief hadden gelezen. Of hij zou denken dat ze hem kwamen pesten.

‘Nien!’ siste Alfa. ‘Ik wil niet ontvoerd worden!’

‘We worden niet ontvoerd, er woont een negenjarig jongetje,’ zei Nina.

‘Weet ik wel,’ zei Alfa. ‘Maar toch.’

Ze wandelden de straat door totdat ze bij nummer 22 waren. Het huis had een voortuin met een grindpaadje dat leidde naar een houten deur en een enorm raam met donkerrode gordijnen en met planten in de vensterbank. Ze keken elkaar even aan en liepen het paadje op, langs gele, rode en blauwe bloemetjes die in grote potten naast het tuinpad stonden. Het grind knarste onder Nina’s laarzen. Voor de deur bleven ze staan. Nina keek naar het vierkante bordje met 22 naast de deur. En naar het naamplaatje dat op de brievenbus zat geplakt. FAMILIE TANNEMA . Zou er iemand thuis zijn? Ze ademde diep in en drukte op de zwarte bel. Binnen galmde een zware ‘ding dong’. ‘Hallo,’ fluisterde Nina. ‘Wij doen een project voor school en willen graag weten op welke school je zit.’ Ze staarde naar de deur. Hoe zou hij eruitzien? Zou ze hem aardig vinden? Een heleboel seconden gebeurde er niks. Toen knipte er een lichtje aan en hoorde Nina voetstappen. Ruben! Ze voelde haar hart laag in haar keel kloppen. Kon ze nog wel iets zeggen? Kuche, probeerde ze. Toen ging de deur open.