Уільям Шэкспір - Антоній і Клеапатра

Хай увойдзе.

Для спраў вялікіх і малой прылады
Часамі досыць. Ён прынёс мне волю.
Я вырашыла цвёрда, і ва мне
Няма цяпер жаночага нічога...
Я — камень, мармур. Пераменны месяц
Не будзе больш маёй планетай.

Вось ён.

Ідзі сабе, а ён хай застанецца.

Ну як? Прынёс ты міленькую змейку,
Што забівае хутка і без болю?

I шмат памерла ад яе укусаў?

Пакінь свой кош. Ідзі.

Жадаю вам усялякіх слодычаў ад змейкі.

Мы гэта ведаем. Бывай.

Не клапаціся. Будзем берагчыся.

Яна мяне не з'есць?

Бач ты які! Ідзі, ідзі. Бывай.

Падай мне мантыю. Надзень карону.
Хачу у несмяротнасць адысці.
О дар Егіпта, вінаградны сок,
Мяне ты болей весяліць не будзеш!
Хутчэй, хутчэй! Ірада! Харміяна!
Вы чуеце, мяне Антоній кліча!
Ён у вачах маіх, ён мне ківае,
Учынак мой адважны ухваліўшы,
Смяецца з Цэзара, з яго удач.
Што шчасце? Нам даюць яго багі,
Каб потым адабраць за гордасць нашу.
Антоній любы, муж мой, я іду!
Цяпер тваёю маю права звацца.
Агонь, паветра — вось мой новы свет,
Стыхіі іншыя — істотам дробным.
Гатова? Дык вазьміце ж з маіх вуснаў
Астатняе цяпло. О Харміяна!
Ірада любая! Навек бывайце!..

Упала? Мёртвая? Ад пацалунка?
Ці ж на губах маіх змяіны яд?
Калі з жыццём так лёгка расставацца,
Дык смерць — прыемны боль, любоўны дотык.
Ты знікла моўчкі, даказаўшы ўсім,
Што свет не варты развітальных слоў.

О хмара чорная, праліся ліўнем!
І я скажу: багі ад жалю плачуць.

Ірада падала мне прыклад. Сорам!
Яе сустрэне першаю Антоній,
Пачне распытваць і не мне, а ёй
Аддасць пяшчотны пацалунак свой.
Пара і мне.

Кусай, істота злая,
Перагрызі калючымі зубамі
Заблытаную ніць майго жыцця.
Кусай, дурнічка! Гаварыць не ўмееш...
А то б назвала Цэзара аслом;
Не ён, а мы яго перахітрылі.

О зорка ўсходу!

Ціха! Не крычы!
Ты ж бачыш, грудзі смокча мне дзіцятка,
Карміліцу ўкалыхвае на сон.

Парвіся, сэрца!

Як бальзам атрута,
Як подых ветрыку.— О мой Антоній! —
Цяпер твая чарга, другая змейка...