Уільям Шэкспір - Антоній і Клеапатра

Дай мне руку.

Вялікай чараўніцы
Я пра тваю адвагу раскажу,
Яе падзяка дарагога варта.—
Істота незямная! Абдымі
Маю жалезам сціснутую шыю,
Ва ўборах царскіх пад браню пранікні,
Да сэрца прытуліся і паслухай,
Як радуецца за цябе яно.

О волат мой! Храбрэйшы з храбрацоў,
Увасабленне годнасцей высокіх,
З усмешкаю адолеў ты падкопы
Каварных злоснікаў.

Мой салавей!
На ложак смерці мы паклалі многіх,
Каханая, хоць галава мая
Кранута сівізной, але мой розум
Яшчэ не здаўся: сілай і здагадкай
Спаборнічаць магу я з юнаком.

Вось ён. Зірні на гэтага героя
І паднясі ў знак найвялікшай ласкі
Сваю руку к яго губам.— Цалуй! —
Крышыў ён ворагаў з такім запалам,
Нібы ў яго ўсяліўся бог вайны.

Я дам табе даспехі залатыя,
Што некалі належалі царам.

Ды каб яны былі і ў дыяментах,
Блішчалі так, як калясніца Феба,—
Ён варты ўзнагароды. Дай руку.
Мы пройдзем маршам праз Александрыю,
Падняўшы з гордасцю свае шчыты,
Пасечаныя ў бітве. Каб палац наш
Быў больш прасторны і ўмясціць мог войска,
Мы б селі разам за шырокі стол
I выпілі за сённяшні наш поспех
I за ўдачу заўтрашняга дня.
Гэй, трубачы, хай зычны голас медзі
I грукат барабанаў баявых
Аглушыць горад. Неба і зямля
Хай радуюцца перамозе нашай.

Калі праз паўгадзіны нас не зменяць,
Наказ такі — вярнуцца, не чакаць.
Ноч месячная. Кажуць, бой пачнецца
У дзве гадзіны раніцы.

Учора
Далі нам дыхту, браце,— о-ё-ёй!

О ноч, будзь сведкаю!..

Хто гэта там?

Маўчы, паслухаем...

О месяц ясны,
Вартуеш ты і неба і зямлю,
Калі мяне з пагардаю растопчуць,
Успомні, што няшчасны Энабарб
Пакаяўся перад табой.

Ты чуеш?
Ды гэта ж Энабарб.

Маўчы і слухай.

О месяц, цар людской тугі і смутку!
Збяры усю атруту з нетраў ночы
І ўлі ў мяне, каб вузел сіл жыццёвых,
Што з воляю ў разладзе, ўраз распаўся.
Раструшчы сэрца кволае аб камень
Майго злачынства, пакладзі канец
Маім пакутам жудасным. Антоній!
Твая велікадушнасць, як гара
Над нізасцю маёй. Даруй, Антоній!
Даруй мне ты, а іншыя няхай
Мяне клянуць як здрадніка і гада.
Антоній! О Антоній!..

Я аклікну?

Маўчы. А раптам скажа ён такое,
Што Цэзару карысна будзе ведаць.

Так, так. Паслухаем. Але ж ён спіць.

На сон малітвы брыдкай не чытаюць.
Тут іншае. Ён, мабыць, непрытомны.

Давай падыдзем.

Гэй, прачніся! Чуеш?

Ану, ўставай! Ачухайся!

Ён мёртвы.

Ну вось. I ў барабаны б'юць. Пабудка.
Даставіць трэба ў каравульню труп.
Відаць, не з простых. Важная асоба.

Хадзем. А можа, ён яшчэ прачнецца?

Яны рыхтуюцца даць бой на моры.
На сушы страшнавата ім цяпер.

На моры і на сушы, уладар.

А хоць бы і ў паветры ці ў агні!
Мы не адступім ні на крок. Да справы!
Пяхоту пад камандаваннем нашым
На ўзгорках каля горада пакінем,
А флоту загадаў я выйсці ў мора.
З узгоркаў можна будзе прасачыць
За рухам караблёў.