Тырэй
Гонар твой — драпежніка здабыча,
I пляма ганьбы — не твая віна.
Табе наш Цэзар шчыра спачувае.
Клеапатра
Ён бог і праўду ведае. Мой гонар
Узяты гвалтам, сілаю.
Энабарб
( убок )
Ого!
Цікава б у Антонія спытацца.—
Эх, правадыр наш, і папаўся ж ты!
Твая каханка ад цябе ў кусты.
Цячэ твой карабель. Пара і нам
На бераг бегчы, каб не даць нырца.
( Выходзіць .)
Тырэй
Што Цэзару сказаць, чаго ты просіш?
Табе жадае Цэзар дагадзіць.
Ён быў бы задаволены, каб ты
Свае надзеі ўсклала на яго,
Любімца і абранніка Фартуны.
Ён быў бы рад пачуць паведамленне,
Што ты, Антонія прагнаўшы прэч,
Схілілася да ўладара паўсвету.
Клеапатра
Тырэй
Клеапатра
Пасол пачцівы, Цэзару скажы,
Што я пры сведках, на калені стаўшы,
Цалую шчодрую яго руку,
Што я гатова свой вянец пакласці
Да ног яго і выслухаць прысуд
Егіпту ад цара цароў.
Тырэй
Цудоўна!
Калі ўдача з мудрасцю не ў згодзе,
Мудрэй за ўсё здавольвацца малым —
Спакой жыцця тады не пахіснецца?
Яві мне ласку за маё старанне —
Дазволь прыпасці да тваёй рукі.
Клеапатра
Не раз, не раз нябожчык Юлій Цэзар,
Калі ў паход збіраўся, цалаваў
Маю руку злашчасную!.. Любіў ён...
( Тырэй цалуе ёй руку .)
Уваходзяць Антоній і Энабарб.
Антоній
Дамовіліся ўжо!.. Гром і маланкі! —
Хто ты такі?
Тырэй
Я выканаўца волі
Уладара магутнейшага ў свеце,
Таго, хто вырашае лёс людскі.
Энабарб
( убок )
Ой, дасць табе ён зараз, дасць!
Антоній
Гэй, слугі!
Ах, шэльма, вырадак! — Ды дзе ж яны!
Бывала, крыкну: «Гэй!» — і чарадой
Бягуць цары, глядзяць лісліва ў вочы.
Вы што, аглухлі?
Уваходзяць слугі .
Я яшчэ Антоній.
Узяць раба і бізунамі!..
Энабарб
( убок )
Вось як!
Прыемна гладзіць ільвяня малое,
А леў, і паміраючы, ўсё ж леў.
Антоній
Прыпоўз, нягоднік!.. Адхвастаць яго!
Ды каб хоць дваццаць з Цэзаравай світы
З'явілася вяльмож, я б загадаў
За дзёрзкі дотык да яе рукі...
Чыёй? Яе? Яна не Клеапатра.
Вядзіце прэч раба! Усыпце гаду,
Пакуль, скрывіўшы морду, не заенчыць
I не папросіць літасці!
Тырэй
Антоній
Вядзіце, адлупцуйце і сюды
Дастаўце на карачках. Блазен гэты
Ад нас да Цэзара з пісьмом паскача.
( Слугі выводзяць Тырэя .)
Ты ж напалову адцвіла ужо,
Калі я ўзяў цябе. Пакінуць жонку,
Што аздабляла Рым, як дыямент,
З якой я мог бы мець дзяцей законных,
Каб здзекавалася з мяне пасля
Распусніца з прыдворным дармаедам!
Клеапатра
Антоній
Прадажная істота!
Але, калі па вушы мы ў грахах,
Багі нам пасылаюць слепату,
Узбаламучваюць свядомасць нашу
I, прывучыўшы нас рабіць памылкі,
Глядзяць са смехам, як ляцім мы ў прорву,
Шукаем самі гібелі сабе.
Клеапатра
Антоній
Мне Юлій Цэзар
Цябе як недаедак свой пакінуў,
I Гней Пампей кавалак свой урваў,
А колькі іншых, ім канца няма,
З табою разам цешылі свой юр.
Я ўпэўнены, што стрымлівацца ты
Не ўмееш, не прывыкла.
Клеапатра
Антоній
Дазволіць, каб паскудны паслугач
Лізаў руку маёй сяброўкі любай,
З царыцаю запанібрата быў!
Каб гэта ўбачыў я з вышынь Базанскіх,
Рыкаў мацней бы, чым рагаты гурт [41] Каб гэта ўбачыў я з вышынь Базанскіх, рыкаў мацней бы, чым рагаты гурт.— Біблейскі вобраз, узяты з псалмаў Давіда.
!
Ёсць у мяне прычына азвярэць,
Быць зараз далікатным усё роўна,
Што дзякаваць з пятлёй на шыі кату,
Пад шыбеніцай стоячы.
Вяртаюцца слугі з Тырэем .
Першы слуга
Антоній
Читать дальше