Алена
Узяў мяне Тэзей, падлетка-козачку.
Схаваў мяне ў Афідне, аж у Атыцы.
Фаркіяда
Але й пасля твайго вяртання ў дом братоў
Героі за табою ўсё ўвіваліся.
Алена
Быў першы ласкаю маёй адзначаны
Патрокл адважны, прыгажун, Пеліды сын {223} 223 Патрокл адважны, прыгажун, Пеліды сын. — Патрокл — сябар Ахілеса.
.
Фаркіяда
Ды бацькам Менелаю ты аддадзена —
І дамалюб, і смелы мараплавец ён.
Алена
Аддаў яму дачку і царства ўсё,
І ў шлюбе Герміёна нарадзілася.
Фаркіяда
Калі ж за Крыт твой муж змагаўся ярасна,
Прыгожы госць цябе ўцяшаў, сумленніца.
Алена
Не ўспамінай удоўства вымушанага,
Якое шмат бяды пасля прынесла мне.
Фаркіяда
Чаму ж павінна я забыць той час ліхі,
Калі і я зрабілася рабыняю?
Алена
Паставіўшы ў палацы ахмістрыняю,
Да скарбніцы табе ж ён ключ аддаў.
Фаркіяда
А ты ж дзеля Парыса мужа кінула,
Кахання асалодамі ўпівалася.
Алена
Не асалодамі, але пакутамі,
Якіх ці мала-многа ў Троі зведана.
Фаркіяда
Казалі, й там ты двайніком яўлялася,—
Цябе ж і ў Троі і ў Егіпце бачылі {224} 224 Цябе ж і ў Троі і ў Егіпце бачылі. — Паводле пазнейшай легенды, Парыс прывёз у Трою толькі цень Алены, а сама яна тым часам жыла ў Егіпце.
.
Алена
Не трэба паўтараць пустыя выдумкі,
Бо хто я ёсць — ужо й сама не ведаю.
Фаркіяда
Яшчэ гавораць, быццам бы залётнікам
Прыходзіў з царства ценяў да цябе Ахіл,
Які ў жыцці кахаў цябе без памяці.
Алена
Як цень да ценю, да яго тулілася,—
Ці то быў сон, ці, можа, мара ўяўная?
Мо ў сне і сёння я, мо ценем сталася?
(Падае непрытомная на рукі харэтыд.)
Хор
Змоўкніце, змоўкніце,
Вусны злавесныя!
Што з адназубае пашчы язык
Можа сказаць лагоднае нам?
Злосніца, знешне да ўсіх дабрачынная,
Воўчую лютасць хаваеш пад мяккім руном.
Твой язык нам страшнейшы, чым трох-
галовага Цэрбера зяпы жахлівыя.
Страхам агорнуты мы
У прадчуванні,
Што вусны падступніцы
Ікламі страшнай пачвары абернуцца.
Ты замест прыязна-ўсцешнай спагады,
Што адсылае ў Лету трывогі і жах,
Наша мінулае зноў выклікаеш,
Злое бярэш, адкідаеш дабро
І азмрочваеш глянцам сучаснага,
Будучага —
Мякка-праменнае сонца надзей!
Змоўкні, змоўкні!
Хай жа душа царыцына,
Ужо адляцець гатовая,
У целе яе ўтрымаецца,
Душа найпрыгажэйшай красуні,
Першай і, пэўна, апошняй на свеце.
Алена апрытомнела і зноў стаіць у атачэнні хору.
Фаркіяда
Выйдзі, сонца, з хмар лятучых,
сонца радаснага дня,
І ўрачыста з паднябесся свет зямны
наш азары.
Паглядзі, як хор шалее, зневажаючы мяне,
Ды брыдота Фаркіяда знае сутнасць хараства.
Алена
Скіну я самоты вэлюм, што насіла шмат гадоў,
Зноў пяшчотнаму спакою цела я сваё аддам,
Бо належыць і царыцам
жыць, як людзі ўсе жывуць.
Сіл набрацца, каб пагрозам
смела ў твар пасля глядзець.
Фаркіяда
Ты паўстала перад намі — у вянцы сваёй
красы!
Бачу твой пагляд загадны.
Што ты хочаш? Загадай!
Алена
Будзь гатова дзёрзкай звадкі
хутка згладзіць прыкры след!
Бездакорна падрыхтуйся
справіць наш стары абрад.
Фаркіяда
Ўсё гатова: шалі, місы, нож, сякера
і трыног —
Для краплення і ўскурэння.
Хто ж ахвяра? Назаві!
Алена
Цар ахвяру не назваў мне.
Фаркіяда
Алена
Што за гора? Што за жахі?
Фаркіяда
Алена
Фаркіяда
Хор
Фаркіяда
Пад сякерай прымеш смерць.
Алена
Фаркіяда
Хор
Ах! А мы? Што будзе з намі?
Фаркіяда
Читать дальше
