Хор
Які ў іх герб, расказвай!
Фаркіяда
Знак Аяксавы {226} 226 Знак Аяксавы . — На шчыце Аякса , сябра Ахіла, героя траянскай вайны, быў паказаны дракон.
!
Гадзюка на шчыце; шчыты падобныя
Былі яшчэ і ў семярых пад Фівамі {227} 227 Былі яшчэ і ў семярых пад Фівамі .— Міфічныя правадыры войска аргавян, героі паходу супраць Фіваў.
,
І кожны шчыт памечаны быў знакамі:
Праменным месяцам, яшчэ і зоркамі,
Мячамі, маскамі альбо паходнямі.
Усё на іх было, што страх узбуджвае,
Што пагражае смерцю люду мірнаму.
І ў нашага героя герб пагрозлівы:
Ільвы, арлы і крылы каршуновыя,
І буйвалавы рогі, й хвост паўлінавы,
Блакітныя палосы, срэбныя.
І колькі зброі ў залах панавешана,
А ў залах так прасторна і так весела,
Што хоць да танца йдзі…
Хор
Фаркіяда
Танцоры — як на подзіў! Сінявокія!
Юнацтва поўныя! Бадай, Парыс адзін
Раўня ім быў, калі сустрэў царыцу ён.
Алена
Не адыходзь ад сутнасці, канчай хутчэй!
Фаркіяда
Канчаць павінна ты, адкажаш згодаю —
Дык будзеш у палацы.
Хор
О, цудоўная,
Дай згоду, мудрая, і ўсіх нас выратуй!
Алена
Хіба павінна я збаяцца гнеўнага
Цара! Няўжо ён крыўду ўчыніць жорсткую?
Фаркіяда
Хіба забыла ты, як Дэіфоба {228} 228 Хіба забыла ты, як Дэіфоба ён… — Дэіфоба ( Дэйфабус ) — брат Парыса, сын траянскага цара Прыама. Паводле легенды, пасля смерці Парыса ён ажаніўся з Аленай. Загінуў пакутніцкай смерцю ад рукі Менелая…
ён,
Парысавага брата, мучыў ярасна,
Які цябе, ўдавіцу, ўзяў наложніцай?
Спаганіў плоць яго, адрэзаў нос яму.
А бэсціў як! Жахлівае відовішча!
Алена
Ён за мяне так жорстка пакараў яго.
Фаркіяда
Ён можа і з табою так расправіцца.
Красу дзяліць шкада: хто меў усю яе,—
Хутчэй ушчэнт загубіць, чым падзеліцца!
Гучаць далёкія трубы, хор жахаецца.
Як трубны зык нутро і слых уражвае,
Па сэрцы рэжа, так і рэўнасць мужава
Нагадвае, чым ён валодаў некалі,
Што страціў ён, чаго не мае ўжо.
Хор
Чуеш, чуеш трубны рокат?
Бачыш, бачыш зброі бляск?
Фаркіяда
Калі ласка, гаспадар мой!
Здам табе рахункі я!
Хор
Фаркіяда
Вам, вядома, паратунку ўжо няма.
Перш памрэ царыца ваша, а за ёю следам —
вы.
Паўза.
Алена
Я ведаю — рашучы крок павінна я
Зрабіць цяпер перад абліччам дэмана,
Які дабро аберне ў зло з прыемнасцю.
Найперш, аднак, ісці у крэпасць мушу я.
Ды не скажу я, што ў грудзях царыцыных
З трывогаю глыбокаю затоена.
Хадземце ўсе! Ну што ж, вядзі, старая, нас!
Хор
О, як ахвотна з табой
Хадою таропкаю
Пойдзем, царыца, ад смерці.
Прад намі муры
Непрыступнага замка
Грозна ўзвышаюцца.
Нас яны абароняць,
Быццам муры Іліёна,—
Толькі ад хітрасці подлай
Ён нарэшце паў.
Туман расплываецца і завалакае задні план сцэны.
Што гэта, што? Што, сёстры, бачу?
Азірніцеся, сёстры!
Дзень быў пагодны, вясёлы!
Раптам пасмы туману
Наплылі пяшчотна з Эўрота.
Зніклі з вачэй
Мілыя бухты, чаротам парослыя,
І вольныя, гордыя лебедзі,
Якія плылі чарадою.
Я нічога не бачу? Нічога!
Толькі ўсё чуюцца,
Гукі ўсё чуюцца трубныя.
Чуюцца гукі суровыя —
Смерць яны нам прадракаюць.
Ах, ратунку чакалі мы,—
Што ж цяпер станецца?
Гукі далёкія гэтыя
Зноў пагражаюць
Нам, прыгажуням,
Лябёдачцы нашай, царыцы,
Статнай красе белагрудай…
Гора нам, гора!
Усё абвалок непраглядны туман.
Мы самі сябе ўжо не бачым.
Што адбываецца?
Ці мы ідзём?
Ці стаім, ці лунаем?
Бачыш, плыве перад намі
Постаць Гермеса, як прывід?
Бачыш, жазлом залатым
Нас пасланнік багоў запыняе.
Нас заварочвае ён
Да панурага,
Поўнага ценяў празрыстых,
Ненасытнага,
Вечна пустога Аіда.
Пачарнелі, пацямнелі нас акрылыя туманы,
Стала змрочна, бы ў магіле.
Вольны позірк сустракае
Скрозь злавесныя муры.
Што такое? Двор? Магіла?
Страшна, жудасна, сястрыца!
Мы — у пастцы, у палоне,
Нам не вырвацца адсюль!
Читать дальше
