Harlan Coben - Jedyna Szansa

Zapewne zobaczyła numer rozmówcy i nie rozpoznała go. – To ja – powiedziałem. – Dzwonię z telefonu Zii.

– Gdzie jesteś? – spytała Rachel.

– Zaraz wjadę na Hudson.

– Jedź dalej na północ w kierunku Tappan Zee. Przejedź ją i skieruj się na zachód.

– Gdzie teraz jesteś?

– Przy tym wielkim kompleksie handlowym Palisades.

– W Nyack.

– Właśnie. Bądź pod telefonem. Znajdziemy jakieś dogodne miejsce na spotkanie.

– Jadę.

Tickner rozmawiał przez telefon komórkowy, instruując O'Malleya.

Regan wpadł do saloniku. – Seidmana nie ma w pokoju.

Tickner posłał mu gniewne spojrzenie.

– Jak to, nie ma go w pokoju?

– A jak chcesz to zrozumieć, Lloyd?

– Może pojechał na prześwietlenie albo coś takiego?

– Pielęgniarka mówi, że nie.

– Do diabła. W tym szpitalu mają kamery, no nie?

– Nie we wszystkich pomieszczeniach.

– Na pewno przy każdym wyjściu.

– Tych jest tutaj co najmniej tuzin. Zanim zbierzemy taśmy i przejrzymy je…

– Tak, tak, tak. – Tickner zastanowił się. Ponownie przyłożył komórkę do ucha. – O'Malley?

– Przy telefonie.

– Słyszałeś?

– Taak.

– Ile czasu zajmie ci zdobycie wykazu rozmów z telefonu komórkowego i izolatki Seidmana? – zapytał Tickner.

– Ostatnich rozmów?

– Tak, przeprowadzonych w ciągu ostatniego kwadransa.

– Niech mi pan da pięć minut.

Tickner rozłączył się.

– Gdzie jest adwokat Seidmana?

– Nie wiem. Zdaje się, że poszedł sobie.

– Może powinniśmy do niego zadzwonić.

– Nie wyglądał mi na skorego do współpracy – zauważył Regan.

– To było jeszcze wtedy, kiedy uważaliśmy jego klienta za żono- i dzieciobójcę. Teraz zakładamy, że jest niewinny i jego życiu grozi niebezpieczeństwo.

Tickner wręczył Reganowi wizytówkę, którą otrzymał od Lenny'ego.

– Warto spróbować – mruknął Regan i zaczął dzwonić.

Dogoniłem Rachel tuż za Ramsey, będącym północnym przedmieściem New Jersey i południowym Nowego Jorku. Przez telefon uzgodniliśmy, że spotkamy się w Ramsey, na parkingu motelu „Fair” przy szosie numer siedemnaście. Motel był typowy, z tablicą dumnie głoszącą, że w pokojach są kolorowe telewizory (jakby w większości moteli nadal używano czarno-białych), przy czym każda litera tego napisu (włącznie z wykrzyknikiem) miała inną barwę na wypadek, gdyby ktoś nie wiedział, co oznacza słowo „kolorowe”.

Zawsze podobała mi się ta nazwa. Motel „Fair”. Nie jestem wielki ani wspaniały. Jestem po prostu „Fair” *. Uczciwe stawianie sprawy. Wjechałem na parking. Bałem się. Chciałem zadać Rachel milion pytań, ale wszystkie sprowadzały się do jednego.

Oczywiście, pragnąłem poznać prawdę o śmierci jej męża, ale jeszcze bardziej dowiedzieć się, co oznaczają te przeklęte zdjęcia zrobione przez prywatnego detektywa. Parking był pogrążony w ciemności rozpraszanej jedynie przez światła pojazdów przejeżdżających autostradą. Skradziona furgonetka zarządu zieleni miejskiej stała przy automacie z pepsi, na drugim końcu po prawej. Podjechałem do niej. Nie widziałem, jak Rachel wysiadła z furgonetki, ale po chwili opadła na fotel obok mnie. – Ruszaj – powiedziała.

Obróciłem się do niej i kiedy zobaczyłem jej twarz, odruchowo zahamowałem. – Jezu, co ci się stało?

– Nic mi nie jest.

Prawe oko miała podbite jak bokser po przegranym pojedynku.

Żółto-purpurowe sińce na szyi. Wielkie czerwone plamy na obu policzkach. Widziałem szkarłatne wgłębienia w miejscach, gdzie napastnik zacisnął palce. Paznokcie przecięły skórę.

Zastanawiałem się, czy nie odniosła wewnętrznych obrażeń, czy silne uderzenie w oko nie uszkodziło kości. Raczej nie. Jednak taki cios zazwyczaj na długo wyłącza trafionego z akcji. Nawet przyjmując najlepszy scenariusz i zakładając, że doznała tylko powierzchownych obrażeń, dziwne było, że nadal trzyma się na nogach. – Co się stało, do licha? – zapytałem.

W rękach trzymała Palm Pilota. W ciemnym wnętrzu samochodu jego ekran wydawał się oślepiająco jasny. Spojrzała nań i powiedziała:

– Jedź siedemnastą na południe. Pospiesz się, nie chcę ich zgubić.

Wrzuciłem wsteczny bieg, wycofałem samochód i wjechałem na autostradę. Sięgnąłem do kieszeni i wyjąłem fiolkę z tabletkami przeciwbólowymi. – To powinno ci pomóc.

Odkręciła zakrętkę.

– Ile powinnam zażyć?

– Jedną.

Wyjęła tabletkę. Ani na chwilę nie oderwała oczu od ekranu Palm

Pilota. Połknęła lekarstwo i podziękowała mi. – Opowiedz mi, co się stało.

– Ty pierwszy.

Streściłem jej ostatnie wydarzenia. Nadal jechaliśmy szosą numer siedemnaście. Minęliśmy zjazdy do Allendale i Ridge-wood. Na ulicach było pusto. Wszystkie sklepy – a tych, człowieku, było tam mnóstwo, tak że cała autostrada wyglądała jak jeden ciąg handlowy -były pozamykane. Rachel słuchała, nie przerywając.

Prowadząc, zerknąłem na nią. Krzywiła się z bólu. Kiedy skończyłem, zapytała:

– Jesteś pewien, że to nie była Tara?

– Tak.

– Dzwoniłam jeszcze raz do mojego człowieka od DNA.

Próbki pasują. Nie rozumiem tego.

Ja też nie mogłem tego zrozumieć.

– Co ci się przydarzyło?

– Ktoś na mnie napadł. Obserwowałam cię przez noktowizor.

Zobaczyłam, jak zostawiasz torbę z pieniędzmi i odchodzisz. W krzakach była jakaś kobieta. Widziałeś ją?

– Nie.

– Miała broń. Myślę, że zamierzała cię zabić.

– Kobieta?

– Tak.

Nie miałem pojęcia, jak na to zareagować.

– Dobrze jej się przyjrzałaś?

– Nie. Właśnie miałam cię ostrzec, kiedy ten potwór złapał mnie od tyłu. Był niesamowicie silny. Chwycił mnie za kark i podniósł w powietrze. Myślałam, że urwie mi głowę.

– Jezu.

– Na szczęście nadjechał radiowóz. Ten wielkolud przestraszył się. Uderzył mnie – wskazała na podbite oko – i straciłam przytomność. Nie wiem, jak długo leżałam na bruku.

Kiedy się ocknęłam, wszędzie roiło się od glin. Skuliłam się w ciemnym kącie. Pewnie mnie nie zauważyli albo wzięli za nocującego tam bezdomnego. Potem sprawdziłam Palm Pilota.

Zobaczyłam, że pieniądze przemieszczają się.

– W jakim kierunku?

– Na południe, szli wzdłuż Sto Sześćdziesiątej Ósmej Ulicy. Nagle zatrzymali się. Widzisz, ta zabawka – wskazała na ekran – działa na dwa sposoby. Mogę prowadzić obserwację z odległości nie większej niż czterysta metrów. Jeśli obiekt jest bardziej oddalony, mogę ustalić tylko orientacyjne położenie nadajnika. W tym momencie, biorąc pod uwagę szybkość, z jaką jadą, sądzę, że znajdują się niecałe dziesięć kilometrów przed nami i dalej jadą szosą numer siedemnaście.

– A kiedy zaczęłaś ich obserwować, byli na Sto Sześćdziesiątej

Ósmej?

– Zgadza się. A potem zaczęli szybko przemieszczać się w stronę centrum.

Zastanowiłem się.

– Metro – powiedziałem. – Wsiedli do metra na Sto Sześćdziesiątej Ósmej.

– Też tak pomyślałam. Potem ukradłam samochód. Pojechałam do centrum. Byłam już blisko, gdy nagle skręcili na wschód. I co chwila się zatrzymywali.

– Na światłach. Widocznie przesiedli się do samochodu. Rachel skinęła głową.

– Przejechali po FDR i Harlem River Driver. Próbowałam ich dogonić, ale mi się nie udało. Wyprzedzili mnie o jakieś osiem, dziesięć kilometrów. Resztę już wiesz.

Zwolniliśmy ze względu na nocne roboty drogowe w pobliżu skrzyżowania z szosą numer cztery. Z trzech pasów zrobił się jeden. Zerknąłem na Rachel, na siniaki i opuchliznę, na ślady wielkich palców na jej twarzy. Popatrzyła na mnie i nie odezwała się słowem. Wyciągnąłem rękę i przesunąłem palcami po jej policzku najdelikatniej, jak umiałem. Zamknęła oczy pod wpływem pieszczoty i oboje wiedzieliśmy, że tak ma być. Poczułem, że budzi się we mnie długo uśpione uczucie. Nie odrywałem oczu od tej ślicznej, doskonałej twarzy. Odgarnąłem kosmyk z jej czoła.