Harlan Coben - Tylko Jedno Spojrzenie

Lawson został napadnięty. Rany boskie, został zamknięty w bagażniku przez tego przerośniętego Jackie Chana. Czy Rocky może siedzieć i spokojnie na to patrzeć?

Nie.

Cokolwiek zrobił, czymkolwiek się stał, nie zamierzał na to pozwolić. A jeśli zgubi tego Chińczyka? A jeśli człowiekowi w bagażniku zabraknie powietrza? A jeśli Lawson jest ciężko ranny i umierający?

Rocky musi coś zrobić.

Czy powinien zawiadomić policję?

Chińczyk zatrzasnął bagażnik. Ruszył do drzwi.

Za późno, żeby wezwać pomoc. Musi działać natychmiast.

Rocky nadal ma metr osiemdziesiąt osiem, sto trzydzieści kilo i mięśnie twarde jak skała. Jest zawodowcem. Nie popisywał się na ringu. Nie występował w ukartowanych pojedynkach zapaśniczych. Walczył naprawdę. Nie nosi broni, ale umie o siebie zadbać.

Pobiegł w kierunku samochodu.

– Hej! – zawołał. – Hej, ty! Stój!

Mężczyzna obejrzał się. Zbliżający się do niego Rocky zobaczył młodzieńczą twarz, która nie zmieniła wyrazu na widok nadbiegającego. Chińczyk spokojnie patrzył na Rocky'ego. Nie ruszał się. Nie próbował wskoczyć do samochodu i odjechać. Cierpliwie czekał.

– Hej!

Chińczyk nadal stał spokojnie.

Rocky zatrzymał się pół metra przed nim. Spojrzał mu w oczy. Nie spodobało mu się to, co zobaczył. Grając w piłkę, spotkał kilku prawdziwych twardzieli. Na ringach Ultimate Fighting walczył ze zboczeńcami uwielbiającymi ból. Zaglądał w oczy prawdziwym świrom, facetom kochającym zadawać ból. Tym razem było inaczej. Jakby patrzył… na coś nieżywego.

Na przykład głaz. Na jakiś przedmiot. Nie było w nich strachu, litości, inteligencji.

– W czym mogę pomóc? – zapytał młody Chińczyk.

– Widziałem… Wypuść tego człowieka z bagażnika.

Chłopak kiwnął głową.

– Oczywiście.

Chińczyk spojrzał w kierunku bagażnika. Rocky też. I wtedy Eric Wu uderzył.

Rocky nie zdążył zareagować. Wu skulił się i z półobrotu z całej siły uderzył pięścią w nerkę Rocky'ego. Ten nieraz przyjmował ciosy. Walili go po nerkach przeciwnicy dwukrotnie więksi od niego. Jednak żaden nie rąbnął go tak mocno| Ten cios był jak uderzenie młotem.

Rocky jęknął, ale utrzymał się na nogach. Wu doskoczył i wbił mu coś w wątrobę. Jakby nadział ją na rożen. Rocky poczuł przeszywający ból. Otworzył usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Upadł. Wu przyklęknął obok niego| Ostatnią rzeczą, jaką zobaczył Rocky – ostatnią, jaką ujrzał w swoim życiu – była anielsko spokojna twarz Erica Wu który umieścił dłonie tuż pod jego żebrami.

Lorraine, pomyślał Rocky. I zapadł w ciemność.

Grace zbudziła się, słysząc własny krzyk. Gwałtownie usiadła na łóżku. Na korytarzu wciąż paliło się światło. W drzwiach zobaczyła czyjąś sylwetkę. To nie był Jack.

Obudziła się, nadal ciężko dysząc. Sen. No tak, wiedziała. W jakiś nieokreślony sposób wiedziała to przez cały czas. Miewała już ten sen wiele razy, chociaż nie ostatnio. Pewnie z powodu nadchodzącej rocznicy, pomyślała.

Próbowała się uspokoić. Nie udało jej się. Ten sen zawsze zaczynał się i kończył tak samo. Zmieniał się tylko przebieg wydarzeń.

W tym śnie Grace znów była w Boston Garden. Scena znajdowała się wprost przed nią. Za stalowym płotem, niskim, sięgającym najwyżej do pasa, podobnym do stojaka na rowery. Opierała się o ten płotek.

Z głośnika płynął Wyblakły atrament, chociaż było to niemożliwe, ponieważ koncert jeszcze się nie zaczął. Wyblakły atrament był wielkim przebojem Jimmy X Band, najlepiej sprzedającym się singlem roku. Nadal często puszczają go w radiu. Tam miał być grany na żywo, nie z playbacku. Jeśli traktować ten sen jako coś w rodzaju filmu, to można powiedzieć, że Wyblakły atrament był jego ścieżką dźwiękową.

Czy Todd Woodcroft, ówczesny chłopak Grace, stał obok niej? Czasem wydawało jej się, że trzymała go za rękę (chociaż nigdy nie byli parą trzymającą się za ręce), a potem, kiedy zrobiło się niedobrze, ze ściśniętym sercem czuła, jak jej dłoń wysuwa się z jego dłoni. W rzeczywistości Todd zapewne stał obok niej. W tym śnie tylko czasami. Tym razem nie było go tam. Tamtej nocy Toddowi nic się nie stało. Nigdy nie winiła go za to, co jej się przydarzyło. Nic nie mógł zrobić. Nie odwiedził jej w szpitalu. Tego również nie miała mu za złe. Ich studencki romans już się kończył, nie byli bratnimi duszami. Komu potrzebne burzliwe sceny rozstania? Kto chciałby zrywać z dziewczyną w szpitalu? Uznała, że takie zakończenie było lepsze dla nich obojga.

We śnie Grace przeczuwa zbliżającą się tragedię, ale nic nie robi. Grace ze snu nie ostrzega innych i nie próbuje dotrzeć do wyjścia. Często zastanawiała się dlaczego, ale czyż nie tak właśnie jest w snach? Chociaż świadomy grożącego nieszczęścia, człowiek jest bezradny, zniewolony przez jakiś skomplikowany mechanizm rządzący podświadomością. A może odpowiedź jest prostsza? Nie było czasu. W tym śnie tragedia nastąpiła po kilku sekundach. W rzeczywistości, według relacji świadków, Grace i inni stali przed sceną przez ponad cztery godziny.

Nastrój tłumu przeszedł od podniecenia przez wzburzenie po wściekłość. Jimmy X, naprawdę James Xavier Farmingion, wspaniały piosenkarz o bujnej czuprynie, miał pojawić się na scenie o ósmej trzydzieści, chociaż nikt tak naprawdę nie oczekiwał go przed dziewiątą. Dochodziła już północ. Z początku tłum wykrzykiwał jego imię. Teraz dał się słyszeć chór gniewnych pohukiwań. Szesna cię tysięcy ludzi, włącznie z tymi, którzy tak jak Grace mieli szczęście i zdobyli stojące miejsca w niszy dla orkiestry, jak jeden mąż wstało, domagając się występu. Minęło dziesięć minut, zanim z głośników popłynęły jakieś dźwięki. Tłum, który na chwilę powrócił do pierwotnego stanu nerwowego podniecenia, oszalał.

Jednak płynący z głośników głos nie zapowiedział zespołu. Beznamiętnie oznajmił, że występ został przesunięty o kolejną godzinę. Bez żadnych wyjaśnień. Tłum zamarł. Zapadła głęboka cisza.

W tym momencie zaczynał się sen, tuż przed zamieszaniem.

Grace znowu tam była. Ile miała lat? Dwadzieścia jeden, ale w tym śnie wydawała się starsza. Była inną Grace, żyjącą w świecie równoległym, żoną Jacka oraz matką Emmy i Maxa, a jednocześnie widzem na koncercie, który odbył się, kiedy była na ostatnim roku college'u. To też jest typowe dla snów, takie pomieszanie wspomnień, nakładanie się na siebie dawnego i obecnego ja.

Czy to wszystko, cały ten sen, wypływał z jej podświadomości, czy też z tego, co później czytała o tych tragicznych wydarzeniach? Grace nie wiedziała. Już dawno doszła do wniosku, że zapewne z jednego i drugiego. Sny pomagają pamięci, prawda? Na jawie wcale nie pamiętała tamtej nocy.

A skoro o tym mowa, również kilku poprzedzających ją dni. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętała było to, że uczyła się do egzaminu z nauk politycznych, który miała pięć dni wcześniej.

Lekarze zapewniali, że to normalne w przypadku takich urazów głowy. Jednak podświadomość to przedziwna rzecz. Może te sny były wspomnieniami? Może figlami wyobraźni? Najprawdopodobniej, jak większość snów, jednym i drugim.

Tak czy inaczej, w jej wspomnieniach, czy w artykułach prasowych, właśnie w tym momencie padł strzał. Potem następny. I jeszcze jeden.

Było to w czasach, kiedy wchodzących na stadion nie sprawdzano wykrywaczami metalu. Każdy mógł wnieść broń.

Przez pewien czas z ożywieniem dyskutowano nad tym, kto strzelał. Zwolennicy teorii spiskowej wciąż się o to spierali, jakby za ostatnimi rzędami siedzeń rozpościerał się mglisty parnas władzy. Tak czy inaczej tłum i tak już rozgorączkowanej młodzieży zupełnie oszalał. Wybuchła panika. Dzikie wrzaski.