Harlan Coben - Ostatni Szczegół

– Jak to przyjął?

– Źle. Pragnął kolejnego pojednania.

– Powiedział coś jeszcze po wyjęciu pieniędzy?

– Nic.

– I nie masz pojęcia…

– Zielonego.

Drzwi pokoju otworzyły się z rozmachem i wpadła przez nie czerwona i wściekła Hester Crimstein.

– Idioci! Mówiłam, żebyście trzymali się z daleka od sprawy.

– To nie my, to pani ją pokpiła – odparł Myron.

– Co takiego?!

– Załatwienie wyjścia za kaucją powinno być formalnością.

– I byłoby, gdyby nie wasza obecność na sali. Zrobiliście dokładnie to, na co liczył prokurator. Chciał wykazać sędzi, że oskarżona ma środki na sfinansowanie ucieczki, i proszę bardzo, w pierwszym rzędzie siedzą słynny były sportowiec i jeden z najbogatszych playboyów w kraju! Hester zatupała w szarą wykładzinę dywanową, jakby gasiła tlące się poszycie lasu.

– Ta sędzia to zakichana liberałka! Właśnie dlatego zaczęłam od wstawienia kitu o pracowitej Latynosce. Nienawidzi bogatych, prawdopodobnie dlatego, że sama jest bogata. Siedzący w pierwszym rzędzie modelowy burżuj – wskazała głową Wina – to jak wymachiwanie czarnemu sędziemu przed nosem sztandarem konfederatów.

– Powinna pani zrezygnować z obrony – powiedział Myron. Hester Crimstein gwałtownie obróciła się ku niemu.

– Oszalał pan?!

– Pani sława działa przeciwko pani. Nawet jeżeli ta sędzia nie lubi bogatych, to nie kocha też znanych osobistości. Ta sprawa nie jest dla pani.

– Bzdura. Broniłam w trzech procesach, które prowadziła. Wygrałam wszystkie.

– To również może jej się nie spodobać.

Z Hester Crimstein zeszło trochę pary. Cofnęła się, opadła na fotel.

– Odmowa wyjścia za kaucją – powiedziała głównie do siebie. – Nie do wiary, że w ogóle mieli czelność zgłosić taki wniosek. – Poprawiła się w fotelu, prostując. – Dobrze, rozegramy to tak. Zażądam wyjaśnień. Wy dwaj ani słowa. Żadnych rozmów z policją, prokuraturą, prasą. Z nikim. Dopóki nie zorientujemy się, co takiego was troje, ich zdaniem, zrobiło.

– Nas troje?

– Słuchał pan czy nie, Myron? Podejrzewają was o intrygę z pieniędzmi.

– Całą trójkę?

– Tak.

– Dlaczego?

– Nie wiem. Wspomnieli o pańskim wyjeździe na Karaiby, być może na Kajmany. Wszyscy wiemy, co znaczy ta aluzja.

– Wpłacenie gotówki na konta w raju podatkowym – odparł Myron. – Tylko że ja wyjechałem z kraju trzy tygodnie temu, przed wyjęciem przez Clu gotówki. I nawet nie zbliżyłem się do Kajmanów.

– Widać chwytają się każdej możliwości – uznała adwokatka. – Ale do pana z pewnością dobiorą się na całego. Mam nadzieję, że księgi macie w porządku, ponieważ ręczę, że przed upływem godziny zażądają od pana ich udostępnienia.

Skandal finansowy, pomyślał Myron. Wspomniał coś o tym FJ. Hester Crimstein skupiła się na Winie.

– Czy to prawda, że Clu wyjął dużą sumę? – spytała.

– Owszem.

– Mogą udowodnić, że Esperanza o tym wiedziała?

– Prawdopodobnie tak.

– Cholera!

Adwokatka przemyślała to sobie.

Win odszedł w kąt pokoju i zadzwonił z komórki.

– Proszę mnie zrobić obrońcą pomocniczym – powiedział Myron.

– Słucham?!

Hester Crimstein podniosła wzrok.

– Wczoraj wieczorem podkreśliła pani, że jestem członkiem palestry. Niech mnie pani powoła na adwokata Esperanzy, a wtedy wszystko, co ona mi powie, podpadnie pod przepis adwokat – klient.

– Po pierwsze, nie nabiorą się na to. Sędzia uzna to za kruczek zwalniający pana od składania zeznań. Po drugie, to kretyństwo. Nie dość że podobne zagranie cuchnie desperacją, to zamknięcie panu w taki sposób ust sprawi wrażenie, że mamy coś do ukrycia. Po trzecie, i tak mogą pana oskarżyć w tej sprawie.

– Niby jak? Już pani powiedziałem, byłem na Karaibach.

– Owszem. Gdzie nikt nie mógł pana znaleźć, oprócz naszego burżuja. Co za traf!

– Myśli pani…

– Nic nie myślę, Myron. Wyliczam, co może myśleć prokurator. Na razie tylko zgadujemy. Niech pan wraca do swojego biura. Wezwie księgowego. Upewni się, że księgi są w porządku.

– Są w porządku. Nie ukradłem ani centa.

– No a pan? – zagadnęła Hester Wina. Win rozłączył się.

– Co ja? – spytał.

– Pana również wezwą do okazania ksiąg. Win wygiął brew.

– Spróbują.

– Są czyste?

– Tak, że można z nich jeść.

– Wszystko jedno. To zmartwienie pańskich adwokatów. Ja mam dość na głowie. Zamilkli.

– Jak wydostaniemy ją z aresztu? – spytał Myron.

– Nie my. Ja. Wy trzymajcie się od tego z daleka.

– Pani nie będzie mi rozkazywać.

– Nie? A Esperanza?

– Esperanza?

– To jest w takim samym stopniu jej żądanie, jak moje. Trzymajcie się od niej z daleka.

– Nie wierzę, że to powiedziała.

– Radzę uwierzyć.

– Jeśli nie chce, żebym wtrącał się do sprawy, musi mi to powiedzieć prosto w oczy.

– Dobrze. – Hester Crimstein ciężko westchnęła. – Załatwmy to od razu.

– Co?

– Chce pan to usłyszeć z jej ust? Niech pan da mi pięć minut.

– Muszę wrócić do biura – oznajmił Win.

– Nie interesuje cię, co powie Esperanza? – spytał zaskoczony Myron.

– Nie mam czasu.

Win sięgnął do klamki. Ton jego głosu zatrzasnął drzwi do dalszej dyskusji.

– Gdybyś chciał skorzystać z moich szczególnych talentów, mam komórkę – powiedział. Wychodząc spiesznie z pokoju, minął się z Hester Crimstein.

– A ten dokąd? – spytała, patrząc za nim w korytarzu.

– Do biura.

– Skąd nagle dostał takiego popędu?

– Nie spytałem.

– Hmm – mruknęła, unosząc brew.

– Hmm?

– Zarządzał kontem, z którego pochodziły zaginione pieniądze.

– I co z tego?

– Być może miał powód, by uciszyć Clu Haida.

– Nonsens.

– Twierdzi pan, że nie jest zdolny zabić? Myron nie odpowiedział.

– Jeśli tylko połowa historii, które słyszałam o Windsorze Lockwoodzie, jest prawdą…

– Powinna pani mieć na tyle rozumu, by nie wierzyć plotkom. Spojrzała na niego.

– A gdybym powołała pana na świadka i spytała, czy widział pan kiedyś, jak Windsor Horne Lockwood Trzeci kogoś zabił, co by pan odpowiedział?

– Że nie.

– Aha. Widzę, że wagarował pan również na zajęciach na temat krzywoprzysięstwa.

– Kiedy zobaczę Esperanzę? – spytał Myron, puszczając to mimo uszu.

– Chodźmy. Czeka na pana.

Esperanza, wciąż w pomarańczowym aresztanckim kombinezonie, siedziała przy długim stole. Rozkute z kajdanków ręce trzymała splecione przed sobą, minę miała pogodną jak figura w kościele. Hester dała znak policjantowi i wyszli razem z pokoju. Kiedy zamknęli drzwi, Esperanza uśmiechnęła się do Myrona.

– Witaj z powrotem – powiedziała.

– Dzięki.

Przyjrzała mu się bacznie.

– Gdyby twoja opalenizna była odrobinę ciemniejsza, mógłbyś ujść za mojego brata.

– Dzięki.

– Oho, wciąż gładki w mowie wobec pań.

– Dzięki.

Prawie się uśmiechnęła. Na przekór okolicznościom zachowała promienność. Jej elastyczna skóra i kruczoczarne włosy połyskiwały na jaskrawopomarańczowym tle aresztanckiego wdzianka, a oczy przywodziły na myśl księżyc nad Morzem Śródziemnym i białe wiejskie bluzki.

– Lepiej się czujesz? – spytała.

– Tak.

– Gdzie byłeś?

– Na prywatnej wyspie na Karaibach.