Olga Gromyko - Zawód - Wiedźma. Część I

Ruszyłyśmy w kierunku mojego tymczasowego miejsca zamieszkania i tam, przy akompaniamencie ochów i achów przestraszonej gospodyni, Kella zmusiła mnie do zdjęcia butów i kurtki i położenia się na łóżku.

– Śliiiczne oparzenie – zawołała z zachwytem, zimnymi palcami obmacując moje opuchnięte i szczypiące powieki. – Po prostu wspaniałe!

Męczeńsko zacisnęłam zęby. Dogewska zielarka należała do tej szczególnej kategorii lekarzy, którzy widzą pacjentów wyłącznie w charakterze chodzących nosicieli fascynujących i wspaniałych chorób.

Zielarka sprawdziła oczy, mruknęła z zadowoleniem i zaczęła grzebać w torbie. Zapachniało ziołami. Ledwo co zdoławszy mrugnąć, uniosłam się na łokciu i złapałam jedną z czarnych zakorkowanych buteleczek, które Kella postawiła na taborecie. Z zajęć laboratoryjnych wiedziałam – im ciemniejsze jest szkło, tym większe paskudztwo ma szansę pływać w środku. Powiedzmy, zdechły pająk albo trupi paznokieć. Nam, praktykom, w zeszłym roku wykładano kurs zielarstwa z podstawami farmakologii, tak więc znałam przepisy na podstawowe mieszanki ziół. Oczywiście bardzo daleko mi było do zielarki, nieprzypadkowo uczono je na osobnym wydziale, kosztem magii bojowej, kładąc nacisk na diagnostykę i leczenie schorzeń.

Kella namoczyła w zielu gazik i po pokoju rozszedł się ostry zapach, od którego zachciało mi się kichać. Nalewka na spirytusie z jakichś traw i chyba zgniłych jabłek.

– Z domieszką zielonej pleśni, prawda?

– Zgadłaś. Połóż się na plecach i zamknij oczy. Co z potworem? – rzeczowo spytała zielarka, jak gdybym nie stoczyła walki na śmierć i życie, a odbyła spacerek na targ po marchewkę.

– Powiedziałabym, że… wyparował. -Co?

– Właśnie. Wypuścił coś niby kłąb pary i zniknął.

– A może to był smok? – delikatnie zasugerowała Kella.

– Widziałaś go chociaż raz?

– Nie. Ale Len – dwa razy.

– Kto kogo nie dogonił?

Kella milczała, zwinnie operując gazikiem. W życiu nie widziałam tak smętnej panny.

– I tym niemniej z niesamowitym uporem zapraszacie do Dogewy praktykujących magów. Nie liczycie przypadkiem na to, że kudłak zje ich, a was zostawi na potem?

– Nikogośmy nie wołali – ze złością rzuciła Kella. -Gdy tylko zginął Diar, ten mag z Kamieńca, zlecieliście się do trupa jak kruki do padliny. Że niby trzeba wyjaśnić, kto go tak naprawdę… tego. Kręciliście się tutaj, wąchaliście, szukaliście, wypytywaliście, chyba tylko w zęby nikt nie zaglądał. Gdy tylko jeden został zjedzony – przysyłają następnego. I spróbuj go tylko nie wpuścić. Co?! Wampiry coś przed nami ukrywają?! Len jest cierpliwy, ja bym tam z wami nie odstawiała reweransów. Nie obrażaj się, mała, ale od tej waszej “pomocy" są same problemy. Zamknij oczy. Na noc zostawisz kompres na powiekach albo będzie opuchlizna. Posłuchaj mojej rady: wyjedź stąd, póki nie jest za późno. Nie masz co tu robić ani nic nie zdziałasz.

– Len tak nie uważa.

– Ha, ha, ha! – po raz pierwszy Kella okazała rozbawienie. – Len? Cokolwiek uważa Len, uważa to na własny rachunek. I nie należy traktować jego uśmiechu jako pozwolenia na podanie mu palca – zabierze całą rękę! Nasz władca to naprawdę niezły intrygant.

– Dyplomata – poprawiłam.

– Elegancki synonim – skrzywiła się zielarka. – I to go kiedyś zgubi. Len jest sierotą od urodzenia, zanim skończył pięć lat był chorowity i słabiutki, więc się z nim cackaliśmy i go niańczyliśmy, chyba żeśmy mu tylko boskiej czci nie oddawali. W rezultacie teraz on uważa siebie za wielkiego władcę losów… Jak gdyby czekał, aż mu ktoś da pstryczka w nos.

– Nie zaliczasz się do pierwszej dziesiątki wiernych poddanych.

– Trudno to wyjaśnić. – Twarz Kelli przybrała miękki wyraz, ale zmarszczka frustracji pomiędzy brwiami jednak się nie wygładziła. – Czasem mi się wydaje, że on uważa nas wszystkich za niedorozwinięte umysłowo kaleki, których należy żałować i ich bronić, ale niekoniecznie trzeba szanować. A to jest cholernie poniżające! Omawiam z nim jakiś problem i nagle zauważam, że patrzy przeze mnie na wylot – znaczy, już zdecydował o wszystkim sam, bez moich argumentów. Oczywiście, wysłucha, pokiwa głową z mądrą miną, ale zrobi po swojemu. A ty się czujesz jak zupełna idiotka.

– To uczucie nie opuszcza mnie od chwili przyjazdu – roześmiałam się. – Ale wydaje mi się, że doszliśmy z Lenem do porozumienia. Oj!

– Mówiłam, zamknij oczy!

– Nie uprzedziłaś, że to paskudztwo piecze!

– Nie wiem, czy z nim w ogóle można dojść do porozumienia. Dusza Lena jest jak mogiła – obliczona na jednego. Tak przy okazji, jakim cudem udało ci się wyciągnąć go w Dobrą Noc? On jej nigdy nie świętuje.

– Naprawdę? – poczułam przypływ dumy.

– Tak, ma uczulenie na paproć.

– Mówisz? – W nosie załaskotał mnie śmiech. – Umiejętnie je ukrywał… za kichaniem.

– W jakiś sposób jesteście do siebie podobni. -Jak to?

– Ano, on jest tak samo szalony. Młody jest, co tu od niego wymagać.

– A ile ty masz lat?

– Tyle nie żyją – zbyła mnie żartem Kella. – No to już. Mam nadzieję, że od teraz darujesz sobie nocne wycieczki?

– Wręcz przeciwnie!

Następnego ranka, ledwie rudziki zaczęły trele dziękczynne na cześć ładnego dzionka, zerwałam się z łóżka, pospiesznie przekonałam się przed lustrem, że skóra ze mnie nie obłazi i nos jest na miejscu, po czym żwawym truchtem ruszyłam ku kwaterom władcy. Jak zwykle dookoła nie było żadnej straży, a na dworze żywej duszy. Len jeszcze zażywał półsnu porannego, ale wpakowałam się do jego pokoju tak nabuzowana i kipiąca energią, że nie okazał najmniejszego sprzeciwu, gdy zaczęłam ściągać z niego kołdrę. Doprowadziwszy wampira do mniej więcej obudzonego i świadomego stanu, zażądałam mapy Dogewy, którą podał mi bez słowa. Przysiadłam na brzeżku ogromnego łoża i zagłębiłam się w szeroki płat kory brzozowej, upstrzony nieznanymi mi runami.

Postawiwszy palec na środku, zgodnie z oczekiwaniami znalazłam pod nim Fontannę. Pozostało się tylko zorientować w kwestii położenia stron świata. Len milczał taktownie, póki kręciłam mapą w tę i we w tę, niewyraźnie mrucząc coś pod nosem. Aha, tutaj. Poza granicami miasta utwardzone drogi przechodziły w zwykłe, dzieląc Dogewę na cztery równe sektory.

– Co to? Czemu sektory różnią się kolorem?

– Pierwszy z nich jest przeznaczony pod pola uprawne, trzeci do hodowli bydła. Pomiędzy nimi znajdują się drugi i czwarty – nieuprawiane łąki i młodniaki na miejscu spalonego podczas wojny lasu – cierpliwie wyjaśnił Len. – Istnieje jeszcze jedna strefa leśna, granica. Zajmuje jakąś jedną trzecią sektora, licząc od brzegu.

– Dobrze, ruszamy dalej. Czyli Dogewa jako taka jest miastem leśnym?

– Nie, są też polany, jeziora i pastwiska dla koni.

– Ale przeważnie las?

– Około dwie trzecie.

– To chciałam wiedzieć. Zostawmy rolnictwo i dziewicze gęstwiny. Jeżeli chciałabym przeciąć miasto główną drogą, to ile mi to zajmie?

– Na piechotę i normalnym tempem? Około półtorej godziny.

– A przez las?

– Nie wiem… Zależy jak iść. Powiedzmy, trzy dni. Otworzyłam dłoń i wysypałam na łóżko garść naskubanych po drodze niedojrzałych wiśni.

– Gdzie miał miejsce pierwszy atak?

Len pomyślał chwilę i położył jedną wisienkę w odległości trzech palców od fontanny.

– A dalej?

Na oko odszukałam środek chaosu wiśniowego. Największe prawdopodobieństwo napotkania potwora było w południowym sektorze, około tysiąca łokci od fontanny.