Michael Connelly - Kanał

– Musisz mi pomóc. Jest na tej łodzi jakiś generator albo coś, co daje prąd? Akumulatory mi zdychają.

– Człowieku, nie wyczerpuj ich do końca, bo je zarżniesz.

– To co mam zrobić?

– Trzeba włączyć diesle, a potem generator. Tylko że jest prawie północ. Goście, którzy śpią na łódkach obok, trochę się wkurzą, kiedy to usłyszą.

– Okay, to sobie daruję. Czyli powinienem to zrobić z rana, a jak to się robi? Kluczykiem?

– Tak, zupełnie jak w samochodzie. Pójdziesz do steru w salonie, wsadzisz oba kluczyki i przekręcisz na ON. Nad każdą stacyjką jest włącznik zapłonu. Przestawiasz go i powinno od razu odpalić – no, chyba że zużyłeś cały prąd, to wtedy nic z tego.

– Dobra, to tak zrobię. A są na tej łajbie jakieś latarki?

– Pewnie, jedna w kambuzie, jedna nad stolikiem nawigacyjnym i jeszcze jedna w głównej kabinie, w szufladzie na lewo od koi. W dolnej szafce w kambuzie stoi jeszcze naftówka. Ale w kabinie jej nie używaj. Nazbiera ci się pełno spalin i zaczadziejesz. I będzie kolejna zagadka do rozwiązania.

Ostatnie zdanie wypowiedział z niechęcią. Puściłem to mimo uszu.

– Dzięki, Buddy. Odezwę się do ciebie.

– W porządku. Dobranoc.

Odłożyłem słuchawkę i zacząłem szukać latarek. Wróciłem do kabiny z jedną małą, z głównej kajuty, i dużą, stołową, z kuchni. Tę postawiłem na biurku i włączyłem. Potem zgasiłem światła. Blask odbił się od niskiego sufitu ciasnej kabiny i rozlał po niej. Nie tak źle. Przy tym, pomagając sobie małą latarką, będę mógł jeszcze popracować.

Została mi do przejrzenia niecała połowa pudeł i chciałem to skończyć, zanim zacznę się zastanawiać, gdzie mam spać. Te teczki były cienkie, najświeższe uzupełnienia kolekcji McCaleba, od razu widziałem, że większość nie zawiera prawie nic poza wycinkiem z gazety i może paroma zapiskami na okładce.

Wyciągnąłem rękę i wziąłem jedną na chybił trafił. Powinienem być w Vegas i grać w kości, ponieważ teczka, na którą trafiłem, okazała się bardzo ważna. To ona nadała kierunek mojemu śledztwu, naprowadziła mnie na trop.

Nalepka na teczce głosiła: „6 zaginionych”. W środku był jeden wycinek z „Los Angeles Times” oraz kilka opatrzonych datami notatek i nazwisk na wewnętrznej klapce. Przeczułem, że ta sprawa jest ważna, zanim wczytałem się w sens artykułu i tych zapisków. Sprawiły to daty. McCaleb cztery razy zapisywał swe spostrzeżenia, zaczynając 7 stycznia, kończąc 28 lutego tego roku. Miesiąc później, 31 marca, już nie żył. Były to najświeższe zapiski ze wszystkich teczek, jakie przejrzałem. Wiedziałem, że patrzę na coś, nad czym niedawno pracował. Ostatnią sprawę, ostatnią obsesję. Zostały mi jeszcze teczki do przejrzenia, ale ta coś w sobie miała, toteż zabrałem się do niej.

Artykuł napisała znajoma reporterka, Keisha Russell; pracowała w dziale kryminalnym „Timesa” co najmniej od dziesięciu lat i była świetna w swej robocie. A także dokładna i bezstronna. Jako policjant dogadywałem się z nią wiele razy i zawsze dotrzymywała słowa, w zeszłym roku nawet wstrzymała się z publikacją tekstu, żeby mi nie zaszkodzić, kiedy już nie służyłem w policji, a moja pierwsza sprawa zaczęła iść źle.

I właśnie dlatego mogłem z dużą dozą pewności traktować to, co napisała, jako fakty. Zacząłem czytać.

POSZUKIWANIE BRAKUJĄCEGO OGNIWA

Czy zaginięcia osób z LA w Nevadzie

mają związek z czterema innymi zaginięciami?

Keisha Russell, „Los Angeles Times”

Co najmniej sześciu mężczyzn, w tym dwóch mieszkańców Los Angeles, zaginęło w tajemniczy sposób. Wszyscy przebywali w centrach hazardu w Nevadzie. Policja poszukuje tropu łączącego wszystkie te przypadki.

Pomimo że zaginieni pochodzą z różnych miast i zupełnie odmiennych środowisk, mogli odznaczać się jakąś wspólną cechą, która stanowi klucz do tej tajemnicy – poinformowali we wtorek prowadzący śledztwo z policji Las Vegas.

Wszyscy byli mężczyznami w wieku od 29 do 61 lat. Zaginięcia zostały zgłoszone przez ich rodziny w ciągu ostatnich trzech lat. O czterech z nich wiadomo, że przebywali w Las Vegas, dlatego dochodzenie prowadzi tamtejsza policja. Pozostali dwaj zaginęli, kiedy wyjechali do Laughlin i Primm. Żaden z nich nie pozostawił w domu, pokoju hotelowym ani samochodzie nic, co informowałoby, dokąd się udał albo co się z nim stało.

– W tej chwili jest to dla nas stuprocentowa zagadka – mówi detektyw Todd Ritz z wydziału zaginięć policji Las Vegas. – Tutaj, zresztą jak wszędzie, ludzie znikają przez cały czas. Przeważnie jednak się odnajdują, żywi lub martwi. Zwykle znamy wyjaśnienie. W tym wypadku nie wiemy absolutnie nic. Jakby rozpłynęli się w powietrzu.

Ritz i inni detektywi uważają, że musi być jakieś wytłumaczenie tej sprawy i żeby je znaleźć, proszą ludzi o pomoc. W poprzednim tygodniu policjanci z Las Vegas, Laughlin i Primm zebrali się w biurach policji Las Vegas, by porównać swe notatki i ustalić strategię prowadzenia śledztwa. Sprawa została także nagłośniona w nadziei, że zdjęcia mężczyzn i ich historie przyczynią się do zdobycia nowych zeznań. We wtorek, tydzień później, Ritz przyznał, że nie otrzymali zbyt wielu użytecznych informacji.

– Musi być ktoś, kto coś wie, coś widział albo słyszał – powiedział nam Ritz w rozmowie telefonicznej. – Sześciu ludzi nie może po prostu zniknąć, tak żeby nikt nic nie zauważył. I zależy nam na tym, żeby ten ktoś się ujawnił.

Jak powiedział Ritz, zaginięcia zdarzają się często. Lecz ta sprawa jest niezwykła – sześciu mężczyzn jedzie do Nevady służbowo albo dla rozrywki i nigdy nie wraca do domu.

Sensacja pojawia się w chwili, kiedy Las Vegas po raz kolejny próbuje zmienić swój wizerunek. Do przeszłości należy strategia marketingowa, która reklamowała miasto neonów

84jako ośrodek rodzinnej rozrywki. Do Vegas wraca grzech. W ciągu trzech lat koncesję dostały liczne kluby z nagimi bądź częściowo nagimi tancerkami, a wiele kasyn na głównym bulwarze przygotowało erotyczne programy rozrywkowe przeznaczone tylko dla widzów dorosłych. Pojawiły się billboardy z nagimi kobietami, budząc gniew lokalnych aktywistów społecznych. Wszystko to zmieniło charakter miasta. Ponownie jest ono reklamowane jako miejsce, gdzie bawią się dorośli, którzy dzieci powinni zostawić w domu.

Jak sugerują ostatnie boje z billboardami, nie wszystkim mieszkańcom jest w smak ta zmiana. Wiele osób spekuluje, że zaginięcia owych sześciu podróżnych mogą być pośrednio związane z nowym wizerunkiem miasta, gdzie wszystko uchodzi.

– Spójrzmy prawdzie w oczy – mówi Ernie Gelson, felietonista „Las Vegas Sun” – wypróbowali model rodzinnej rozrywki i nie sprawdził się. Miasto wraca do tego, co się sprawdza. Do tego się wraca, co się opłaca. A jaki jest motyw łączący te sześć zaginięć? Nie wiem. Być może nigdy się nie dowiemy.

Gelson niechętnie jednak patrzy na wyciąganie pochopnych wniosków łączących zaginięcia ze zmianami zachodzącymi w Vegas.

– Po pierwsze, chcę przypomnieć, że nie wszyscy zniknęli w Vegas. Po drugie, w tej chwili nie dysponujemy faktami na poparcie jakiejkolwiek teorii. Uważam, że zanim zaczniemy dąć w trąby, trzeba się wstrzymać i pozwolić, by zagadka się rozwiązała.

Zaginieni to:

– Gordon Stanley, 41 lat, mieszkaniec Los Angeles, zaginiony od 17.05.2001. Zameldował się w hotelu z kasynem Mandalay Bay w Las Vegas, ale jego łóżko było nienaruszone, a walizka nierozpakowana. Jest żonaty, ma dwoje dzieci.