Michael Connelly - Kanał

– A kojarzy ci się z czymś niejaki William Bing? Może to lekarz, którego ktoś mu polecił?

– Nie kojarzę… brzmi jakby znajomo, ale nie wiem skąd. Może i lekarz. Może dlatego słyszałam to nazwisko.

Odczekałem moment, myśląc, że może sobie przypomni, ale nie.

– Dobra, ostatnia sprawa. Gdzie jest jego samochód?

– Powinien być tam w Cabrillo, w marinie. To stary jeep Cherokee. Na kółku, które ci dałam, są kluczyki. Buddy też ma, bo czasem go używa. W sumie się nim opiekuje.

– Jasne. Z rana chcę mu się przyjrzeć, więc będę chciał jeszcze zatrzymać te klucze. Nie wiesz, o której jest pierwszy prom na ląd?

– Dopiero o dziewiątej piętnaście.

– To możemy się spotkać u ciebie w domu o ósmej albo o wpół do ósmej? Potrzebne mi te wszystkie wyciągi, chcę ci też parę rzeczy pokazać. To nie potrwa długo, tak że złapię pierwszy prom.

– Eee… to może o ósmej? Zdążę wrócić. Przeważnie odprowadzam Raymonda do szkoły i CiCi do przedszkola.

– Nie ma sprawy. Wpadnę o ósmej.

Skończyliśmy rozmowę. Natychmiast zadzwoniłem do Bud-dy'ego, jeszcze raz go budząc.

– Buddy, to znowu ja.

Jęknął.

– Czy Terry jeździł do Las Vegas miesiąc przed śmiercią? Około pierwszego marca?

– Człowieku, nie mam pojęcia – odparł zmęczonym, zirytowanym głosem. – Skąd mam wiedzieć? Ja nawet nie pamiętam, co sam robiłem pierwszego marca.

– Buddy, pomyśl. Pojechał gdzieś samochodem. Nie brał łodzi. Dokąd pojechał, coś ci mówił?

– Nic a nic mi nie powiedział. Ale już pamiętam, że jeździł, bo jeep był upaćkany jak jasna cholera. Cały w soli czy jakimś innym gównie. No i oczywiście to ja musiałem go myć.

– Pytałeś go o to?

– Pewnie, zapytałem: „Gdzie ty byłeś, na rajdzie terenowym czy co?”, a on na to: „No, mniej więcej”.

– I to wszystko?

– Tyle powiedział. Potem umyłem samochód.

– A w środku? Też go umyłeś?

– Nie, tylko z wierzchu. Zabrałem go do samoobsługowej myjni w Pedro i zmyłem myjką ciśnieniową.

Kiwnąłem głową, bo wiedziałem, że już powiedział mi wszystko, co chciałem usłyszeć. Na razie.

– Będziesz tutaj jutro?

– Tak, teraz zawsze jestem. Nie mam dokąd pójść.

– No dobra. To do zobaczenia.

Skończywszy rozmowę, zadzwoniłem jeszcze pod jeden numer, ten, który zapisany był na górze skrzydełka, przy nazwisku Ritza, detektywa cytowanego w „Timesie”.

Odebrała automatyczna sekretarka i powiedziała mi, że wydział zaginięć policji Las Vegas urzęduje od ósmej do szesnastej w dni powszednie. Dalej wiadomość radziła, by w sprawach nie-cierpiących zwłoki dzwonić pod 911.

Rozłączyłem się. Było już późno, a ja dziś wcześnie wstałem -zdawałem sobie jednak sprawę, że jeszcze nie pośpię. Byłem nakręcony i wiedziałem z doświadczenia, że i tak bym nie zasnął.

Na łodzi zostały mi w charakterze oświetlenia tylko dwie latarki, ale miałem jeszcze coś do roboty. Otworzyłem notes i zacząłem opracowywać chronologiczne zestawienie dat i czasu zdarzeń w miesiącach i tygodniach przed śmiercią Terry'ego. Zapisałem na kartce wszystko: ważne, nieważne, związki prawdziwe i wydumane. Doświadczenie podpowiadało mi, że długo wytrzymam bez snu, dzięki niemu wiedziałem też, że wszystkie szczegóły są istotne. Rozwiązanie zawsze ukryte jest w szczegółach. To, co obecnie nieważne, później może stać się najważniejsze ze wszystkiego. To, co tajemnicze i bez związku, później staje się lupą, przez którą wszystko widać wyraźnie.

Od razu widać, którzy pasażerowie są miejscowi. To ci, co siedzą w środku i spędzają półtoragodzinną podróż promem na rozwiązywaniu krzyżówek. Turyści przeważnie siedzą na górze albo gromadzą się na rufie i dziobie z aparatami, by po raz ostatni ujrzeć powoli rozpływającą się we mgle wyspę. Dzisiaj z rana, na pierwszym promie, siedziałem w środku razem z miejscowymi. Rozwiązywałem jednak innego rodzaju krzyżówkę. Na kolanach miałem otwartą teczkę, w której McCaleb porobił zapiski. A także zapis chronologii zdarzeń, który zrobiłem wczoraj w nocy. Studiowałem go, próbując maksymalnie dużo zapamiętać. Do pomyślnego zakończenia śledztwa niezbędna jest doskonała znajomość wszystkich szczegółów sprawy.

7.01 – McC czyta o zaginięciach w Nevadzie, dzwoni do Vegas Metro

9.1 – policja Vegas nie jest zainteresowana

2.1 – Hinton, „Vegas Sun”. Kto do kogo zadzwonił?

13.02 – półdniowy czarter z Jordanem Shandym

19.02 – czarter z Ribbem

22.02 – kradzież GPS/meldunek szeryfa

27.2 – McC tworzy w komputerze teczkę ze zdjęciami

1.03? – McC jest trzy dni na lądzie

28.03 – Ostatni czarter. McC na „Fali od rufy”, z lekami

31.03 – Śmierć McC

Teraz dopisałem jeszcze to, czego dowiedziałem się godzinę wcześniej od Gracieli. Pokwitowania z kart kredytowych, o które poprosiłem w związku z wyjazdem McCaleba, zawierały także jej zakupy. Było tam obciążenie karty Visa ze sklepu Nordstrom z datą 21 lutego. Kiedy zapytałem, powiedziała mi, że robiła zakupy w Promenadzie. Upewniłem się, czy potem tam jeździła. Odpowiedziała, że nie.

Dodając tę datę do chronologii, zauważyłem, że to dzień przed zgłoszeniem kradzieży GPS-u z „Fali od rufy”. Oznaczało to, że prawdopodobnie właśnie w tym dniu dokonano kradzieży. Człowiek, który śledził i fotografował Gracielę, był z nią na powrotnym promie. Czyżby to on wśliznął się w nocy na pokład łodzi i zabrał GPS? Jeśli tak, to po co? Może właśnie wtedy podmienił McCalebowi leki?

Zakreśliłem w zestawieniu skrót GPS. Co ma oznaczać kradzież tego urządzenia? Zastanawiałem się, czy nie przywiązuję do niej zbyt dużej wagi. Może teoria Buddy'ego była zgodna z prawdą i ukradł go Ribb – konkurent. Być może to tylko tyle, ale fakt, że stało się to zaraz po śledzeniu Gracieli w centrum handlowym, sugerował coś innego. Instynkt podpowiadał mi, że. istnieje tu związek. Po prostu na razie go nie dostrzegałem.

Pomimo to czułem, że do czegoś się zbliżam. Chronologia faktów pomogła mi dostrzec powiązania i następstwo zdarzeń. Lecz trzeba tu było jeszcze sporo uzupełnić; przypomniałem sobie, że miałem zamiar podzwonić z rana do Las Vegas. Otworzyłem telefon i sprawdziłem stan baterii. Na „Fali od rufy” nie mogłem jej naładować i teraz się niemal wyczerpała. Może uda się wykonać z jedną rozmowę, zanim zdechnie. Wstukałem numer wydziału zaginięć policji w Vegas. Połączyłem się, poprosiłem z detektywem Ritzem. Czekałem prawie przez trzy minuty, słuchając melodyjki. Telefon zaczął już co minutę piszczeć, przypominając mi, że kończy się bateria.

– Mówi Ritz, w czym mogę pomóc?

– Dzień dobry, nazywam się Bosch. Emerytowany policjant z LAPD. Wydział zabójstw. Oddaję przysługę znajomej. Jej mąż zmarł w zeszłym tygodniu, robię jakby porządek w jego rzeczach. I trafiłem na teczkę, gdzie było pana nazwisko i numer oraz wycinek o jednej z pana spraw.

– Jakiej?

– O sześciu zaginionych.

– A jak się nazywał mąż pana znajomej?

– Terry McCaleb. Były agent FBI. Pracował w…

– Ach, on.

– Znał pan go?

– Raz rozmawiałem z nim przez telefon. Więc chyba nie mogę powiedzieć, że znałem.

– Rozmawiał pan z nim o tych zaginięciach?

– Proszę posłuchać, panie… przepraszam, jak się pan nazywa?

– Harry Bosch.

– Proszę posłuchać, panie Bosch. Nie znam pana i nie wiem, co pan robi, ale nie mam w zwyczaju rozmawiać z nieznajomymi przez telefon o otwartych sprawach.