Steve Berry - Bursztynowa Komnata

– Mamy tam wtyczkę?

– Tak, w ekipie. Przekazuje mi informacje, ale sam nie wiem, co o tym sądzić. Mówię to z bólem, lecz mój ojciec zachował szczegóły dla siebie… Nie ufał nawet własnemu synowi.

– Chcesz, żebym tam pojechała?

– Proszę. I miej oko na wszystko. Mój informator jest wiarygodny, ale bardzo chciwy. Żąda bardzo dużo. A ja, jak wiesz, nie znoszę ludzi chciwych. Uprzedziłem go, że skontaktuje się z nim kobieta. Jedyną osobą, która z nim rozmawiała do tej pory, jest moja sekretarka, i tylko przez telefon.

Nasz informator nie powinien kojarzyć tego ze mną. Wie, że ma się z nim spotkać Margarethe. Musisz tam być na wypadek, gdyby coś znaleźli. Żaden ślad nie może prowadzić do mnie. Jeśli będą kopać w niewłaściwym miejscu, wracaj natychmiast. Ale zastanów się, czy nie trzeba będzie pozbyć się tego faceta. Proszę tylko, żebyś starała się nie zabijać bez wyraźnej potrzeby.

Wiedziała, co chciał przez to powiedzieć.

– W przypadku Czapajewa nie miałam wyboru.

– Rozumiem to, Drahd, i doceniam twoje wysiłki.

– Mam nadzieję, że jego śmierć zakończy tak zwaną klątwę Bursztynowej Komnaty.

– Łącznie z dwiema innymi.

– Starzec uśmiechnął się szeroko.

– Christiana i Rachel Cutler? Skinęła głową.

– Wierzę, że to, co robisz, sprawia ci satysfakcję. Dziwne, ale przed paroma dniami wyczułem wahanie, gdy mówiliśmy o ewentualnym zlikwidowaniu Knolla. Czy on cię może pociągał?

Podniosła puchar i stuknęła w kielich mocodawcy.

– Nie ma mężczyzn niezastąpionych.

Knoll mknął na południe w kierunku Füssen. W Kehlheim oraz w okolicy było zbyt dużo policji, by mógł tam ryzykować nocleg. Wymknął się z Wartburga i wracał na południe, w stronę Alp, z zamiarem odbycia ponownie rozmowy z Danią Czapajewem. Dowiedział się szybko, że staruszek został właśnie zamordowany Policja poszukiwała kobiety, która poprzedniego dnia wypytywała o drogę do jego domu i opuściła ryneczek razem z wnukiem Czapajewa. Policjanci nie wiedzieli, kim była, Knoll natomiast nie miał cienia wątpliwości.

Suzanne Danzer.

Któżby inny? Jakimś cudem ruszyła jego tropem i była u Czapajewa jeszcze przed nim. Wszystkie wskazówki, które tak ochoczo przekazał im Białorusin, zostały przez nią sprokurowane. Co do tego też nie miał wątpliwości. Dał się wciągnąć w pułapkę i omal nie przypłacił tego życiem.

Przypomniał sobie myśl Decimusa Juniusa Juvenalisa sformułowaną w Satyrach: „Zemsta duszy nikczemnej i umysłu małostkowego jest rozkoszą. Dlatego nikt większej w zemście radości nie znajduje niżeli niewiasta”.

Racja, ale wolał Byrona: „Mężczyzna kocha prędko, lecz nienawidzi z wolna”.

Kiedy ich ścieżki skrzyżują się ponownie, będzie musiał się jej sowicie odpłacić. Wtedy pokaże Susanne, czym jest prawdziwe piekło. Następnym razem on zyska przewagę.

Będzie przygotowany.

Wąskie uliczki Füssen pełne były turystów, jak zwykle wiosną odwiedzających zamek Ludwiga usytuowany na południe od miasta. Bez trudu zgubił się w tłumie wieczornych smakoszy, szukających wolnego miejsca w przepełnionych knajpach, by coś zjeść i łyknąć nieco mocniejszego trunku.

Zrobił sobie półgodzinną przerwę i zjadł kolację w jednym z mniej zatłoczonych lokali, wsłuchując się w takty przepięknej muzyki kameralnej, której koncert odbywał się po drugiej stronie ulicy Później w pobliżu hotelu natknął się na budkę telefoniczną i zadzwonił do Burg Herz. Odebrał Franz Fellner.

– Słyszałem o dzisiejszej eksplozji w górach. Wyciągnęli z tunelu kobietę i poszukują mężczyzny.

– Nie znajdą – przerwał mu. – To była pułapka.

Opowiedział Fellnerowi, co się wydarzyło od chwili, gdy opuścił Atlantę, do momentu, kiedy nie tak dawno dowiedział się o śmierci Czapajewa.

– Ciekawe, jakim cudem Rachel Cutler przeżyła. Ale to nie ma znaczenia. Z pewnością natychmiast wróci do Atlanty.

Jesteś pewien, że była w to zamieszana Suzanne?

– Któż, jeśli nie ona, zdołałby mnie wystawić do wiatru? Fellner usiłował powstrzymać chichot.

– Może się starzejesz, Christianie?

– Nie zachowałem się dość ostrożnie.

– Twoje zadufanie jest lepszym wyjaśnieniem – odezwała się nieoczekiwanie Monika, która najwyraźniej słuchała ich rozmowy z innego aparatu.

– Zastanawiałem się właśnie, co z tobą.

– Pewnie myślałeś głównie o tym, jak i gdzie ją zerżniesz.

– Co to za szczęście, że zawsze masz pod ręką katalog moich wad i słabości, by mi o nich przypomnieć.

Monika się roześmiała.

– Obserwowanie ciebie przy pracy, Christianie, to przynajmniej połowa mojej radości z tego wszystkiego.

Puścił to mimo uszu.

– Podejrzewam, że na tym wszelki ślad się urywa. Może powinienem ruszyć na poszukiwanie innych zdobyczy.

– Powiedz mu to, dziecko – usłyszał glos Fellnera.

– Pewien Amerykanin, niejaki Wayland McKoy, prowadzi podziemną eksplorację niedaleko Stod. Utrzymuje, że zamierza odnaleźć skarby z Muzeum Sztuki w Berlinie, być może Bursztynową Komnatę. Zajmował się tym już wcześniej, miał pewne sukcesy. Sprawdź to, żebyśmy niczego nie przegapili.

– W najgorszym razie zdobędziesz trochę ciekawych informacji albo wpadnie ci w ręce jakiś łup.

– Miejsce tych prac jest powszechnie znane?

– Piszą o nim lokalne gazety; stacja CNN International emitowała parokrotnie relacje z tej wyprawy – powiedziała Monika.

– Wiedzieliśmy o tym, zanim wyjechałeś do Atlanty wtrącił Fellner – ale uznałem, że Boria wart był podjęcia natychmiastowego działania.

– Czy Loring też jest zainteresowany tym nowym miejscem eksploracji?

– On bez wątpienia interesuje się wszystkim, czym my się zajmujemy – odparła Monika.

– Chcesz wiedzieć, czy Suzanne tam będzie? – zaciekawił się Fellner.

– Mam ogromną nadzieję, że tak.

– Udanych łowów, Christianie.

– Dziękuję panu. Jeśli Loring zadzwoni, by wybadać, czy zginąłem, proszę go nie rozczarować.

– Zamierzasz działać w konspiracji?

– Może się to okazać konieczne.

WARTBURG, NIEMCY 20.45

Rachel weszła do restauracji i podążyła za Paulem do stolika. Powietrze było ciepłe, przesiąknięte zapachem goździków i czosnku. Umierała z głodu, ale czuła się coraz lepiej. Miejsce bandaża wokół głowy zajął opatrunek umocowany przylepcem. Miała na sobie spodnie khaki oraz bluzkę z krótkim rękawem, które Paul kupił w tutejszym sklepie; jej nałożone rankiem ubranie po wybuchu nie nadawało się do użytku.

Paul wypisał ją ze szpitala przez dwiema godzinami. Nic jej było, poza pokaźnym guzem na głowie oraz kilkoma skaleczeń i zadrapaniami. Obiecała lekarzowi, że przez kilka następnych dni będzie się oszczędzać, a Paul go poinformował, że zamierzają niezwłocznie wrócić do Atlanty.

Kelner podszedł do ich stolika i Paul zapytał Rachel, jakie wino sobie życzy.

– Skosztowałabym chętnie dobrego czerwonego – odpowiedziała, przypominając sobie wczorajszą kolację z Knollem.

Kelner się oddalił.

– Dzwoniłem do linii lotniczych – powiedział Paul. – Jutro jest lot z Frankfurtu. Pannik twierdzi, że może nam załatwić transport na lotnisko.

– Gdzie jest inspektor?

– Został w Kehlheim, żeby prowadzić śledztwo w sprawie śmierci Czapajewa. Zostawił mi swój numer telefonu.

– Nie mogę uwierzyć, że Knoll ukradł moje rzeczy.

– Cóż, zapewne nie chciał, żeby cokolwiek pozwoliło policji cię zidentyfikować.