Jeffery Deaver - Błękitna pustka

– Nałóż kajdanki.Phate zerknął na zegar ścienny.

– Pamiętasz, co mówiłem o zemście, kiedy razem hakowaliśmy?

– „Zemsta hakera to zemsta cierpliwa”. Co z tego?

– Chcę ci to zostawić do przemyślenia. Aha, jeszcze jedno… Czytałeś kiedyś Marka Twaina?

Gillette zmarszczył brwi i nie odpowiedział.

– „Jankes na dworze króla Artura”. Nie? O człowieku z dziewiętnastego wieku, który przenosi się w czasie do średniowiecznej Anglii. Jest tam totalna gigascena, gdy bohater albo ktoś inny siedzi w jakimś ukropie, a rycerze chyba chcą go zabić.

– Jon, nałóż kajdanki. – Gillette wycelował w niego broń. – Ale wtedy… to naprawdę dobre. Ma przy sobie almanach, sprawdza w nim datę i widzi, że tego dnia było całkowite zaćmienie słońca. Mówi więc rycerzom, że jeśli go nie zostawią w spokoju, zmieni dzień w noc. Oczywiście, nie wierzą mu, a tu nagle robi się zaćmienie, wszyscy głupieją ze strachu i bohater jest ocalony. – Ico?

– Niepokoiłem się, że i ja mogę tu wpaść do wrzątku.

– Co masz na myśli?

Phate milczał, ale po kilku sekundach stało się jasne, co miał na myśli. Zegar pokazał dokładnie wpół do pierwszej, a wirus, który Phate najprawdopodobniej umieścił w komputerze elektrowni, odciął dopływ prądu do CCU.

Pomieszczenie pogrążyło się w nieprzeniknionej ciemności.

Gillette odskoczył, unosząc pistolet Backle’a i usiłując odnaleźć w mroku cel. Pięść Phate’a wylądowała z impetem na jego szyi, ogłuszając go. Potem morderca przycisnął Gillette’a do ściany boksu i powalił na podłogę.

Gillette usłyszał brzęk, gdy Phate porwał z biurka kluczyki i resztę rzeczy. Gillette sięgnął, próbując złapać jego portfel. Lecz Phate zdążył go zabrać i hakerowi udało się przytrzymać tylko odtwarzacz CD. Poczuł nowy przeszywający ból – klucz francuski rąbnął go w goleń. Gillette z trudem wygramolił się na kolana, uniósł broń Backle’a w kierunku, gdzie, jak sądził, stał Phate i pociągnął za spust.

Nic się jednak nie stało. Pewnie pistolet nie był odbezpieczony. Gillette zaczął przy nim manipulować, ale dostał kopniaka w szczękę. Broń wypadła mu z ręki, a on znów runął na podłogę.

Nic ci nie jest? – zapytała Patricia Nolan, patrząc na krew na twarzy, szyi i spodniach Gillette’a.

– Wszystko w porządku.

Ale nie uwierzyła mu i przystąpiła do odgrywania roli pielęgniarki. Zniknęła w kuchence i wróciła stamtąd ze zmoczonymi ręcznikami papierowymi i mydłem w płynie. Przemyła mu brew i policzek rozcięte w bójce z Phate’em. Gillette poczuł zapach odżywki do paznokci i zastanawiał się, kiedy Nolan znalazła czas na zadbanie o siebie między atakiem Phate’a na szpital a powrotem do CCU.

Zmusiła go, żeby podciągnął nogawki i oczyściła małe rozcięcie na nodze, trzymając go mocno za łydkę. Gdy skończyła, uśmiechnęła się przyjaźnie.

Daj sobie spokój, Patty, pomyślał znowu… Jestem przestępcą, wyrzucili mnie z pracy, kocham inną kobietę. Naprawdę nie zawracaj sobie głowy.

– Nie boli? – zapytała, dotykając rany wilgotnym ręcznikiem. Piekło, jakby w rozcięciu tkwiło kilkanaście pszczelich żądeł.

– Tylko trochę swędzi – odparł w nadziei, że Patricia przestanie mu wreszcie matkować.

Do biura wrócił biegiem Tony Mott, chowając do kabury swój masywny pistolet.

– Ani śladu.

Chwilę później weszli Bishop i Shelton. Wszyscy trzej wrócili z Centrum Medycznego Stanford-Packard i przez ostatnie pół godziny przetrząsali okolicę, szukając śladów Phate’a lub świadków, którzy widzieli jego przyjazd albo ucieczkę z CCU. Jednak miny detektywów zdradzały, że nie mieli więcej szczęścia niż Mott.

Bishop opadł znużony na krzesło.

– Powiedz, co się właściwie stało – rzekł do hakera.

Gillette streścił mu przebieg ataku Phate’a na biuro.

– Powiedział coś ważnego?

– Nie. Ani słowa. Niemal zabrałem mu portfel, ale w końcu zostało mi tylko to. – Pokazał odtwarzacz płyt. Technik z wydziału kryminalistycznego zdążył sprawdzić aparat, ale znalazł na nim tylko odciski palców Phate’a i Gillette’a.

Haker przekazał wszystkim wiadomość, że Trzy-X nie żyje.

– O nie – szepnął Frank Bishop przygnębiony wieścią o śmierci cywila, który podjął ryzyko, aby im pomóc. Bob Shelton westchnął ze złością.

Mott podszedł do tablicy i zapisał pseudonim „Trzy-X” obok nazwisk Lary Gibson i Willema Boethe’a.

Ale wtedy wstał Gillette – trochę chwiejnie przez zranioną nogę – i podszedł do tablicy. Starł napis.

– Co ty robisz? – zdziwił się Bishop.

Gillette wziął flamaster i zapisał „Peter Grodsky”.

– Tak się naprawdę nazywał – wyjaśnił. – Był programistą i mieszkał w Sunnyvale. – Spojrzał na zespół. – Po prostu myślę, że powinniśmy pamiętać, że był kimś więcej niż pseudonimem.

Bishop zadzwonił do Huerta Ramireza i Tima Morgana i polecił im znaleźć adres Grodsky’ego oraz zabezpieczyć miejsce zbrodni.

Gillette dostrzegł różową karteczkę, na której zapisał wiadomość dla Bishopa.

– Zanim wróciłeś ze szpitala, Frank, dzwoniła twoja żona – powiedział, odczytując wiadomość. – Coś na temat wyników badań, dobre wieści. Hm, nie jestem pewien, czy dobrze zrozumiałem – chyba powiedziała, że ma jakąś poważną infekcję. Nie wiem, dlaczego to mają być dobre wieści.

Jednak promienny uśmiech Bishopa – rzadko u niego widywany – przekonał go, że rzeczywiście dobrze zrozumiał wiadomość.

Cieszyła go radość detektywa, ale sam czuł zawód, że nie zadzwoniła do niego Elana. Zastanawiał się, gdzie teraz może być. Ciekawe, czy jest z nią Ed. Poczuł, że z bezsilnej zazdrości pocą mu się dłonie.

Z parkingu wrócił agent Backle. Pieczołowicie ułożone włosy były teraz zmierzwione, a krok agenta sztywny i niepewny. On także skorzystał z pomocy medycznej, lecz udzielili mu jej zawodowcy z pogotowia, którego karetka stała na parkingu. Podczas napaści w biurowej kuchence doznał lekkiego wstrząśnienia mózgu. Z jednej strony głowy miał biały opatrunek.

– Jak się pan czuje? – zapytał beztroskim tonem Gillette.

Agent nie odpowiedział. Dostrzegł swój pistolet leżący na biurku obok Gillette’a i szybko go złapał. Z przesadną uwagą sprawdził broń, po czym wsunął do kabury na pasku.

– Co się stało, do diabła? – zapytał.

– Phate włamał się, zaszedł pana od tyłu i zabrał panu broń – wyjaśnił Bishop.

– A ty mu ją odebrałeś? – zapytał z niedowierzaniem Gillette’a agent.

– Tak.

– To ty wiedziałeś, że jestem w kuchence – warknął Bishop. – On nie.

– Chyba jednak wiedział, prawda? – odparł Gillette. – Bo jak inaczej mógłby zajść pana od tyłu i odebrać broń?

– Wydaje mi się – powiedział wolno agent – że w jakiś sposób domyśliłeś się, że tu się zjawi. Chciałeś mieć broń, więc skorzystałeś z mojej.