Jeffery Deaver - Ogród bestii

– Jakiś urzędnik rządowy?

– Tak, tak. Najbliższy kompan Hitlera. Dziwny człowiek. Bardzo otyły. Paraduje w śmiesznych strojach w towarzystwie znanych osób i pięknych kobiet. W każdym razie w zeszłym roku wreszcie się ożenił.

– To ma być ten dowcip?

– Jeszcze nie. Naprawdę się ożenił. A dowcip brzmi tak. – Kathe nadąsała się teatralnie. – Słyszałeś o żonie Góringa? Biedaczka zerwała z religią. Musisz teraz zapytać dlaczego.

– Dlaczego?

– Bo po nocy poślubnej straciła wiarę w cielesne zmartwychwstanie.

Oboje parsknęli głośnym śmiechem. Paul zobaczył, jak Kathe oblewa się pąsowym rumieńcem.

– Ach, Paul. Opowiedziałam nieznajomemu mężczyźnie nieprzyzwoity dowcip. I to taki, przez który możemy trafić do więzienia.

– My? – odparł z kamienną twarzą. – Tylko ty. Ja nie opowiadałem żadnych dowcipów.

– Och, śmiałeś się, a to już wystarczy, żeby cię aresztowano. Zapłacił i wyszli z restauracji. Rezygnując z tramwaju, ruszyli do pensjonatu pieszo, chodnikiem biegnącym wzdłuż południowego krańca Tiergarten.

Paulowi kręciło się w głowie od wina, które rzadko pił. Było to miłe uczucie, lepsze niż buzowanie whisky w żyłach. Dotyk ciepłego wietrzyku na twarzy sprawiał mu przyjemność. Podobnie jak dotyk ręki Kathe na ramieniu.

Przedziwna para wędrowała nieskazitelnie czystymi ulicami Berlina, rozmawiając o książkach i polityce, sprzeczając się od czasu do czasu i wybuchając śmiechem.

Nagle Paul usłyszał zbliżające się głosy. Trzydzieści metrów przed sobą ujrzał trzech szturmowców. Zachowywali się hałaśliwie, żartowali. Mieli młodzieńcze twarze i w brązowych mundurach wyglądali na rozradowanych uczniaków. W przeciwieństwie do agresywnych typów, których spotkał dziś wcześniej, ci trzej najwyraźniej chcieli tylko miło spędzić wieczór. Nie zwracali uwagi na nikogo na ulicy.

Paul zorientował się, że Kathe zwolniła kroku. Spojrzał na nią. Jej twarz zmieniła się w nieruchomą maskę, a ręka zaczęła drżeć.

– O co chodzi?

– Nie chcę obok nich przechodzić.

– Nie masz się czego bać.

W panice popatrzyła w lewo. Ulicą jechało mnóstwo samochodów, a do przejścia dla pieszych mieli dość daleko. Chcąc uniknąć spotkania z brunatnymi koszulami, mieli tylko jedną drogę: Tiergarten.

– Naprawdę jesteś bezpieczna – zapewnił ją. – Nie musisz się bać.

– Czuję twoje ramię, Paul. Czuję, że jesteś gotów z nimi walczyć.

– Dlatego jesteś bezpieczna.

– Nie. – Zerknęła na bramę prowadzącą do parku. – Chodźmy tędy.

Skręcili do Tiergarten. Gęste liście tłumiły odgłosy ruchu ulicznego i wkrótce słychać było już przede wszystkim cykanie owadów i barytonowe nawoływania żab wokół stawów. Szturmowcy dalej kroczyli chodnikiem, przekrzykując się nawzajem i śpiewając, ignorując wszystkich dookoła. Nawet nie spojrzeli w stronę parku. Mimo to Kathe nie podnosiła wzroku. Kroczyła sztywno podobnie jak Paul po pewnym sparingu, kiedy złamał żebro.

– Dobrze się czujesz? – zapytał. Cisza.Rozejrzała się, dygocząc.

– Boisz się parku? Chcesz stąd wyjść?

Nadal milczała. Doszli do rozwidlenia ścieżek, z których jedna wiodła w lewo, na południe. Wybierając ją, wyszliby z parku i wrócili do pensjonatu. Kathe przystanęła. Nagle powiedziała:

– Chodź. Tędy.

Odwróciła się i poprowadziła go krętą dróżką na północ w głąb parku. Dotarli do małego hangaru nad stawem. Trzymano tu łódki do wynajęcia, które leżały do góry dnem oparte jedna o drugą. O tej porze nie było tu żywego ducha.

– Od trzech lat nie byłam w Tiergarten – szepnęła Kathe. Paul milczał.

– Mówiłam ci o człowieku, do którego należy moje serce, pamiętasz? – odezwała się po dłuższej chwili.

– Tak. Twój przyjaciel jest dziennikarzem.

– Nazywał się Michael Klein. Był reporterem w „Miinchener Post”. Hitler zaczął swoją działalność właśnie w Monachium. Michael zajmował się jego początkami, pisał o nim i jego taktyce – zastraszeniach, pobiciach, morderstwach. Michael prowadził rejestr niewyjaśnionych morderstw ludzi, którzy przeciwstawiali się partii. Był nawet przekonany, że w trzydziestym drugim Hitler kazał zabić własną siostrzenicę, bo miał na jej punkcie obsesję, a ona kochała innego.

Partia i szturmowcy zaczęli grozić Michaelowi i wszystkim dziennikarzom redakcji. Nazywali gazetę „kuchnią trucicieli”. Ale dopóki narodowi socjaliści nie doszli do władzy, nie robili mu krzywdy. Potem był pożar Reichstagu… Och, stąd go widać, spójrz tam. – Wskazała na północny wschód. Paul dostrzegł wysoki budynek zwieńczony kopułą. – To nasz parlament. Ktoś go podpalił kilka tygodni po tym, jak Hitler został mianowany kanclerzem. Hitler i Góring obarczyli winą komunistów i urządzili na nich obławę. Na socjaldemokratów też. Aresztowano ich na mocy nadzwyczajnego dekretu. Był wśród nich Michael. Trafił do jednego z tymczasowych więzień, jakie założono wokół miasta. Trzymali go tam przez kilka tygodni. Szalałam z niepokoju. Nikt mi nie powiedział, co się stało, nikt mi nie powiedział, gdzie jest. To było straszne. Potem mi opowiadał, że go bili, dawali mu jeść najwyżej raz dziennie, kazali mu spać nago na betonie. W końcu sędzia go zwolnił z braku dowodów popełnienia przestępstwa.

Kiedy go wypuścili, spotkałam się z nim w jego mieszkaniu, niedaleko stąd. Był piękny majowy dzień. Druga po południu.

Chcieliśmy wynająć łódkę. Właśnie tutaj, nad tym jeziorem. Przyniosłam kawałek czerstwego chleba dla ptaków. Staliśmy tu, kiedy podeszło do nas czterech szturmowców i przewrócili mnie na ziemię. Wcześniej szli za nami. Powiedzieli, że śledzą go, odkąd wyszedł z więzienia. Oświadczyli mu, że sędzia postąpił nielegalnie, zwalniając go, więc teraz oni wykonają wyrok. – Na moment głos uwiązł jej w gardle. – Zatłukli go na śmierć na moich oczach. W tym miejscu. Słyszałam, jak łamią mu kości. Widzisz tę…

– Och, Kathe, nie…

– …widzisz tę betonową płytę? Tam upadł. Czwarty kwadrat, licząc od trawy. Tam leżała głowa Michaela, kiedy umierał.

Otoczył ją ramieniem. Nie opierała się. Ale nie odnalazła też pociechy w jego geście; była sparaliżowana.

– Maj to teraz dla mnie najgorszy miesiąc – szepnęła. Spojrzała na baldachim z gęsto splecionych koron drzew. – Ten park nazywa się Tiergarten.

– Wiem.

– Tier oznacza „zwierzę” albo „bestię” – powiedziała po angielsku. – A Garten to oczywiście „ogród”. Czyli był tu zwierzyniec, gdzie polowały królewskie rodziny cesarskich Niemiec. Ale w potocznym języku Tier oznacza też bandytę, przestępcę. I to przestępcy zabili mojego ukochanego. Tu, w ogrodzie bestii – dodała chrapliwym głosem.

Przytulił ją mocniej.

Kathe jeszcze raz ogarnęła spojrzeniem staw i czwarty kwadrat betonu, licząc od trawy.

– Zabierz mnie do domu, Paul – poprosiła.

Zatrzymali się w korytarzu przed drzwiami jego pokoju. Paul sięgnął do kieszeni i wydobył klucz. Spojrzał na Kathe, która patrzyła w podłogę.

– Dobranoc – szepnął.

– Tyle już zapomniałam – powiedziała, podnosząc wzrok. – Zapomniałam, jak to jest chodzić po mieście, patrzeć na zakochanych w kafejkach, opowiadać sprośne dowcipy, siedzieć tam, gdzie kiedyś siadywali sławni pisarze i myśliciele… Zapomniałam, jakie to przyjemne. Tyle rzeczy zapomniałam.

Uniósł dłoń do skrawka materiału przykrywającego jej ramię i dotknął jej szyi, czując, jak drgnęła delikatna skóra. Jaka cienka, pomyślał, jak cienka.Drugą ręką odgarnął włosy z twarzy Kathe. I ją pocałował.