Sidney Sheldon - Krwawa Linia

– Poplotkujemy sobie na temat sir Aleca Nicholsa – zaproponował Max potężnemu IBM, głaszcząc go pieszczotliwie po klawiszach.

W ciągu dwóch godzin pracowita maszyna podała Hornungowi cały życiorys Nicholsa niemal godzina po godzinie, kopie czeków bankowych i kart kredytowych. Uwagę Hornunga przyciągnęły rachunki opiewające na ogromne sumy wystawione na okaziciela. Gdzie podziały się te pieniądze?

Max znowu przebiegł palcami po klawiaturze. “Czek do klubu»White«, rachunek za mięso… – nie zapłacony, rachunek za strój wieczorowy… – nie zapłacony, rachunek za dentystę… nie zapłacony, cztery sukienki z salonu Yves Saint Laurenta i Rive Gouche'a… – umieszczone w karcie kredytowej”.

Komputer w ministerstwie łączności powiedział Hornungowi w sekrecie, że Nichols jest właścicielem dwóch samochodów: bentleya i morrisa.

“Czegoś mi tu brakuje – myślał Max. – Czyżby wozy nigdy się nie psuły?” Brakowało bowiem rachunków od mechanika. Jedno przyciśnięcie klawisza i na monitorze błyskawicznie pojawiła się odpowiedź: Nichols nie potrzebował mechanika. Sam naprawiał swoje limuzyny.

Znał się na silnikach jak mało kto. Mógł więc z łatwością uszkodzić jeepa albo mechanizm windy. Co do jednego Max był pewny: rachunki sir Aleca opiewały na kwoty o wiele większe niż pensje, które otrzymywał z korporacji.

Dwa dni później Max dowiedział się od przyjaciela, wysokiej rangi urzędnika, że Nichols pożyczał pieniądze od niejakiego Toda Michaelsa, właściciela klubu w Soho. Poprosił więc o pomoc komputery policyjne.

“Tak, mamy tego gagatka u siebie” – odpowiedziały mu. Postawiono mu wiele zarzutów, jednak nigdy nie został skazany. Podejrzewano, że trudni się handlem narkotykami, stręczycielstwem, udzielaniem pożyczek na wysoki procent oraz szantażowaniem.

W Soho kolejny znajomy poinformował Hornunga, że żona Nicholsa uwielbia hazard. Nichols bez wątpienia był szantażowany. Miał wiele nie zapłaconych rachunków i na gwałt potrzebował pieniędzy. Co gorsza, w zasięgu ręki miał miliony dolarów, którymi nie mógł dysponować. Już samo to wystarczyło za stuprocentowy motyw zbrodni.

Następną ofiarą Maxa był Rhys Williams. Informacje o nim okazały się jednak zbyt powierzchowne.

“Urodzony w Walii przed trzydziestoma pięcioma laty, kawaler. Pracuje w zarządzie»Roffe & Sons«. Zarabia osiemdziesiąt tysięcy dolarów rocznie plus wysokie premie. Jedno z kont w banku angielskim opiewa na kwotę dwudziestu pięciu tysięcy funtów i kilka rachunków kredytowych na drobne sumy. Większość rachunków pochodzi ze sklepów jubilerskich, gdzie kupował upominki dla kobiet. Nie karany. Pracuje w korporacji farmaceutycznej od dziewięciu lat”.

Czysty jak łza… za czysty.

Max przypomniał sobie dziwne zachowanie Williamsa, kiedy po pogrzebie Kate Erling przesłuchiwał w jego obecności Elżbietę. Zdawało mu się wtedy, że kogoś próbował osłonić. Ciekawe, czy Elżbietę Roffe, czy siebie?

Jeszcze tego samego dnia Max znalazł się na pokładzie samolotu lecącego do Rzymu.

O Ivo Palazzim pogawędził sobie Max z komputerem w budynku Anagrafe. W ciągu dwudziestu minut dowiedział się o podwójnym życiu Ivo i jego dwóch, obcych sobie rodzinach. Był to największy sekret, który Palazzi skrywał nawet przed najlepszymi przyjaciółmi.

“…rachunek za zakupy u Amiciego… rachunek za usługi w salonie piękności Sergia, mieszczącym się w Via Godotti… dwie wieczorowe suknie od Irenę Galitzine… buty od Gucciego… torebka od Cerrutiego…”

Max skrupulatnie analizował każdą pojawiającą się na zielonym ekranie kolumienkę cyfr.

– Coś mi tu nie pasuje – szepnął pod nosem. – Rachunki za ubrania dla sześciorga dzieci?!

– “Sądzisz, Hornung, że popełniliśmy błąd?” – zapytały komputery.

– Zaraz, zaraz. – Max podrapał się w głowę. Przed chwilą dowiedziałem się, że Palazzi jest ojcem trojga dzieci. Teraz okazało się, że rachunki za ubrania wystawiono na sześcioro dzieci.

– “Zgadza się” – odpowiedziały komputery.

– Poinformowaliście mnie, że mieszka w Oligati. Płaci jednak rachunki za apartament w Via Montemignaio.

– “Tak”.

– Istnieje więc dwóch Palazzich?

– “Jest tylko jeden Ivo Palazzi. Ma jednak dwie rodziny; trzy córki z własną żoną i trzech synów z niejaką Donatella Spolini”.

Kiedy Max zakończył swoje dochodzenie, wiedział dokładnie, jak wyglądają obie kobiety, a nawet co jadają i jak się ubierają.

Ciekawie przedstawiały się też rachunki pana Palazziego. Opiewały co prawda na małe kwoty, ale kupowano za nie ciekawe materiały: obrabiarkę, heble i piły. Ivo uwielbiał majsterkować. Wiedział więc jak mało kto, w jaki sposób można zepsuć windę. Poza tym w ostatnim czasie poprosił jeden z banków o wysoką pożyczkę.

– Dostał ją?

– “Nie. Gdy poproszono go o zgodę żony, wycofał podanie.

– Dziękuję.

Komputer policyjny w EUR poinformował też Maxa, że Palazzi mając dwadzieścia trzy lata potrącił motorem kobietę. Zabrano ją do szpitala, a Ivo do więzienia na długie dwa miesiące.

– Coś jeszcze?

– “Utrzymuje kochankę w Via Montemignaio'

– Dziękuję, wiem.

– “Sąsiedzi kilkakrotnie wnosili na nią skargę”

– Z jakiego powodu?

– “Zakłócała spokój, krzyczała. Pewnego wieczoru stłukła cały serwis obiadowy Czy to ważne?”

– Bardzo ważne, przyjacielu. Dziękuję.

Zarówno Ivo Palazzi, jak i jego kochanka, Donatella Spolini, mieli temperament i byli wybuchowi.

“Ciekawe, co zaszło tamtej nocy? – pytał siebie Max w myślach. – Może próbowała go szantażować? Chciała pewnie pieniędzy za milczenie, bo Palazzi następnego dnia pobiegł do banku prosić o pożyczkę. Ciekawe, do czego był zdolny taki człowiek jak Ivo, aby ochronić własne małżeństwo, rodzinę czy status materialny?”

Mały szczegół przyciągnął uwagę detektywa. Była to duża suma pieniędzy, którą Ivo dostał od policji jako nagrodę za pomoc w ujawnieniu przemytu brudnych pieniędzy.

“Jeżeli Palazzi – konkludował – był zdolny do popełnienia równie niegodnego czynu (minister był przecież jego przyjacielem), to jaki mógłby być jego następny krok?”

Po interesującej rozmowie z komputerami w Angrafe Hornung wsiadł na pokład Air France i w porze obiadowej lądował już na lotnisku Charlesa de Gaulle'a.

Taksówka z paryskiego lotniska do katedry Notre Damę kosztuje równe siedemdziesiąt franków. Max wiedział jednak, że do pieniędzy, które wręczy taksówkarzowi za rachunek, będzie musiał dołożyć napiwek z własnej kieszeni. Wybrał więc przejażdżkę autobusem.

Na miejscu, niedaleko katedry, znajdował się mały, niedrogi hotelik. Max zamówił pokój i zasiadł przy telefonie. Wydzwaniał do znanych osobistości, prosząc je o współpracę, której, o dziwo, nie odmawiały. Nie grozili nawet dymisją za naruszenie ich prywatności. Czynili tak z dwóch powodów. Po pierwsze dlatego, że Hornung, mimo iż wzbudzał kontrowersje, był niegdyś geniuszem w sprawach finansowych i przyjemnie było mu pomagać. Po drugie – bali się go. Ten śmieszny człowieczek doskonale znał ich słabostki i odmowa współpracy mogłaby ich wiele kosztować.

– Zapraszamy do naszego centrum komputerowego – odpowiadali. – Jak pan sobie życzy, wszystko zachowamy w największej tajemnicy.

Max odwiedził Inspecteurs des Finances, Credit Lyonnais, Assurance Nationale. Chwilę pogawędził z komputerem od podatków i paroma innymi w Rosnysous-Bois oraz Prefecture of Police na Ile de la Cite.