Jeff Lindsay - Dekalog dobrego Dextera

Najwyraźniej nie pamiętała, że Kyle wcale nie okazał się taki dobry. W rzeczy samej to nic nie zrobił poza tym, że dał się złapać i odciąć sobie palec. Ale nie wydawało mi się dyplomatyczne komentować, czy rzeczywiście był taki dobry, powiedziałem więc po prostu:

— Hm, przyjmijmy, że ten nowy facet wie coś, czego my nie wiemy.

Deborah parsknęła pogardliwie.

— To nie sztuka — burknęła. — Zadzwonię, kiedy dotrze na miejsce. — Rozłączyła się, a ja przygotowałem się do pracy.

O dwunastej trzydzieści Deborah wytropiła mnie w moim ustroniu w laboratorium kryminalistycznym i rzuciła na biurko kasetę z taśmą. Podniosłem na nią wzrok; nie wyglądała na szczęśliwą, ale to nie nowość.

— Z mojej automatycznej sekretarki w domu — powiedziała. — Posłuchaj.

Uniosłem wieczko w moim odtwarzaczu i wsunąłem taśmę, którą cisnęła Deb. Nacisnąłem klawisz „play”; taśma głośno bipnęła, a potem usłyszałem nieznany mi głos.

— Sierżant, hm, Morgan. Zgadza się? Tu mówi Dan Burdett, z hm… Kyle Chutsky mówił, że powinienem do pani zadzwonić. Już wylądowałem, jestem na lotnisku i zatelefonuję do pani w sprawie spotkania, kiedy dojadę do hotelu, który mieści się… — Rozległ się szelest i rozmówca najwyraźniej odsunął komórkę od ust, gdyż jego głos zrobił się słabszy. — Co? Och, hej, to miło. W porządku, dziękuję. — Jego głos znów przybrał na sile. — Właśnie spotkałem waszego kierowcę. Dziękuję, że kogoś podesłaliście. W porządku, zadzwonię z hotelu.

Deborah sięgnęła nad biurkiem i wyłączyła magnetofon.

— Nikogo nie wysyłałam na lotnisko! — wrzasnęła. — Kapitan Matthews też jest pewien, że nikogo nie wysyłał. Dexter, czy ty wysyłałeś kogoś?

— W mojej limuzynie zabrakło benzyny — powiedziałem.

— No to dupa blada! — rozzłościła się na dobre, a ja musiałem się zgodzić z jej analizą.

— Tak czy siak — powiedziałem — przynajmniej wiemy, jaki dobry jest ten następca Kyle’a.

Deborah opadła na składane krzesło przy biurku.

— Cholera — zaklęła. — A Kyle jest… — Przygryzła wargę i nie dokończyła zdania.

— Mówiłaś już o tym kapitanowi Matthewsowi? — zapytałem. Pokręciła głową. — Cóż, będzie musiał do nich zadzwonić. Niech przyślą kogoś innego.

— Jasne, świetnie. Przyślą kogoś innego, komu może uda się dojść do punktu odbioru bagażu. Cholera, Dexter.

— Musimy im powiedzieć, Debs — powiedziałem. — Przy okazji, kto to są ci oni? Czy Kyle mówił ci, dla kogo pracuje?

Westchnęła.

— Nie. Żartował, że pracuje dla OGA, ale nie wyjaśnił mi, dlaczego to takie śmieszne.

— Hm, kimkolwiek są, powinni wiedzieć. — Wyciągnąłem kasetę z odtwarzacza i położyłem przed nią, na biurku. — Muszą coś z tym zrobić.

Deborah nie ruszała się przez chwilę.

— Skąd mam to przeczucie, że już coś z tym zrobili, a tym czymś był Burdett? — zapytała. Potem zabrała taśmę i wyszła z mojego gabinetu.

Trawiłem lunch i popijałem kawę, jedząc ogromne ciastko z wiórkami czekoladowymi, kiedy przyszło wezwanie, żeby zgłosić się na miejsce zabójstwa w rejonie Miami Shores. Z Angelem niespokrewnionym pojechaliśmy na miejsce, gdzie znaleziono ciało — w skorupie rozwalonego i remontowanego domku nad kanałem. Roboty zostały tymczasowo wstrzymane, gdyż właściciel i przedsiębiorca budowlany wzajemnie się pozwali do sądu. Dwóch nastolatków na wagarach zakradło się do domku i znalazło ciało. Trup leżał na grubym plastiku, na stosie sklejki ułożonym na dwóch kozłach do piłowania drewna. Ktoś wziął piłę mechaniczną i elegancko odciął głowę, nogi i ramiona. Całość zostawiono w takim stanie, z kadłubem pośrodku i kawałami ciała leżącymi po prostu o kilka centymetrów od niego.

I chociaż Mroczny Pasażer chichotał i szeptał mi do ucha urocze, mroczne banialuki, złożyłem to na karb czystej zawiści i przystąpiłem do pracy. Było tam, oczywiście, mnóstwo rozchlapanej krwi, miałem więc nad czym się trudzić. Była nadal bardzo świeża, prawdopodobnie spędziłbym radośnie wydajny dzionek, wykrywając i analizując, gdybym nie usłyszał przypadkiem, jak umundurowany funkcjonariusz, który zjawił się tu pierwszy, rozmawia z detektywem.

— Portfel leżał w tym miejscu, tuż obok ciała — powiedział funkcjonariusz Snyder. — Ma wirginijskie prawo jazdy na nazwisko Daniel Chester Burdett.

— Proszę, proszę — zwróciłem się do szczęśliwie gaworzącego głosu na tylnym siedzeniu mojego mózgu. — To z pewnością wiele wyjaśni, prawda? Znów popatrzyłem na ciało. Chociaż głowa i kończyny zostały usunięte szybko i po barbarzyńsku, to w całym układzie odnalazłem jakąś znajomą elegancję, a Mroczny Pasażer chichotał radośnie na znak zgody. Między tułowiem a każdą z części ciała odstęp był tak precyzyjny, jakby go odmierzono, a cała prezentacja została tak zaaranżowana, jak na lekcję anatomii. Kość biodrowa odłączona była od kości nogi.

— W radiowozie mam tych dwóch chłopaków, którzy to odkryli — powiedział Snyder do detektywa. Odwróciłem się i spojrzałem na nich, zastanawiając się, jak im oznajmić moje nowiny. Oczywiście, mogłem się mylić, ale…

— Skurkowaniec — usłyszałem, jak ktoś zamruczał. Obejrzałem się w miejsce, gdzie kucał Angel bez krewnych. Znów za pomocą szczypczyków podnosił kawałeczek papieru. Stanąłem za nim i zerknąłem mu przez ramię.

Wyraźnym, pajęczym charakterem ktoś napisał: POGUE i przekreślił to prostą linią.

— Co to jest pogne ? — zapytał Angel. — Jego nazwisko?

— To ktoś, kto siedzi za biurkiem i wydaje rozkazy prawdziwym żołnierzom — powiedziałem.

Popatrzył na mnie.

— Skąd to wiesz? — zapytał.

— Oglądam mnóstwo filmów — odparłem.

— Angel znów spojrzał na papier.

— Myślę, że charakter pisma jest ten sam — rzekł.

— Jak przy tamtym — powiedziałem.

— Tym, którego nigdy nie było — stwierdził. — Wiem, byłem tam.

— Wyprostowałem się i nabrałem powietrza, myśląc, jak miło mieć rację.

— Ten też nigdy nie istniał — dodałem i podszedłem do funkcjonariusza Snydera gawędzącego z detektywem.

Detektyw, o którym mowa, był mężczyzną w kształcie gruszki i nosił nazwisko Coulter. Popijał z wielkiej butelki mountain dew i patrzył na kanał przebiegający za podwórkiem.

— Jak pan myśli, za ile poszłoby takie miejsce jak to? — zapytał Snydera. — Nad takim kanałem, półtora kilometra od zatoki, hę? Może jakie pół miliona? Więcej?

— Przepraszam pana, detektywie — przerwałem mu. — Chyba mamy tutaj sytuację. — Zawsze chciałem to powiedzieć, ale nie wyglądało, żebym zrobił wrażenie na Coulterze.

— Sytuację. Oglądał pan Falę zbrodni czy co?

— Burdett to agent federalny — wyjaśniłem. — Musi pan natychmiast zadzwonić do kapitana Matthewsa i powiedzieć mu.

— Muszę! — rzekł Coulter.

— To jest związane z czymś, czego nie wolno nam się tykać — odparłem. — Przylecieli z Waszyngtonu i powiedzieli kapitanowi, żeby się od tego odsunął.

Coulter upił łyk z butli.

— I kapitan się wycofał?

— Jak królik do nory — oznajmiłem.

Coulter odwrócił się i popatrzył na ciało Burdetta.

— Federalny — powtórzył. Upił jeszcze łyk, gapiąc się na odciętą głowę i kończyny. Potem pokręcił głową. — Te chłopaki zawsze rozlatują się na części pod naciskiem. — Wyjrzał przez okno i wyciągnął telefon komórkowy.