Jeff Lindsay - Dexter tast in het duister

‘O,’ zei ze. ‘Weet je zeker dat… ik bedoel, is hij heel gewelddadig?’

‘Dat is het niet,’ zei ik, me afvragend wat ze wilde horen. ‘Hij is alleen… heel raadselachtig.’

Rita knikte. ‘Soms komt het antwoord vanzelf in je op als je een tijdje ergens niet aan denkt,’ zei ze.

‘Misschien heb je gelijk,’ zei ik, waarmee ik waarschijnlijk de waarheid wat oprekte.

‘Eet je je ontbijt nog op?’ vroeg ze.

Ik staarde naar mijn bord met de stapel half opgegeten pannenkoeken en gestolde siroop. Wetenschappelijk gesproken wist ik dat ze nog altijd verrukkelijk waren, maar op dat moment leken ze net zo weerzinwekkend als een oude natte krant. ‘Nee,’ zei ik.

Rita keek me geschrokken aan. Wanneer Dexter zijn ontbijt niet opeet, betreden we onbekend terrein. ‘Waarom ga je niet met je boot weg?’ vroeg ze. ‘Daar ontspan je altijd van.’ Ze liep naar me toe en raakte me met opdringerige ongerustheid met een hand aan, terwijl Cody en Astor opkeken met op hun gezicht de hoop op een boottochtje gegrift, en plotseling leek ik in drijfzand te zijn beland.

Ik stond op. Het werd me allemaal te veel. Ik kon niet eens aan mijn eigen verwachtingen voldoen, en de vraag om wel aan die van anderen te voldoen was verstikkend. Of het nu kwam omdat ik het met Starzak had verprutst, door de muziek die me achtervolgde of omdat ik het gezinsleven in werd gezogen, ik kon niet blijven. Misschien was het wel de combinatie van alle drie, waardoor ik werd verscheurd door hevige, tegengestelde krachten en de brokstukken in een draaikolk van opeengepakte normaliteiten werden gezogen, waardoor ik het wel wilde uitschreeuwen, terwijl ik tegelijkertijd niet eens in staat was om te jammeren. Wat het ook was, ik moest daar weg.

‘Ik moet een boodschap doen en snel ook,’ zei ik, en ze keken me allemaal gekwetst verbaasd aan.

‘O,’ zei Rita. ‘Wat voor boodschap?’

‘Huwelijksgedoe,’ flapte ik eruit zonder enig idee van wat ik daarna moest zeggen, maar ik vertrouwde de ingeving blindelings. En gelukkig voor mij ging tenminste één ding goed, want ik herinnerde me mijn gesprek met de blozende, kruiperige Vince Masuoka. ‘Ik moet met de cateraar gaan praten.’

Rita klaarde op. ‘Ga je naar Manny Borque? O,’ zei ze. ‘Dat is echt…’

‘Inderdaad,’ stelde ik haar gerust. ‘Ik ben straks terug.’ En op de voor een zaterdagochtend redelijke tijd van kwart voor tien nam ik dolgelukkig afscheid van de vuile vaat en het gezinsleven, en stapte in mijn auto. Het was een ongebruikelijk rustige ochtend op de weg en tijdens de rit naar South Beach zag ik geen geweld of wat voor misdaad ook, wat bijna zoiets was als sneeuw zien op de Fontainebleau. Door de gebeurtenissen van de afgelopen tijd hield ik een oogje op de achteruitkijkspiegel. Even dacht ik dat een kleine rode jeepachtige auto me volgde, maar toen minderde die vaart en haalde me rechts in. Het verkeer bleef rustig en al om kwart over tien had ik mijn auto geparkeerd, was met de lift omhooggegaan en klopte op Manny Borques deur.

Een heel lange poos bleef het volkomen stil, en ik klopte nogmaals, deze keer iets enthousiaster. Ik stond op het punt om een daverend saluut op de deur weg te geven toen die openzwaaide en een buitengewoon wazige en bijna naakte Manny Borque met zijn ogen naar me stond te knipperen. ‘Christene zielen,’ kraakte hij. ‘Hoe laat is het?’

‘Kwart over tien,’ zei ik opgewekt. ‘Bijna lunchtijd.’

Misschien was hij nog niet helemaal wakker of dacht hij dat het zo grappig was dat het de moeite waard was het nog een keer te zeggen, maar hoe dan ook herhaalde hij zichzelf: ‘Christene zielen.’

‘Mag ik binnenkomen?’ vroeg ik hem beleefd en hij knipperde nog een paar keer met zijn ogen, waarna hij de deur helemaal opentrok.

‘Je mag wel een heel goeie smoes hebben,’ zei hij en ik volgde hem naar binnen, langs het afzichtelijke kunstding in zijn hal en naar zijn hoge plek naast het raam. Hij hupte op zijn kruk en ik ging tegenover hem zitten.

‘Ik moet het met je hebben over de trouwerij,’ zei ik, en hij schudde heel nukkig zijn hoofd en krijste: ‘Franky!’ Er kwam geen antwoord, hij ging op een heel kleine hand zitten en klopte met de andere op de tafel. ‘Als die kleine klootzak niet… Godverdomme, Franký!’ riep hij uit in iets wat klonk als een heel schril geloei.

Even later was er geschuifel achter in het appartement en er kwam een jonge man tevoorschijn. Hij knoopte een kamerjas dicht terwijl hij zich naar binnen haastte, zijn spichtige bruine haar naar achteren streek en voor Manny bleef staan. ‘Hoi,’ zei hij. ‘Ik bedoel, je weet wel. Goedemorgen.’

‘Koffiezetten, en snel ook,’ zei Manny zonder hem een blik waardig te keuren.

‘Hm,’ zei Franky. ‘Tuurlijk. Oké.’ Hij aarzelde nog een halve seconde, net lang genoeg om Manny de tijd te geven om met zijn minuscule vuist uit te halen en te krijsen: ‘Nu, verdomme!’ Franky slikte en snelde naar de keuken, en Manny leunde weer met zijn volle drieënveertig kilo van razende gemelijkheid op zijn vuist en sloot zuchtend zijn ogen, alsof hij werd gekweld door talloze hordes waarachtig idiote demonen.

Aangezien het duidelijk was dat er zonder koffie onmogelijk een gesprek te voeren was, keek ik uit het raam en genoot van het uitzicht. Aan de horizon voeren drie grote vrachtschepen die rookwolken de lucht in bliezen en dichter bij de kust was het druk met pleziervaartuigen, variërend van de miljoenenspeeltjes die naar de Bahama’s koersten tot aan een groep windsurfers dicht bij het strand. Een felgele kajak voer buitengaats, kennelijk op weg naar een ontmoeting met de vrachtschepen. De zon scheen, de meeuwen vlogen rond op zoek naar afval en ik wachtte tot Manny zijn transfusie kreeg.

In de keuken klonk het alsof er iets aan gruzelementen ging, evenals Franky’s ingehouden kreet: ‘O, shít.’ Manny probeerde zijn ogen nog meer dicht te knijpen, alsof hij alle kwellingen dat hij door verschrikkelijke stupiditeiten was omringd kon buitensluiten. En slechts een paar minuten later arriveerde Franky met het koffieservies, een zilveren semivormeloze pot en drie vierkante aardewerken koppen, op een doorzichtig blad in de vorm van een schilderspalet.

Met trillende handen zette Franky een kop voor Manny neer en schonk hem vol. Manny nam een klein slokje, slaakte zonder enige opluchting een diepe zucht en opende eindelijk zijn ogen. ‘Oké,’ zei hij. En terwijl hij zich tot Franky wendde, voegde hij eraan toe: ‘Ga die ellendige puinhoop opruimen en als ik later op glassplinters stap, zweer ik bij Gód dat ik je ingewanden er uitruk.’ Franky strompelde weg en Manny nam nog een microscopisch slokje voor hij zijn benevelde blik op mij richtte. ‘Je wilt het met me over de trouwerij hebben,’ zei hij, alsof hij het echt niet kon geloven.

‘Inderdaad,’ zei ik en hij schudde zijn hoofd.

‘Zo’n aantrekkelijke man als jij,’ zei hij. ‘Waarom wil je in hémelsnaam trouwen?’

‘Voor het belastingvoordeel,’ zei ik. ‘Kunnen we over het menu praten?’

‘Bij het krieken van de dag, op een zaterdag? Nee,’ zei hij. ‘Het is een afgrijselijk, zinloos, primitief ritueel,’ en ik nam aan dat hij het over trouwen had en niet over het menu, hoewel je het met Manny nooit helemaal zeker wist. ‘Ik vind het ontstellend dat iemand daar vrijwíllig instapt. Maar,’ zei hij, terwijl hij een afkeurend handgebaar maakte, ‘het geeft mij tenminste de kans om te experimenteren.’

‘Ik vroeg me af of je misschien een beetje goedkoper kunt experimenteren.’

‘Zou kunnen,’ zei hij en voor het eerst liet hij me zijn tanden zien, maar je kon het alleen een glimlach noemen als je ook vindt dat dieren martelen leuk is, ‘maar dat kun je wel vergeten.’

‘Waarom?’

‘Omdat ik al heb besloten wat ik wil gaan doen, en niets kan me daarbij tegenhouden.’