Jeff Lindsay - Dexter tast in het duister

‘Dus u denkt dat Halpern Tammy Connor en de anderen heeft vermoord?’

‘Dat heb ik niet gezegd,’ zei hij. ‘Maar hé zeg, hij is de neuroot, niet ik.’ Hij deed een stap naar de deur en trok een wenkbrauw naar Deborah op. ‘En als u het niet erg vindt, moet ik nu echt weg.’

Deborah gaf hem haar visitekaartje. ‘Bedankt voor uw tijd, professor,’ zei ze. ‘Als u nog iets te binnen schiet wat ons kan helpen, bel me dan alstublieft.’

‘Dat zal ik zeker doen,’ zei hij, terwijl hij haar het soort glimlach schonk waar een disco van stil zou vallen, en legde een hand op haar schouder. Ze slaagde er niet in om ineen te krimpen. ‘Ik vind het echt heel vervelend dat ik u weer in de regen moet teruggooien, maar…’

Deborah schoof, heel bereidwillig, vond ik, onder zijn hand uit en liep naar de deur. Ik volgde. Wilkins begeleidde ons naar de deur en het hek door, stapte toen in zijn auto, reed achteruit de oprit af en vertrok. Debs keek hem in de regen na, ik wist zeker dat ze Wilkins zo zenuwachtig wilde maken dat hij uit de auto zou springen en bekennen, maar gezien het weer leek me dat al te optimistisch. Ik stapte in de auto en wachtte op haar.

Toen de blauwe Lexus was verdwenen, stapte Deborah eindelijk naast me in. ‘Ik krijg verdomme de zenuwen van die vent,’ zei ze.

‘Denk je dat hij de moordenaar is?’ vroeg ik. Het was een merkwaardige ervaring voor me, niet weten en me afvragen of iemand anders door het roofdiermasker heen had gekeken.

Ze schudde geërgerd haar hoofd. Water sprong van haar haar en kwam op mij terecht. ‘Ik vind ’m een verdomde engerd,’ zei ze. ‘Wat denk jij?’

‘Ik ben er vrij zeker van dat je gelijk hebt,’ zei ik.

‘Hij vond het geen probleem om zijn verhouding met Tammy Connor toe te geven,’ zei ze. ‘Dus waarom loog hij dan en zei hij dat ze vórig semester bij hem colleges liep?’

‘In een reflex?’ zei ik. ‘Misschien omdat hij zijn vaste benoeming nog moet krijgen?’

Ze trommelde met haar vingers op het stuur, boog zich toen resoluut naar voren en startte de auto. ‘Ik laat ’m schaduwen,’ zei ze.

Een kopie van het verslag van het incident lag op mijn bureau toen ik eindelijk op mijn werk kwam, en ik realiseerde me dat iemand van me verwachtte dat ik vandaag er ondanks alles hard tegenaan zou gaan. Er was in de afgelopen paar uren zoveel gebeurd dat ik maar amper aan het idee kon wennen dat het grootste deel van de werkdag nog met zijn lange scherpe tanden voor me opdoemde, dus ging ik een kop koffie halen voor ik me aan de dwangarbeid zou onderwerpen. Ik had half gehoopt dat iemand wellicht wat donuts of koekjes had meegenomen, maar uiteraard was dat een dwaze gedachte. Er was slechts anderhalve kop ingekookte, heel zwarte koffie. Ik schonk er wat van in een mok – de rest achterlatend voor iemand die waarachtig wanhopig was – en sjokte weer naar mijn bureau.

Ik pakte het rapport op en begon te lezen. Kennelijk had iemand een voertuig van ene meneer Darius Starzak in het kanaal gereden en was toen van de plek des onheils weggevlucht. Meneer Starzak zelf was dientengevolge niet beschikbaar voor ondervraging. Ik moest lang met mijn ogen knipperen en van de beroerde koffie nippen voor ik me realiseerde dat dit een verslag was van het incident waarmee ik vanochtend was geconfronteerd, en nog wat langer om te besluiten wat ik eraan ging doen.

Ik kon niet afgaan op de naam van de autobezitter, dat was te weinig, of bijna niets eigenlijk, want de kans was groot dat de auto gestolen was. Maar als ik daarvan zou uitgaan en niets zou doen, was dat erger dan er tevergeefs achteraan gaan, dus ging ik maar weer eens met mijn computer aan het werk.

Eerst de standaarddingen: kentekenregistratie, waar een adres op Old Cutler Road in een nogal prijzige buurt bij stond. Daarna de politiegegevens: verkeersboetes, lopende gerechtsbevelen, kinderalimentatie. Niets. Meneer Starzak was kennelijk een modelburger die nog nooit in aanraking was geweest met de lange arm der wet.

Goed dan, de naam zelf: ‘Darius Starzak’. Darius was geen veelvoorkomende naam, althans niet in de Verenigde Staten. Ik trok de immigratiegegevens na. En tot mijn verbazing was het meteen raak.

Om te beginnen was het dr. Starzak, niet meneer. Hij had een graad in de religieuze filosofie aan de universiteit van Heidelberg, en tot een paar jaar geleden was hij vaste hoogleraar aan de universiteit van Krakau. Nog wat dieper graven onthulde dat hij was ontslagen vanwege een of ander onduidelijk schandaal. Pools is niet echt een van mijn sterkste talen, hoewel ik kielbasa kan zeggen wanneer ik in een delicatessenwinkel lunch bestel. Maar tenzij de vertaling er helemaal naast zat, was Starzak ontslagen omdat hij lid van een illegale vereniging was geweeest.

Het dossier vermeldde niet waarom een Europese wetenschapper die om zo’n obscure reden zijn baan was kwijtgeraakt mij zou willen volgen en vervolgens zijn auto in een kanaal reed. Dat duidde op een veelzeggende omissie. Niettemin printte ik de foto van Starzak uit het immigratiedossier uit. Ik tuurde naar de foto, probeerde me er een beeld van te vormen terwijl het half schuilging achter de grote zonnebril die ik in de buitenspiegel van de Avalon had gezien. Het zou hem kunnen zijn. Het kon ook Elvis zijn. En voor zover ik wist had Elvis net zoveel reden om me te volgen als Starzak.

Ik groef nog dieper. Het is geen sinecure voor een forensische druiloor om zonder officiële reden bij Interpol binnen te komen, zelfs niet wanneer hij charmant en slim is. Maar nadat ik een paar minuten mijn onlineversie trefbal had gespeeld, werd ik tot de centrale databank toegelaten en daar werden de zaken belangwekkender.

Dr. Darius Starzak stond in vier landen op een speciale lijst, daar stonden de VS niet bij, wat verklaarde waarom hij hier was. Hoewel er geen bewijs was dat hij iets had gedaan, werd hij ervan verdacht meer over de handel in Bosnische oorlogswezen te weten dan hij kwijt wilde. En het dossier vermeldde nog terloops dat het, uiteraard, onmogelijk is om de verblijfplaats van zulke kinderen te achterhalen. In het jargon van de officiële politiedocumenten betekende dat dat iemand dacht dat hij ze wellicht vermoordde.

Onder het lezen had ik vervuld moeten raken van een enorme siddering vol kille blijdschap, een verdorven sprank van scherpe verwachting, maar er was niets, niet de flauwste echo of het kleinste vonkje. In plaats daarvan voelde ik een heel kleine oprisping van dat menselijk soort angst dat ik deze ochtend had toen Starzak me volgde. Het kon bepaald niet adequaat de duistere golf, de barbaarse zekerheid van de Ruiter vervangen waaraan ik gewend was, maar het was tenminste iets.

Starzak had akelige dingen met kinderen gedaan, en hij – of in elk geval iemand die zijn auto had gebruikt – had geprobeerd die ook met mij te doen. Goed dan. Tot dusverre was ik als een pingpongbal heen en weer gestuiterd en had ik er vrede mee gehad om dat te accepteren, passief en zonder te klagen, opgezogen in een vacuüm van ellendige onderwerping omdat ik door de Zwarte Ruiter in de steek was gelaten. Maar dit was iets wat ik kon begrijpen, en beter nog, waar ik iets aan kon doen.

In het Interpol-dossier stond dat Starzak een slecht mens was, precies van het soort dat ik normaal gesproken tijdens het uitoefenen van mijn hobby zou opzoeken. Iemand was me in zijn auto gevolgd, en was daarbij zo extreem ver gegaan dat hij zijn auto in het kanaal had gereden om te kunnen ontsnappen. Het kon zijn dat iemand de auto had gestolen en dat Starzak volslagen onschuldig was. Dat geloofde ik niet en het Interpol-rapport sprak dat ook tegen. Starzak, noch zijn auto, stond ergens geregistreerd.

Oké, ik wist zeker dat hij het was en daarmee stond zijn schuld vast. Ik wist wat ik daaraan moest doen: omdat ik vanbinnen alleen was, betekende dat dan ook dat ik het niet kon?