Jeff Lindsay - Dexter tast in het duister

Ze schudde alleen maar haar hoofd. ‘Kom mee,’ zei ze.

Maar toen ik nogmaals langs het lijk liep, werd mijn broekspijp door iets gegrepen en ik keek omlaag.

‘Ahk,’ zei Vince tegen me. Hij schraapte zijn keel. ‘Dexter,’ zei hij en hij trok een wenkbrauw op. Hij bloosde en liet mijn broek los. ‘Ik moet met je praten,’ zei hij.

‘In hemelsnaam,’ zei ik. ‘Kan het niet wachten?’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Het is nogal belangrijk,’ zei hij.

‘Oké dan.’ Ik liep drie stappen achteruit naar de plek waar hij nog altijd naast het lijk gehurkt zat. ‘Wat is er?’

Hij keek de andere kant op, en hoe onwaarschijnlijk het ook was dat hij werkelijk emotie toonde, hij bloosde zelfs nog meer. ‘Ik heb met Manny gepraat,’ zei hij.

‘Schitterend. En je hebt al je ledematen nog,’ zei ik.

‘Hij, eh,’ zei Vincent. ‘Hij wil een paar dingen veranderen. Ahum. In het menu. Jouw menu. Voor de trouwerij.’

‘Aha,’ zei ik, ook al klonk het nog zo afgezaagd om aha te zeggen als je naast een dood lichaam staat. Ik kon er gewoon niets aan doen. ‘Zijn dat toevallig soms dure veranderingen?’

Vince vertikte het om me aan te kijken. Hij knikte. ‘Ja,’ zei hij. ‘Hij zei dat hij inspiratie had gekregen. Iets heel nieuws en anders.’

‘Ik vind het geweldig,’ zei ik, ‘maar ik geloof niet dat ik me inspiratie kan veroorloven. We moeten zeggen dat we het niet doen.’

Vince schudde nogmaals zijn hoofd. ‘Je begrijpt het niet. Hij belde alleen maar omdat hij je mág. Hij zegt dat hij volgens het contract mag doen wat hij wil.’

‘En hij wil de prijs een ietsiepietsie opdrijven?’

Vince bloosde nu pas echt. Hij mompelde een paar lettergrepen en probeerde nog verder weg te kijken. ‘Wat?’ vroeg ik hem. ‘Wat zei je?’

‘Ongeveer het dubbele,’ zei hij, heel zachtjes, maar tenminste hoorbaar.

‘Het dubbele,’ zei ik.

‘Ja.’

‘Dat is vijfhonderd dollar per couvert,’ zei ik.

‘Ik weet zeker dat het schitterend wordt,’ zei Vince, die nu hoogrood was.

‘Voor vijfhonderd per couvert mag het wel wat meer zijn dan schitterend. Dan mag je wel verwachten dat de auto’s geparkeerd worden, de vloer wordt gedweild en alle gasten een rugmassage krijgen.’

‘Dit is het neusje van de zalm, Dexter. Je trouwerij komt waarschijnlijk in een blad.’

‘Ja, dat wordt dan waarschijnlijk Bankruptcy Today. We moeten met hem praten, Vince.’

Hij schudde zijn hoofd en bleef naar het gras kijken. ‘Dat kan ik niet.’

Wat zijn mensen toch een wonderlijke combinatie van mal, onnozel en stom, vind je niet? Zelfs degenen die het grootste deel van de tijd maar doen alsof, zoals Vince. Daar was hij dan, een onverschrokken forensische techneut, feitelijk op een paar centimeter verwijderd van een gruwelijk vermoord lichaam dat hem niet veel meer deed dan een boomstronk, en nu was hij verlamd van angst bij de gedachte een mannetje onder ogen te moeten komen dat de kost verdiende met het beeldhouwen van chocola.

‘Oké,’ zei ik. ‘Ik praat zelf wel met hem.’

Hij keek me eindelijk aan. ‘Wees voorzichtig, Dexter,’ zei hij.

Ik trof Deborah weer terwijl ze haar auto keerde en gelukkig zo lang bleef staan dat ik kon instappen om mee te rijden naar het kantoor van de administratie. Tijdens de korte rit ernaartoe had ze niets te zeggen en ik werd te veel in beslag genomen door mijn eigen besognes.

Ik liep met mijn nieuwe vriendin van de administratie snel de gegevens door, maar Tammy bleek bij Halpern geen colleges te hebben gevolgd. Deborah, die tijdens het wachten had lopen ijsberen, had daar echter op gerekend. ‘Probeer het vorige semester eens,’ zei ze. Dat deed ik en opnieuw leverde dat niets op.

‘Oké,’ zei ze met gefronst voorhoofd. ‘Probeer dan Wilkins’ colleges.’

Het was een prachtig idee dat nog eens werd bevestigd doordat het onmiddellijk raak was: miss Connor zat in Wilkins’ seminar over situationele ethiek.

‘Goed,’ zei Deborah. ‘Geef me haar adres.’

Tammy Connor woonde in een studentenflat vlakbij en Deborah verspilde geen tijd, reed ons erheen en parkeerde pal voor de deur waar het niet mocht. Ze was al uit de auto en beende naar de voordeur voordat ik mijn deur open kon doen, maar ik liep zo snel ik kon achter haar aan.

De kamer was op de tweede verdieping. Deborah nam liever met twee treden tegelijk de trap dan dat ze tijd verspilde door op de liftknop te drukken, en aangezien ik geen adem meer had om erover te klagen, deed ik dat ook niet. Ik was er net op tijd om te zien dat de deur naar Tammy’s kamer openzwaaide en een stevig meisje met donker haar en een bril tevoorschijn kwam. ‘Ja?’ vroeg ze met stuurse blik aan Deborah.

Debs liet haar badge zien en zei: ‘Tammy Connor?’

Het meisje hapte naar adem en legde haar hand tegen haar keel. ‘O god, ik wist het,’ zei ze.

‘Deborah knikte. ‘Bent u Tammy Connor, miss?’

‘Nee. Nee, natuurlijk niet,’ zei het meisje. ‘Allison, haar kamergenoot.’

‘Weet je waar Tammy is, Allison?’

Het meisje trok haar onderlip naar binnen en kauwde erop terwijl ze driftig met haar hoofd schudde. ‘Nee,’ zei ze.

‘Hoe lang is ze al weg?’ vroeg Deborah.

‘Twee dagen.’

‘Twee dagen?’ zei Deborah met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Is dat normaal?’

Het leek alsof Allison haar lip eraf zou kauwen, maar ze bleef erop knagen en hield daar alleen mee op om eruit te flappen: ‘Ik mag niets zeggen.’

Deborah staarde haar lange tijd aan voordat ze ten slotte zei: ‘Ik denk dat je wel iets moet zeggen, Allison. We denken dat Tammy in grote problemen zou kunnen zitten.’

Dat leek me een volkomen ontoereikende manier om te zeggen dat we dachten dat ze dood was, maar ik liet het gaan, aangezien het diepe indruk op Allison maakte.

‘O,’ zei ze, en ze begon op en neer te wippen. ‘O, o, ik wíst dat dit zou gebeuren.’

‘Wat denk je dat er zou gebeuren?’ vroeg ik aan haar.

‘Dat ze gepakt zouden worden,’ zei ze. ‘Ik heb ’t haar nog zo gezegd.’

‘Vast wel,’ zei ik. ‘Dus waarom zeg je het niet ook tegen ons?’

Even ging ze wat sneller wippen. ‘O,’ zei ze nogmaals en toen wauwelde ze: ‘Ze heeft wat met een professor. O god, ze vermoordt me hierom!’

Persoonlijk dacht ik niet dat Tammy iemand zou vermoorden, maar voor de zekerheid vroeg ik: ‘Droeg Tammy sieraden?’

Ze keek me aan alsof ik gek was geworden. ‘Sieraden?’ zei ze alsof het woord in een vreemde taal was… Aramees, misschien.

‘Ja, inderdaad,’ zei ik haar aansporend. ‘Ringen, armbanden… zoiets?’

‘Bedoelt u haar platina enkelband?’ vroeg Allison, heel attent, vond ik.

‘Ja, precies,’ zei ik. ‘Stond daar ook iets op?’

‘Ja, haar naam,’ zei ze. ‘O god, wat zál ze kwaad op me zijn.’

‘Weet je met welke professor ze iets heeft, Allison?’ vroeg Deborah.

Allison begon weer met haar hoofd te schudden. ‘Dat mag ik echt niet vertellen,’ zei ze.

‘Was het professor Wilkins?’ vroeg ik en ook al keek Deborah me nors aan, Allisons reactie was veel bevredigender.

‘O god,’ zei ze. ‘Ik had gezworen dat ik het nooit zou vertellen.’

Met één telefoontje kregen we het adres in Coconut Grove waar dr. Wilkins zijn nederige optrekje had. Dat bevond zich in een wijk die de Moorings heette, wat betekende dat mijn alma mater haar professoren heel wat meer betaalde dan vroeger, of professor Wilkins had zo zijn eigen inkomstenbron. Toen we de straat inreden, begon de middagregen te vallen, die in schuine vlagen neerstortte, even licht druppelde en daarna weer aanwakkerde.

We vonden het huis moeiteloos. Het nummer stond op de gele, ruim twee meter hoge muur rondom het huis. Een smeedijzeren hek versperde de oprit. Deborah reed erheen, parkeerde in de straat en we stapten uit om door het hek te kijken. Het was een nogal bescheiden pand, niet meer dan twaalfhonderd vierkante meter en het bevond zich op minstens vijfenzeventig meter afstand van het water, dus misschien was Wilkins toch niet zo rijk.