Jeff Lindsay - Dexter tast in het duister

‘Wat kunt u ons over de aardewerken kop vertellen?’ vroeg ik aan hem. ‘Vanuit artistiek oogpunt.’ Deborah keek me kwaad aan, maar misschien was ze jaloers omdat ik wel een vraag had bedacht en zij niet.

‘Vanuit artistiek oogpunt? Niet veel,’ zei Keller terwijl hij naar de stierenkop bij het lijk omlaag keek. ‘Zo te zien is hij vervaardigd met een mal en toen in een nogal primitieve pottenbakoven gebakken. Misschien zelfs in een grote oven. Maar vanuit historisch oogpunt is hij veel interessanter.’

‘Wat bedoelt u met interessant?’ beet Deborah hem toe, en hij haalde zijn schouders op.

‘Nou, hij is niet perfect,’ zei Keller. ‘Maar iemand heeft geprobeerd een heel oud gestileerd ontwerp te creëren.’

‘Hoe oud?’ vroeg Deborah. Keller trok een wenkbrauw op en schokschouderde, alsof hij wilde zeggen dat ze de verkeerde vraag stelde, maar hij gaf wel antwoord.

‘Drie- of vierduizend jaar oud,’ zei hij.

‘Dat is heel oud,’ opperde ik behulpzaam, en ze keken me allebei aan, waardoor het in me opkwam dat ik daar wellicht iets halfbakken slims aan moest toevoegen, dus zei ik: ‘En uit welk deel van de wereld komt hij?’

Keller knikte. Ik was weer slim. ‘Midden-Oosten,’ zei hij. ‘We zien een vergelijkbaar motief in Babylonië, en zelfs vroeger nog rondom Jeruzalem. De stierenkop lijkt verbonden te zijn met de aanbidding van een van de oudere goden. Eigenlijk een heel gemene.’

‘Moloch,’ zei ik, en m’n keel deed pijn toen ik die naam uitsprak.

Deborah staarde me boos aan, nu was ze er helemaal van overtuigd dat ik iets voor haar achterhield, maar ze keek weer naar Keller toen die verder praatte.

‘Dat klopt, ja,’ zei hij. ‘Moloch hield van mensenoffers. Vooral kinderen. Het was de standaarddeal: offer je kind en je krijgt gegarandeerd een goede oogst, of je overwint je vijanden.’

‘Nou, dan kunnen we dit jaar een uitstekende oogst tegemoetzien,’ zei ik, maar kennelijk vond geen van hen dat dit ook maar een piepklein glimlachje waard was. Ach nou ja, je doet wat je kunt om deze trieste wereld wat op te vrolijken, en als mensen niet gevoelig zijn voor je inspanningen, moeten ze het zelf maar weten.

‘Hoe zit dat met het verbranden van de lichamen?’ vroeg Deborah dwingend.

Keller glimlachte even, een soort van professorale goed-dat-je-het-vraagt-glimlach. ‘Daar draait het hele ritueel om,’ zei hij. ‘Van Moloch bestond een reusachtig beeld met stierenkop dat eigenlijk een vuurhaard was.’

Ik moest aan Halpern en zijn ‘droom’ denken. Had hij van tevoren iets van Moloch geweten of was het in een droom tot hem gekomen zoals de muziek dat bij mij had gedaan? Of had Deborah vanaf het begin al gelijk gehad, was hij werkelijk naar het beeld gegaan en had hij de meisjes vermoord, hoe onwaarschijnlijk dat nu ook leek?

‘Een vuurhaard,’ zei Deborah, en Keller knikte. ‘En daar hebben ze de lichamen in gegooid,’ zei ze met een uitdrukking op haar gezicht waaruit sprak dat ze dat maar moeilijk kon geloven en dat het allemaal zijn schuld was.

‘O, maar het wordt nog veel mooier,’ zei Keller. ‘Tijdens het ritueel zorgden ze voor het wonder. Uitermate geavanceerde dikdoenerij, feitelijk. Maar wel de reden waarom Moloch nog zo lang populair bleef, het was overtuigend, en opwindend. Het beeld hield zijn armen naar de congregatie uitgestrekt. Wanneer je het offer in zijn armen legde, leek Moloch tot leven te komen en het offer op te eten, de armen tilden het slachtoffer langzaam op en stopten het in zijn mond.’

‘En daarmee in de vuurhaard,’ zei ik, want ik wilde me niet langer buiten laten sluiten, ‘terwijl de muziek speelde.’

Deborah keek me vreemd aan en ik realiseerde me dat niemand anders het over muziek had gehad, maar Keller schudde het van zich af en gaf antwoord.

‘Ja, inderdaad. Trompetten en trommels, zang, allemaal heel hypnotiserend. De climax komt wanneer de god het lichaam naar zijn mond tilt en het erin laat vallen. In de mond en daarna in de vuurhaard. Levend. Voor het slachtoffer moet dat geen pretje zijn geweest.’

Ik geloofde wat Keller zei, ik hoorde in de verte de zachte dreun van de trommels en voor mij was het ook geen pretje.

‘Is er nog iemand die deze vent aanbidt?’ vroeg Deborah.

Keller schudde zijn hoofd. ‘Voor zover ik weet in geen tweeduizend jaar meer.’

‘Nou, verdomme,’ zei Deborah. ‘Wie doet dit dan?’

‘Het is geen geheim, hoor,’ zei Keller. ‘Het is een behoorlijk goed gedocumenteerd stukje geschiedenis. Iedereen kan met een beetje onderzoek genoeg te weten komen om zoiets te doen.’

‘Maar waarom zouden ze?’ vroeg Deborah.

Keller glimlachte beleefd. ‘Dat weet ik absoluut niet,’ zei hij.

‘Dus wat heeft iets daarvan verdomme met mij te maken?’ zei ze op een toon waaruit sprak dat Keller maar met een antwoord moest komen.

Hij schonk haar een vriendelijk professorsglimlachje. ‘Het kan nooit kwaad dingen te weten,’ zei hij.

‘Bijvoorbeeld,’ zei ik, ‘we weten dat er ergens een groot beeld moet zijn met een vuurhaard vanbinnen.’

Deborah draaide haar hoofd met een ruk naar me om en keek me aan.

Ik boog me dicht naar haar toe en zei zachtjes: ‘Halpern.’ Ze knipperde met haar ogen naar me en ik zag dat ze daar nog niet aan had gedacht.

‘Denk je dan dat het geen droom was?’ vroeg ze op hoge toon.

‘Ik weet niet wat ik moet denken,’ zei ik. ‘Maar iemand voert dit Moloch-gedoe in het echt uit, waarom zou hij dan niet de spullen gebruiken die erbij horen?’

‘Godallejezus,’ zei Deborah. ‘Maar waar kun je zoiets nou verstoppen?’

Keller kuchte enigszins delicaat. ‘Ik ben bang dat er meer bij komt kijken,’ zei hij.

‘Zoals?’ vroeg Deborah dwingend.

‘Nou, je moet de stank ook verstoppen,’ zei hij. ‘De stank van verbrande mensenlijken. Die blijft hangen en je raakt hem nooit meer kwijt.’ Hij klonk een beetje gegeneerd en haalde zijn schouders op.

‘Dus we zijn op zoek naar een reusachtig stínkend beeld met een vuurhaard vanbinnen,’ zei ik opgewekt. ‘Dat moet toch niet moeilijk te vinden zijn.’

Deborah keek me kwaad aan, en opnieuw kon ik niet heen om een kleine teleurstelling over het feit dat ze het leven zo zwaar opnam, vooral omdat ik haar bijna zeker als permanente bewoner van het Land der Droefenis zou vergezellen als de Zwarte Ruiter zich weigerde te gedragen en tevoorschijn te komen.

‘Professor Keller,’ zei ze terwijl ze zich van me afwendde en haar arme broertje compleet uitbande, ‘is er verder nog iets over deze bullshit waar we verder mee komen?’

Dat was absoluut een schrandere, prikkelende opmerking en ik wilde bijna dat ik daar was opgekomen, maar kennelijk raakte het Keller niet, zelfs Deborah zelf niet, die eruitzag alsof ze zich er niet van bewust was dat ze iets opmerkelijks had gezegd. Keller schudde slechts zijn hoofd.

‘Het is eigenlijk mijn terrein niet, vrees ik,’ zei hij. ‘Ik weet alleen een beetje achtergrondinformatie die met kunstgeschiedenis overlapt. U zou het moeten navragen bij iemand in de filosofie of vergelijkende religies.’

‘Zoals professor Halpern,’ fluisterde ik nogmaals, en Deborah knikte, nogal altijd met een boze blik.

Ze wilde zich omdraaien en weggaan, maar gelukkig herinnerde ze zich nog net op tijd haar goede manieren; ze wendde zich weer tot Keller en zei: ‘U bent heel behulpzaam geweest, dr. Keller. Laat het me alstublieft weten als u nog iets bedenkt.’

‘Uiteraard,’ zei hij en Debs greep me bij de arm en sleurde me mee.

‘Gaan we weer naar de administratie?’ vroeg ik beleefd terwijl mijn arm verdoofd raakte.

‘Ja,’ zei ze. ‘Maar als een Tammy zich heeft opgegeven voor een van Halperns colleges, weet ik niet wat ik ga doen.’

Ik trok de gehavende restanten van mijn arm uit haar greep los. ‘En als dat niet zo is?’