Jeff Lindsay - Dexter tast in het duister

Met een verre van elegant gebaar gooide ik me over mijn bureau en rukte aan het snoer de computerstekker uit de muur, en terwijl mijn ademhaling tekeerging en het leek alsof iemand elektroden op mijn spieren had geplakt, schoot ik weer in mijn stoel terug, zo snel en klungelig dat de stekker aan het eind van het snoer terugzwiepte en vlak boven mijn linkerwenkbrauw tegen mijn voorhoofd sloeg.

Een paar minuten deed ik niets anders dan ademhalen en toekijken hoe het zweet van mijn gezicht gutste en op mijn bureau pletste. Ik had geen idee waarom ik als een barracuda aan een vishaak van mijn stoel was gesprongen en het snoer uit de muur had getrokken, behalve dan het feit dat ik om de een of andere reden het gevoel had dat ik dat moest doen of anders zou sterven. Ik begreep evenmin waar dat idee vandaan kwam, maar het was er, had de nieuwe duisternis tussen mijn oren verscheurd en de impuls was verpletterend geweest.

En dus zat ik daar in mijn stille kantoor en gaapte naar een zwart scherm, me afvragend wie ik was en wat er net was gebeurd.

Ik was nooit bang. Angst was een emotie en Dexter had die niet. Bang zijn voor een website ging de stompzinnigheid zo ver te boven en was zo zinloos dat het met geen pen te beschrijven was. Ik ga niet onzinnig te werk, alleen wanneer ik mensen imiteer.

Dus waarom had ik de stekker eruit getrokken en waarom trilden mijn handen, alleen maar vanwege een opgewekt deuntje en een stripkoe?

Het antwoord daarop was ver te zoeken en ik wist niet meer zeker of ik dat wel wilde vinden.

Ik reed naar huis, ervan overtuigd dat ik werd gevolgd, ook al bleef gedurende de hele weg de achteruitkijkspiegel leeg.

Die ander was werkelijk heel bijzonder, zo veerkrachtig als de Waker al een hele tijd niet had meegemaakt. Dit zou veel interessanter worden dan een paar van hen uit het verleden. Hij begon iets te voelen wat je zelfs verwantschap met de ander kon noemen. Verdrietig eigenlijk. Als de zaken nou maar anders waren uitgepakt. Maar er zat bovendien een soort schoonheid in het onvermijdelijke lot van de ander, en dat was ook goed.

Zelfs zo ver achter de auto van de ander kon hij de signalen van beginnend rafelende zenuwen zien: harder gaan rijden, dan weer langzamer, aan de spiegels morrelen. Goed zo. Een ongemakkelijk gevoel was nog maar het begin. Hij moest de ander ver voorbij dat ongemakkelijke gevoel zien te krijgen en dat zou ook lukken. Maar eerst was het essentieel aan de ander duidelijk te maken dat hij in aantocht was. En ondanks de aanwijzingen had de ander dat nog niet kunnen ontdekken.

Uitstekend. De Waker zou eenvoudigweg het patroon herhalen tot de ander de macht herkende die achter hem aan zat. Daarna zou de ander geen keus hebben. Hij zou zich als een gelukkig lam naar de slachtbank laten leiden.

Tot dat moment had het zelfs een doel om hem in de gaten te houden. Om hem te laten weten dat hij in de gaten werd gehouden. Het zou niet baten, zelfs al zag hij het gezicht dat hem gadesloeg.

Gezichten konden veranderen. In de gaten worden gehouden niet.

Natuurlijk was er die nacht voor mij geen slaap weggelegd. De volgende dag, zondag, ging in een mist van vermoeidheid en vrees voorbij. Ik nam Cody en Astor mee naar een park in de buurt en ging op een bankje zitten, terwijl ik probeerde wijs te worden uit de stapel weerspannige informatie en vermoedens waar ik tot nu toe op was gestuit. De stukken weigerden in elkaar te passen tot een soort plaatje dat ergens op sloeg. Zelfs als ik ze in een halfbakken samenhangende theorie perste, werd ik niets wijzer over hoe ik daarmee mijn Ruiter kon terugvinden.

Het beste wat in me opkwam was een soort halfslachtige gedachte dat de Zwarte Ruiter en anderen zoals hij hier al minstens drieduizend jaar hadden rondgehangen. Maar er viel niet achter te komen waarom de mijne voor een andere op de vlucht zou slaan, vooral omdat ik ze wel vaker was tegengekomen en mijn Ruiter dan niet anders reageerde dan met een paar nekharen die rechtovereind gingen staan. In het plezierige zonlicht in het park, met op de achtergrond de kinderen die dreigementen naar elkaar kwetterden, leek mijn idee van de nieuwe papaleeuw bijzonder vergezocht. Volgens de echtscheidingsstatistieken had de helft van hen een nieuwe papa, en zo te zien ze gedijden ze prima.

Ik liet de wanhoop over me heen spoelen, een enigszins absurd gevoel op een prachtige middag in Miami. De Ruiter was weg, ik was alleen en de enige oplossing die ik kon verzinnen was Aramees te gaan leren. Ik kon alleen nog hopen dat een plens bevroren afvalwater uit een passerend vliegtuig op mijn hoofd zou vallen en me uit mijn ellende zou verlossen. Ik keek hoopvol op, maar ook daar had het geluk me in de steek gelaten.

Opnieuw een nagenoeg slapeloze nacht, slechts onderbroken door een herhaling van de vreemde muziek die in mijn slaap opklonk en me wakker maakte, terwijl ik in bed zat en ernaartoe wilde. Ik had geen benul waarom het zo’n goed idee leek om de muziek te volgen, en nog minder waarheen die me wilde voeren, maar kennelijk ging ik evengoed. Ik viel duidelijk uit elkaar, glibberde razendsnel heuvelafwaarts naar een grijze, lege waanzin.

Maandagochtend wankelde een verdwaasde en verfomfaaide Dexter de keuken in, waar ik prompt met geweld werd overvallen door Orkaan Rita, die zwaaiend met een enorme stapel papieren en cd’s op me afstoof. ‘Ik moet weten wat je hiervan vindt,’ zei ze en ik bedacht dat, wanneer je mijn zwaarmoedige gedachten in aanmerking nam, dit nu precies iets was wat ze absoluut níét hoefde te weten. Maar voor ik ook maar kon tegensputteren, had ze me al op een keukenstoel getrokken en begon ze met de documenten te wapperen.

‘Dit zijn de bloemschikkingen van Hans,’ begon ze terwijl ze me een reeks foto’s liet zien waarop heuse bloemen te zien waren. ‘Dit is voor het altaar. En het is misschien een beetje te, o, ik weet het niet,’ zei ze wanhopig. ‘Zou iedereen grappen gaan maken omdat het te wit is?’

Hoewel ik bekendsta om mijn fijnbesnaarde gevoel voor humor, kwamen er slechts heel weinig kleurengrappen in me op, maar voordat ik haar op dat gebied kon geruststellen, bladerde Rita al door de bladzijden verder.

‘Hoe dan ook,’ zei ze, ‘dit is de individuele tafelschikking. En ik hoop dat die past bij wat Manny Borque gaat doen. Misschien moeten we Vince vragen dat even met hem kort te sluiten?’

‘Nou,’ zei ik.

‘O hemeltje, is het al zo laat?’ zei ze, en voor ik zelfs maar een lettergreep uit kon brengen had ze de stapel cd’s op m’n schoot laten vallen. ‘Ik heb ze tot zes bands teruggebracht,’ zei ze. ‘Kun je hier vandaag naar luisteren en zeggen wat je ervan vindt? Bedankt, Dex,’ vervolgde ze meedogenloos, terwijl ze een kus op mijn wang drukte en naar de deur liep, alweer bezig met het volgende item op haar checklist. ‘Cody?’ riep ze. ‘Tijd om te gaan, liefje. Kom.’

Er volgden nog drie drukke minuten waarin Cody en Astor hun hoofd om de keukendeur staken om gedag te zeggen, daarna sloeg de voordeur dicht en was alles stil.

En in die stilte dacht ik dat ik het bijna kon horen, zoals ik het ’s nachts had gehoord, de verre echo van de muziek. Ik wist dat ik van mijn stoel moest opspringen en de deur uit moest stormen, met mijn sabel stevig tussen mijn tanden geklemd – het heldere licht van de dag in moest stormen, dat ding, wat het ook was, moest zien te vinden, het in zijn nest moest uitdagen en het afslachten – maar dat kon ik niet.

De website van Moloch had de angst in me aangewakkerd, en ook al wist ik dat het dwaas was, verkeerd, contraproductief, in alle opzichten volslagen niets-voor-Dexter, ik had er geen verweer tegen. Moloch. Alleen maar een malle, oude naam. Een oude mythe die duizenden jaren geleden was verdwenen en samen met de tempel van Salomo was afgebroken. Het was niets, een product van prehistorische fantasieën, minder dan niets… behalve dan dat ik er bang voor was.