Jeff Lindsay - Dexter tast in het duister

Om te beginnen, in welke taal was dat schrift? Ik was er redelijk zeker van dat het geen Chinees of Japans was, maar hoe zat het met een ander Aziatisch alfabet waar ik geen weet van had? Ik ging naar een online-atlas en begon de landen af te vinken: Korea, Cambodja, Thailand. Geen ervan had een alfabet dat er zelfs maar in de buurt kwam. Wat bleef er dan over? Cyrillisch? Dat kon ik gemakkelijk controleren. Ik ging naar een pagina met het hele alfabet. Ik moest er een hele poos naar staren; een aantal letters leek er dichtbij te komen, maar uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ze niet hetzelfde waren.

Wat nu? Hoe verder? Wat zou een echt slim iemand nu doen, iemand zoals ik ooit was geweest, of zelfs iemand zoals die kampioen schrandere jongens aller tijden, koning Salomo?

Achter in mijn hoofd begon een klein piepend geluid te tsjirpen, en ik luisterde er even naar voor ik reageerde. Ja, inderdaad, ik zei koning Salomo. De vent uit de Bijbel met een innerlijke koning. Wat? O ja? Een verband, zeg je? Denk je dat?

Het was vergezocht, maar gemakkelijk te controleren, en dat deed ik dan ook. Salomo zou uiteraard oud-Hebreeuws hebben gesproken, en dat was op internet gemakkelijk te vinden. En dat leek heel weinig op de letters die ik had gevonden. Dus dat was dat, er was geen verband: ipso facto, of een vergelijkbaar meeslepend Latijns gezegde.

Maar wacht eens even… Herinnerde ik me niet dat de oorspronkelijke taal van de Bijbel niet Hebreeuws was, maar iets anders? Ik pijnigde mijn grijze cellen meedogenloos af en ten slotte schoot het me te binnen. Ja, het had iets te maken met wat ik nog wist van die onweerlegbare wetenschappelijke bron, Raiders of the Lost Ark . En de taal waar ik naar op zoek was, was Aramees.

Opnieuw vond ik gemakkelijk een website die ons maar wat graag Aramees wilde leren schrijven. En toen ik ernaar keek, wilde ik het ook wat graag leren, want er was geen twijfel mogelijk… de drie letters klopten precies. Sterker nog, zoals ze eruitzagen, waren ze exact het Aramese equivalent van MLK.

Ik las verder. Het Aramees had net als het Hebreeuws geen klinkers. In plaats daarvan moest je ze zelf invullen. Eigenlijk heel lastig, want voordat je het woord kon lezen, moest je het al weten. Dus MLK kon melk, melik, malik of elke andere combinatie zijn, en geen ervan sneed hout. Althans niet voor mij, en dat was het belangrijkste. Maar ik combineerde gewoon door, en probeerde wijs te worden uit de letters. Milok. Molak. Molek…

Opnieuw fladderde er iets achter in mijn hersens en ik greep het vast, trok het in het licht naar voren en keek ernaar. Nogmaals koning Salomo. Vlak voor het gedeelte waar hij zijn broer doodde omdat die vanbinnen verdorven zou zijn, had hij een tempel voor Moloch gebouwd. En uiteraard was de alternatieve voorkeursspelling voor Moloch Molek, welbekend als de walgelijke god van de Ammonieten.

Deze keer zocht ik naar ‘Moloch-aanbidding’, liep door een stuk of tien irrelevante sites voordat ik bij een aantal kwam die me allemaal hetzelfde vertelden: de aanbidding werd getypeerd door een extase waarin alle controle was verdwenen en eindigde met een menselijk offer. Kennelijk werden die mensen tot een staat van opwinding opgezweept totdat ze zich niet meer realiseerden dat de kleine Jimmy op een of andere manier was vermoord en gebraden, niet noodzakelijkerwijs in die volgorde.

Nou, ik begrijp niet dat iemand in extase de controle verliest, en ik ben toch naar footballwedstrijden in de Orange Bowl geweest. Dus ik geef toe dat ik nieuwsgierig was: hoe werkte die truc? Bij nadere beschouwing ontdekte ik dat er kennelijk muziek bij kwam kijken, dermate meeslepende muziek dat de extase er bijna automatisch op volgde. Dat gebeurde enigszins tweeslachtig, de duidelijkste tekst die ik vond, vertaald uit het Aramees met een hoop voetnoten, was dat ‘Moloch muziek naar ze toe stuurt’. Ik nam aan dat dat betekende dat een horde van zijn priesters met trommels en trompetten door de straten zou marcheren…

Waarom trommels en trompetten, Dexter?

Omdat ik dat in mijn slaap had gehoord. Trommels en trompetten die tot een blij koor vol gezang oprezen en het gevoel dat pure, eeuwige vreugde binnen handbereik was.

Wat een behoorlijk goede werkdefinitie is voor een extatisch verlies van zelfcontrole, toch?

Oké, redeneerde ik, laten we nu eens de hypothese aannemen dat Moloch is weergekeerd. Of misschien nooit is weggeweest. Dus een drieduizend jaar oude walgelijke Bijbelse god stuurde muziek om… eh, waarvoor precies eigenlijk? Om mijn Zwarte Ruiter te stelen? Jonge vrouwen te vermoorden in Miami, het moderne Gomorra? Ik haalde zelfs mijn eerdere inzicht uit het museum erbij en probeerde dat in de puzzel in te passen: dus Salomo was in het bezit van de oorspronkelijke Zwarte Ruiter, die nu naar Miami was gekomen en als een mannetjesleeuw een troep aan het overnemen was, en om die reden de hier al aanwezige Ruiters probeerde te vermoorden, omdat, eh… Waarom eigenlijk?

Of moest ik nou werkelijk geloven dat een slechterik uit het Oude Testament uit het verleden tevoorschijn was gekomen om me te grazen te nemen? Zou het niet verstandiger zijn om op dit moment eenvoudigweg een gecapitonneerde kamer voor mezelf te reserveren?

Ik bekeek het van alle kanten en er kwam nog steeds niets in me op. Misschien begon mijn brein ook uit elkaar te vallen, samen met de rest van mijn leven. Misschien was ik gewoon moe. Hoe dan ook, het sloeg allemaal nergens op. Ik moest meer te weten komen over Moloch. En omdat ik voor de computer zat, vroeg ik me af of Moloch zijn eigen website had.

Het duurde slechts een ogenblik om daarachter te komen, dus ik typte het in, liep langs de lijst van opgeblazen blogs vol zelfmedelijden, online-fantasygames en mysterieuze paranoïde fantasieën tot ik er een vond die erop leek. Toen ik op de link klikte, begon zich heel langzaam een beeld te vormen en tegelijk…

De donkere, machtige slag van de trommel, de aanhoudende hoorns die achter het pulserende ritme oprezen tot een punt dat ze aanzwollen en niet langer de stemmen konden tegenhouden, die in een verwachting van een ongekende vreugde uitbraken… Het was de muziek die ik in mijn slaap had gehoord.

Daarna kwam midden op de pagina een smeulende stierenkop naar voren, met twee opgeheven handen ernaast en dezelfde drie Aramese letters erboven.

Ik staarde ernaar en mijn ogen knipperden met de cursor mee, ik voelde nog altijd de muziek door me heen slaan, die me tot hete, glorieuze hoogten van een ongekende extase optilde en me alle soorten verblindend genot beloofde in een wereld vol verborgen vreugden. Voor het eerst sinds ik me kan herinneren, terwijl deze hartstochtelijke, vreemde sensaties over me en door me heen spoelden en ten slotte helemaal wegebden, voor het eerst ooit kreeg ik een nieuw gevoel, iets anders, en ik was er niet blij mee.

Ik was bang.

Ik wist niet waarom of waardoor – wat het nog veel erger maakte – een eenzame, onbekende angst die door me heen joeg, tegen lege plekken weerkaatste en alles wegvaagde, op dat beeld van die stierenkop en de angst na.

Dit is niets, Dexter, zei ik tegen mezelf. Een dierenplaatje en een paar willekeurige tonen van niet eens zulke goeie muziek. En ik was het helemaal met mezelf eens, maar ik kreeg het niet voor elkaar om mijn handen naar rede te laten luisteren en ze uit mijn schoot te halen. Iets aan dit dwarsverband tussen de ogenschijnlijk los van elkaar staande werelden van slapen en waken zorgde ervoor dat je ze onmogelijk van elkaar kon scheiden, alsof alles wat in mijn slaap kon opduiken, en vervolgens op mijn werkplek op mijn beeldscherm verscheen, te machtig was om je tegen te verweren, dat ik er onmogelijk tegen kon vechten, dat ik eenvoudigweg moest toekijken terwijl het me neerhaalde en in vlammen onderdompelde.

Er was geen zwarte, machtige stem binnen in me die me in staal veranderde en me als een speer wierp naar wat dit ook was. Ik was alleen, bang, hulpeloos en onwetend. Dexter tastte in het duister, terwijl de boeman en al zijn onbekende slaafse volgelingen zich onder het bed verscholen en zich klaarmaakten om me uit deze wereld te sleuren naar een brandend land van schril gillende pijn vol verschrikkingen.