Jeff Lindsay - Dexter tast in het duister

Terug in mijn kantoortje ging ik op mijn stoel zitten en leunde met gesloten ogen achterover. Is daar iemand? vroeg ik hoopvol. Niemand. Slechts een lege plek die pijn was gaan doen nadat de verstomde verbazing wegebde. Nu ik niet meer door mijn werk werd afgeleid, stond niets me meer in de weg om me in zelfmedelijden onder te dompelen. Ik was alleen in een donkere, gemene wereld vol verschrikkelijke dingen zoals ikzelf. Tenminste, ikzelf zoals ik vroeger was.

Waar was de Ruiter heen gegaan en waarom? Als hij werkelijk door iets was weggejaagd, wat was dat dan? Waardoor kon iets wat voor de duisternis leefde worden afgeschrikt, iets wat pas werkelijk tot leven kwam wanneer de messen werden geslepen?

En daarmee kwam er een heel nieuwe, uitermate onwelkome gedachte in me op: als dit hypothetische iets de Ruiter had weggejaagd, was dat dan met hem meegegaan in ballingschap? Of snuffelde het nog steeds aan mijn spoor? Was ik in gevaar zonder dat ik mezelf kon beschermen, zonder te weten of er een dodelijke dreiging achter me zat tot zijn kwijl daadwerkelijk in mijn nek drupte?

Ik heb altijd gehoord dat het goed is om nieuwe ervaringen mee te maken, maar deze was een pure marteling. Hoe meer ik erover nadacht, hoe minder ik begreep van wat er met me gebeurde, en hoe meer het pijn deed.

Nou, er was één zekere remedie tegen ellende, en dat was keihard aan iets volkomen zinloos werken. Ik wendde m’n gezicht naar de computer en ging aan de gang.

Binnen een paar minuten lag het hele leven en de geschiedenis van dr. Gerald Halpern, PhD, voor me open. Uiteraard was het iets lastiger dan simpelweg Halperns naam te googelen. Je had bijvoorbeeld de kwestie van de beschermde rechtbankgegevens, het kostte me bijna vijf volle minuten om die te openen. Maar toen ik dat had gedaan, was dat zeker de moeite waard, en ik merkte dat ik dacht: wel, wel, wel… En omdat ik op dat moment treurig in m’n eentje binnen zat en niemand mijn peinzende opmerkingen kon horen, zei ik het ook hardop. ‘Wel, wel, wel,’ zei ik.

De gegevens van de kinderbescherming waren al interessant genoeg, niet omdat ik een band met Halpern voelde wegens mijn eigen ouderloze verleden. Het tehuis en de familie die ik bij Harry, Doris en Deborah had gevonden waren meer dan toereikend geweest, in tegenstelling tot Halpern, die van pleeggezin naar pleeggezin was gesleurd totdat hij uiteindelijk op de Syracuse-universiteit was beland.

Veel interessanter was echter het dossier dat zonder bevelschrift niet mocht worden geopend, een gerechtsbevel en een stenen tablet regelrecht uit Gods hand. En toen ik het voor een tweede keer had doorgelezen, reageerde ik zelfs nog diepzinniger. ‘Wel, wel, wel, wél,’ zei ik, enigszins verontrust door de manier waarop de woorden van de muren van mijn kantoortje afketsten. En aangezien diepzinnige onthullingen in aanwezigheid van publiek altijd dramatischer worden, pakte ik de telefoon en belde mijn zus.

Binnen een paar minuten schoof ze mijn kantoor in en ging op de klapstoel zitten. ‘Wat heb je ontdekt?’ vroeg ze.

‘Dr. Gerald Halpern heeft Een Verleden,’ zei ik, de hoofdletters zorgvuldig benadrukkend zodat ze niet over het bureau zou springen en me omhelzen.

‘Ik wist ’t,’ zei ze. ‘Wat heeft-ie gedaan?’

‘Het gaat niet zozeer om wat hij heeft gedaan,’ zei ik. ‘Op dit punt gaat het er meer om wat hem is aangedaan.’

‘Hou op met eromheen te draaien,’ zei ze. ‘Waar gaat het over?’

‘Om te beginnen is hij kennelijk een wees.’

‘Kom op, Dex, stop daarmee.’

Ik stak een hand op in een poging haar te kalmeren, maar dat lukte duidelijk niet zo goed, want ze begon met haar knokkels op het bureau te tikken. ‘Ik probeer een subtiel doek te schilderen, zus,’ zei ik.

‘Schilder sneller,’ zei ze.

‘Oké. Halpern verdween in de provincie New York in de jeugdzorg toen ze hem in een doos onder de snelweg aantroffen, waar hij leefde. Ze achterhaalden zijn ouders, die helaas door recent en onaangenaam geweld om het leven waren gekomen. Kennelijk hadden ze dat geweld zonder meer verdiend.’

‘Wat bedoel je, verdomme?’

‘Zijn ouders verhoerden hem aan pedofielen,’ zei ik.

‘Jezus’ zei Deborah, en ze was duidelijk een beetje geschokt. Zelfs naar Miami’s maatstaven ging dit wat te ver.

‘En Halpern weet daar niets meer van. Volgens het dossier krijgt hij onder stress black-outs. Dat klopt wel. De black-outs waren waarschijnlijk een geconditioneerde reactie op het herhaalde trauma,’ zei ik. ‘Dat gebeurt soms.’

‘Nou, verdomme,’ zei Deborah, en inwendig prees ik haar elegantie. ‘Dus hij vergeet shit. Je moet toegeven dat dat in het plaatje past. Het meisje probeert hem voor verkrachting te laten opdraaien, en hij maakt zich al zorgen over zijn vaste benoeming… dus raakt hij gestrest en vermoordt haar zonder het te weten.’

‘Nog een paar andere dingen,’ zei ik en ik geef toe dat ik misschien meer dan nodig van het dramatische moment genoot. ‘Om te beginnen, de dood van zijn ouders.’

‘Wat is daarmee?’ vroeg ze, duidelijk niet gehinderd door welk theatraal plezier dan ook.

‘Hun hoofd was afgehakt,’ zei ik. ‘En daarna was het huis in de fik gestoken.’

Deborah ging rechtop zitten. ‘Shit,’ zei ze.

‘Dat vond ik nou ook.’

‘Godverdomme, dat is geweldig, Dex,’ zei ze. ‘Hij is de klos.’

‘Nou,’ zei ik, ‘het past absoluut in het patroon.’

‘Als je dat verdomme maar weet,’ zei ze. ‘Dus hij heeft zijn ouders vermoord?’

Ik haalde mijn schouders op. ‘Ze konden niets bewijzen. Als ze dat hadden gekund, dan was Halpern onder toezicht gesteld. Het was zo gewelddadig dat niemand kon geloven dat een kind dat had gedaan. Maar ze zijn er behoorlijk zeker van dat hij erbij was en in elk geval heeft gezien wat er is gebeurd.’

Ze keek me indringend aan. ‘Wat is daar mis mee? Denk je nog steeds dat hij het niet heeft gedaan? Ik bedoel, heb je nog steeds van die voorgevoelens?’

Dat stak heel wat meer dan zou moeten, en ik deed even mijn ogen dicht. Er was nog altijd niets, behalve duisternis en leegte. Mijn beroemde ingevingen waren uiteraard gebaseerd op dingen die me door de Zwarte Ruiter werden ingefluisterd en nu hij er niet was, kon ik me nergens op baseren. ‘De laatste tijd heb ik niet zoveel ingevingen,’ gaf ik toe. ‘Maar hiermee zit me gewoon iets dwars. Het is alleen…’

Ik opende mijn ogen en Deborah staarde me aan. Vandaag zat er voor het eerst iets in haar gezichtsuitdrukking wat verder ging dan bruisend geluk, en even dacht ik dat ze me zou vragen wat dat dan betekende en of het wel goed met me was. Ik had geen idee wat ik zou zeggen als ze dat inderdaad deed, aangezien de Zwarte Ruiter niet iets was waar ik ooit over had gepraat en ik werd uitermate ongemakkelijk bij de gedachte dat ik het over zoiets intiems moest gaan hebben.

‘Ik weet het niet,’ zei ik zwakjes. ‘Het klopt gewoon niet.’

Deborah glimlachte vriendelijk. Ik had me meer op m’n gemak gevoeld als ze tegen me had gesnauwd en me had gezegd dat ik kon opsodemieteren, maar ze glimlachte, reikte met haar hand over het bureau en klopte ermee op de mijne. ‘Dex,’ zei ze zachtjes, ‘dit harde bewijs is meer dan genoeg. Zijn achtergrond klopt. Het motief klopt. Je geeft toe dat je niet een van je… ingevingen hebt.’ Ze hield haar hoofd schuin en glimlachte nog steeds, waardoor ik me nog minder op m’n gemak voelde. ‘Deze klopt als een bus, broertje van me. Wat je ook dwarszit, pin dat niet hierop vast. Hij heeft het gedaan, we hebben ’m te pakken en klaar is Kees.’ Ze liet mijn hand los voordat een van ons in tranen zou uitbarsten. ‘Maar over jou maak ik me wel wat zorgen.’

‘Met mij gaat het prima,’ zei ik en zelfs in mijn oren klonk dat leugenachtig.

Deborah keek me lange tijd aan en stond toen op. ‘Oké,’ zei ze. ‘Maar ik ben er als je me nodig hebt.’ En ze draaide zich om en liep weg.