Jeff Lindsay - Dexter tast in het duister

Op de een of andere manier wist ik me door de grijze soep van de rest van de dag heen te slepen en aan het eind daarvan wist ik ook nog helemaal naar Rita’s huis te komen, waar de soep opstijfde tot een vleesstolsel van zintuiglijk gemis. Ik weet niet wat we ’s avonds hebben gegeten of wat iemand heeft gezegd. Het enige waar ik mezelf toe kon brengen, was luisteren naar een geluid of de Zwarte Ruiter weer naar binnen snelde, en dat geluid kwam niet. En dus zwom ik op de automatische piloot de avond door en ging uiteindelijk naar bed, nog altijd volledig verzonken in een Doffe Lege Dexter.

Ik was heel erg verbaasd toen ik het ontdekte, maar voor mensen is slaap geen automatisch gegeven, zelfs niet voor de semi-mens die ik aan het worden was. Mijn oude ik, Dexter van de Duisternis, kon altijd perfect slapen, met het grootste gemak; hij ging eenvoudigweg liggen, sloot zijn ogen en dacht: een, twee, drie START. Presto, slaap-o.

Maar zo gelukkig was Nieuwe Dummy Dexter niet.

Ik gooide me om, ik draaide, ik beval mijn beklagenswaardige zelf om zonder dralen onmiddellijk in slaap te vallen, en dat alles haalde niets uit. Ik kon niet slapen. Ik kon alleen maar met wijd open ogen liggen en me afvragen waarom.

En terwijl de nacht zich voortsleepte, gold hetzelfde voor die verschrikkelijke, akelige introspectie. Had ik mezelf m’n hele leven voor de gek gehouden? Stel dat ik niet de Drieste Hakkende Dexter was met zijn Slimme Sidekick de Ruiter? Sterker nog, stel dat ik eigenlijk maar een Duistere Chauffeur was, die in een klein kamertje in het grote huis mocht wonen en in ruil daarvoor zijn meester naar diens afspraken moest rijden? En als mijn diensten niet langer nodig waren, wat was ik dan nu, nu de baas was verhuisd? Wie was ik als ik mij niet meer was?

Het was geen gelukkige gedachte en ik werd er niet blij van. Ik kon er ook niet van slapen. Aangezien ik me al zonder uitgeput te raken uitputtend had omgegooid en omgedraaid, concentreerde ik me nu op rollen en stampen, met hetzelfde resultaat. Maar ten slotte, rond halfvier ’s nachts, had ik waarschijnlijk de juiste combinatie van zinloze bewegingen te pakken en viel ik eindelijk in een lichte, onrustige slaap.

Ik werd wakker van het geluid en de geur van gebakken bacon. Ik keek op de klok, het was twee over halfnegen, ik slaap nooit tot zo laat uit. Maar het was dan ook zaterdagochtend. Rita had me in mijn ellendige bewusteloosheid laten door dommelen. En nu zou ze mijn terugkeer naar het land der wakkeren belonen met een royaal ontbijt. Joepie.

Maar het ontbijt nam inderdaad wel iets van mijn bitterheid weg. Het is heel moeilijk om een echt goed gevoel van een diepe depressie en dat je compleet waardeloos bent vast te houden als je je buikje rond hebt gegeten, en ik gaf het halverwege een verrukkelijke omelet dan ook op.

Cody en Astor waren natuurlijk al uren op. Op zaterdagochtend mochten ze onbeperkt televisiekijken en meestal maakten ze daar misbruik van door naar een serie tekenfilms te kijken die vóór de ontdekking van lsd absoluut onmogelijk was geweest. Ze merkten niet eens dat ik op weg naar de keuken langs hen wankelde, en ze bleven gekluisterd aan een beeld van pratend keukengerei terwijl ik mijn ontbijt verorberde, een laatste kop koffie nam en besloot om het leven nog één dag de kans te geven zich weer te gaan gedragen.

‘Beter?’ vroeg Rita toen ik mijn koffiemok neerzette.

‘Het was een heerlijke omelet,’ zei ik. ‘Bedankt.’

Ze glimlachte en veerde uit haar stoel op om me een vluchtige kus op de wang te geven voordat ze de borden in de gootsteen zette en ze begon af te wassen. ‘Je weet toch nog wel dat je hebt gezegd dat je Cody en Astor vanochtend ergens mee naartoe zou nemen?’ zei ze boven het geluid van het stromende water uit.

‘O ja?’

‘Dexter, je weet dat ik vanochtend een passessie heb. Mijn trouwjurk. Dat heb ik je weken geleden al gezegd, en je zei dat het prima was, dat jij voor de kinderen zou zorgen terwijl ik naar Susan zou gaan om te passen, en daarna moet ik echt naar de bloemist om de bloemen uit te kiezen, zelfs Vince heeft aangeboden om me te helpen met die… hij zegt dat hij een vriend heeft?’

‘Dat betwijfel ik,’ zei ik, en ik dacht aan Manny Borque. ‘Vince niet.’

‘Maar ik heb ervoor bedankt. Ik hoop dat dat niet erg is?’

‘Nee hoor,’ zei ik. ‘We kunnen maar één huis verkopen om dingen te betalen.’

‘Ik wil Vince’ gevoelens niet kwetsen en ik weet zeker dat zijn vriend geweldig is, maar ik haal al eeuwen bloemen bij Hans en hij zou ontroostbaar zijn als ik voor de trouwerij ergens anders heen ging.’

‘Oké,’ zei ik, ‘ik neem de kinderen wel mee.’

Ik had gehoopt de kans te krijgen om wat serieuze tijd aan mijn eigen persoonlijke narigheid te wijden en een manier te vinden om het probleem van de afwezige Ruiter aan te pakken. Nu dat niet doorging, was het leuk geweest om gewoon een beetje te ontspannen, misschien zelfs wat kostbare slaap in te halen die ik de afgelopen nacht te kort was gekomen, dat was immers een heilig recht.

Het was tenslotte zaterdag. Veel zeer respectabele religies en vakbewegingen staan erom bekend dat ze aanraden om de zaterdag aan ontspanning en persoonlijke groei te besteden, even weg te zijn van het hectische rumoer en te genieten van een welverdiende rust en verstrooiing. Maar tegenwoordig was Dexter min of meer een familieman, waardoor alles anders wordt, en dat was ik nu aan het ontdekken. En omdat Rita voor de huwelijksvoorbereidingen als een tornado met blonde pony alle kanten opvloog, was ik duidelijk verplicht om Cody en Astor bij elkaar te vegen en ze uit dat pandemonium mee te nemen naar de wijkplaats van door de maatschappij goedgekeurde activiteiten die geschikt zijn voor het creëren van een emotionele band tussen volwassene en kind.

Na een zorgvuldige afweging van mijn mogelijkheden koos ik voor het Miami Museum voor Science en het Planetarium. Daar zou het vast zwart zien van de gezinnen, waardoor ik mijn dekmantel kon vasthouden en tegelijk een begin met hun vermomming kon maken. Aangezien ze van plan waren om het Duistere Pad te betreden, moesten ze van begin af aan het besef krijgen dat hoe minder normaal iemand is, het des te belangrijker is om normaal te lijken.

En voor ons alle drie leek het de normaalste zaak van de wereld wanneer ze met Liefhebbende Daddy Dexter naar het museum gingen. Het gaf er een cachet aan dat het officieel Goed voor Ze was, een heel groot voordeel, ook al wrongen ze zich bij dat idee in nog zoveel bochten.

Dus laadde ik ons drieën in mijn auto en reed in noordelijke richting de US 1 op, nadat ik de wervelende Rita had beloofd dat we vóór het avondeten veilig thuis zouden zijn. Ik reed door Coconut Grove en draaide vlak voor de Rickenbacker Causeway het parkeerterrein van het museum in kwestie op. Maar we gingen niet zonder slag of stoot het museum in. Cody stapte op het parkeerterrein uit en bleef daar simpelweg staan. Astor keek hem even aan en draaide zich toen naar mij. ‘Waarom moeten we daarin?’ vroeg ze.

‘Daar kun je wat van leren,’ zei ik tegen haar.

‘Jak,’ zei ze en Cody knikte.

‘Het is belangrijk dat we samen tijd doorbrengen,’ zei ik.

‘In een muséum?’ zei Astor op dwingende toon. ‘Dat is pathétisch.’

‘Wat een mooi woord,’ zei ik. ‘Waar heb je dat opgepikt?’

‘We gaan daar níét naar binnen,’ zei ze. ‘We willen iets dóén.’

‘Zijn jullie ooit in dit museum geweest?’

‘Nee,’ zei ze, terwijl ze het woord in drie verachtelijke lettergrepen sneed zoals alleen een tienjarig meisje dat kan.

‘Nou, je zou versteld staan,’ zei ik. ‘Misschien leer je nog eens wat.’

‘We willen niet wat leren,’ zei ze. ‘Niet in een muséum.’

‘Wat zou je dan willen leren, denk je?’ vroeg ik en zelfs ik was onder de indruk dat ik als een geduldige volwassene klonk.