Jeff Lindsay - Dexter tast in het duister

Astor trok een gezicht. ‘Dat weet je best,’ zei ze. ‘Je zei dat je ons dingen zou laten zien.’

‘Hoe weet je dat ik dat niet ga doen?’

Ze keek me even onzeker aan en wendde zich toen tot Cody. Wat ze ook tegen elkaar zeiden, woorden kwamen er niet aan te pas. Toen ze zich een ogenblik later weer naar mij toe draaide, was ze een en al zakelijkheid, volkomen zelfverzekerd. ‘Geen sprake van,’ zei ze.

‘Wat weten jullie van de dingen die ik jullie ga laten zien?’

‘Déxter,’ zei ze. ‘Waarom hebben we je anders gevraagd het ons te laten zien?’

‘Omdat jullie er niets van weten en ik wel.’

‘Duh-uh.’

‘Jullie opleiding begint in dat gebouw,’ zei ik met mijn ernstigste gezicht. ‘Volg me en leer.’ Ik keek ze even aan, zag dat ze onzekerder werden, toen draaide ik me om en liep naar het museum. Misschien was ik gewoon chagrijnig door een slechte nachtrust, en ik wist niet zeker of ze achter me aan kwamen, maar ik moest meteen de grondregels bepalen. Ze moesten het op mijn manier doen, net zoals ik lang geleden was gaan begrijpen dat ik naar Harry moest luisteren en het op zijn manier moest doen.

Het is nooit gemakkelijk om veertien te zijn, zelfs niet voor namaakmensen. Op die leeftijd neemt de biologie het over, en ook al is de veertienjarige in kwestie meer geïnteresseerd in de klinische biologie dan het populairdere soort onder zijn klasgenoten van Ponce de Leon Junior High, ze regeert toch met ijzeren hand.

Een van de onvoorwaardelijke wetmatigheden van de puberteit, die zelfs voor jonge monsters gelden, is dat niemand die ouder is dan twintig ook maar iets weet. Een aangezien Harry op dat moment ver over de twintig was, was ik een korte periode in opstand gekomen tegen zijn onredelijke beperkingen van mijn perfect natuurlijke en heilzame verlangens om mijn schoolvriendjes in stukjes te hakken.

Harry had een verbazingwekkend logisch plan voor me uitgewerkt om me keurig op orde te krijgen, wat zijn term was om netjes en systematisch met dingen – of mensen – om te gaan. Maar er is niets logisch aan een beginnende Zwarte Ruiter die voor het eerst zijn vleugels uitslaat en ermee tegen de tralies van zijn kooi mept, ernaar hunkerend om zichzelf de open lucht in te gooien en zich als een scherpe, stalen bliksemflits op zijn prooi te werpen.

Harry wist zoveel dingen die ik moest leren om de veilige en kalme ik te worden en me van een wild, opbloeiend monster om te vormen tot de Donkere Wreker: hoe je je menselijk moest gedragen, hoe je zeker en voorzichtig te werk moest gaan, hoe je na afloop moest schoonmaken. Hij wist al die dingen zoals alleen een oude smeris dat wist. Dat begreep ik, zelfs toen… maar het leek allemaal zo saai en onnodig.

En Harry kon tenslotte niet echt alles weten. Hij kon het bijvoorbeeld niet van Steve Gonzalez weten, een bij uitstek charmant staaltje puberale menselijkheid die mijn aandacht had getrokken.

Steve was langer dan ik en een jaar of twee ouder; hij had al iets op zijn bovenlip wat hij als een snor betitelde. Hij had samen met mij gymnastiek en vond het zijn door God gegeven plicht me wanneer hij maar kon het leven zuur te maken. En als dat zo was, dan was God vast heel blij met de moeite die hij zich getroostte.

Dat was lang voordat Dexter het Levende IJsblokje werd, en vanbinnen kropte zich een zekere hoeveelheid verhitte en heel harde gevoelens op. Dat leek Steve wel aardig te vinden en het dreef hem tot nog grotere creatieve hoogtes in zijn kwelling van de zachtjes sudderende jonge Dexter. We wisten beiden dat dit maar op één manier kon eindigen, maar helaas voor Steve was dat niet de manier die hij in gedachten had.

En dus stommelde op een middag een helaas overijverige conciërge het biologielab van het Ponce de Leon binnen, en ontdekte dat Dexter en Steve hun persoonlijke conflict aan het uitvechten waren. Het was niet bepaald een klassieke middelbareschoolconfrontatie met scheldwoorden en maaiende vuisten, hoewel Steve dat volgens mij wellicht wel in gedachten had. Maar hij had er geen rekening mee gehouden dat hij de jonge Zwarte Ruiter zou treffen, en dus vond de conciërge Steve, stevig op de tafel vastgebonden met een hoeveelheid grijs tape over zijn mond geplakt, terwijl Dexter met een scalpel over hem heen gebogen stond en zich probeerde te herinneren wat hij tijdens de biologieles had geleerd toen ze een kikker hadden ontleed.

Harry kwam me met zijn politiewagen halen, in uniform. Hij luisterde naar de conrector, die buiten zichzelf was, het tafereel beschreef, het leerlingenhandboek erbij haalde en eiste te willen weten wat Harry eraan dacht te doen. Harry keek alleen maar naar de conrector, tot de woorden van de man in een stilte wegdruppelden. Hij keek hem nog wat langer aan, om indruk te maken, en liet toen zijn kille blauwe ogen op mij rusten.

‘Heb je inderdaad gedaan wat hij net heeft gezegd, Dexter?’ vroeg hij aan me.

In de greep van die blik kon je met geen mogelijkheid eromheen draaien of liegen. ‘Ja,’ zei ik, en Harry knikte.

‘Zie je wel?’ zei de conrector. Hij wilde meer zeggen, maar Harry keek hem weer met die blik van hem aan en hij zweeg.

Harry keek opnieuw naar mij. ‘Waarom?’ zei hij.

‘Hij had de pik op me.’ Dat klonk wat slapjes, zelfs in mijn oren, dus voegde ik eraan toe: ‘Heel veel. De hele tijd.’

‘En dus heb je hem op een tafel vastgeplakt,’ zei hij, met een heel lichte stembuiging.

‘Uh-huh.’

‘En je hebt een scalpel opgepakt.’

‘Ik wilde dat hij ermee ophield,’ zei ik.

‘Waarom heb je het niet tegen iemand verteld?’ vroeg Harry aan me.

Ik haalde mijn schouders op, destijds drukte ik me meestal op die manier uit.

‘Waarom heb je het niet aan mij verteld?’ vroeg hij.

‘Ik kan het zelf wel aan,’ zei ik.

‘Kennelijk kon je het toch niet zo heel goed aan,’ zei hij.

Het zag ernaar uit dat ik maar heel weinig kon doen, dus natuurlijk besloot ik toen maar naar mijn voeten te kijken. Die hadden zo te zien heel weinig aan het gesprek toe te voegen, dus keek ik maar weer op. Harry stond me nog altijd aan te kijken, zonder dat hij met zijn ogen hoefde te knipperen. Hij leek niet boos, en ik was niet echt bang voor hem, en daardoor voelde ik me op een of andere manier nog minder op mijn gemak.

‘Sorry,’ zei ik ten slotte. Ik wist niet zeker of ik het meende, en als het daarom gaat, ik weet nog steeds niet precies of ik spijt heb van de dingen die ik doe. Maar ik vond het wel een beleefde opmerking en er borrelde niets anders op in mijn tienerbrein, sudderend als dat was door een havermoutpapachtig dikke modder vol hormonen en onzekerheid. En hoewel ik zeker weet dat Harry niet geloofde dat het me speet, knikte hij opnieuw.

‘We gaan,’ zei hij.

‘Wacht eens even,’ zei de conrector. ‘We hebben nog dingen te bepraten.’

‘Bedoelt u het feit dat u het met mijn jongen zover hebt laten komen dat hij deze confrontatie met een beruchte bullebak aanging doordat hier te weinig toezicht is? Hoe vaak is die andere jongen gestraft?’

‘Daar gaat het niet om…’ zei de conrector.

‘Of zullen we het eens over het feit hebben dat u scalpels en andere gevaarlijke instrumenten niet achter slot en grendel heeft zodat de studenten er in een niet-afgesloten klaslokaal, waar bovendien geen toezicht is, gemakkelijk bij kunnen?’

‘Werkelijk, agent…’

‘Weet u wat,’ zei Harry. ‘Ik beloof dat ik uw ongelooflijk beroerde optreden in deze kwestie door de vingers zie als u ermee akkoord gaat uw uiterste best te doen om verbeteringen aan te brengen.’

‘Maar deze jongen…’ wilde hij zeggen.

‘Ik neem deze jongen wel onder handen,’ zei Harry. ‘U zorgt dat de boel in orde komt, dan hoef ik het schoolbestuur er niet bij te halen.’