Jeff Lindsay - Dexters sinistere schepping

Zo te zien was de lobby uit hetzelfde blok marmer gehouwen als de trap. Hij was aan de smalle kant, maar hij strekte zich langs de receptiebalie uit en verdween in een nevelige verte. De piccolo bracht ons langs een groepje pluchen stoelen en een fluwelen koord tot aan de receptie, en de receptionist leek heel blij ons te zien.

‘Señor Freeney,’ zei hij terwijl hij opgewekt zijn hoofd boog. ‘Wat fijn u weer te zien.’ Hij trok een wenkbrauw op. ‘U bent hier toch zeker niet voor het kunstfestival?’ Hij had een minder uitgesproken accent dan heel wat mensen in Miami hadden en Chutsky leek ook heel blij hem te zien.

Chutsky schudde hem over de balie de hand. ‘Hoe gaat het met je, Rogelio?’ zei hij. ‘Ook fijn om jou weer te zien. Ik ben hier om een nieuweling in te werken.’ Hij legde zijn hand op mijn schouder en duwde me iets naar voren, alsof ik een weerspannige jongen was die zijn oma een kus op de wang moest geven. ‘Dit is David Marcey, een van onze rijzende sterren,’ zei hij. ‘Weet een schitterende dienst neer te zetten.’

Rogelio schudde me de hand. ‘Heel aangenaam kennis te maken, señor Marcey.’

‘Dank je wel,’ zei ik. ‘Je hebt hier een mooie plek.’

Hij schonk ons weer een halve buiging en begon op het toetsenbord van zijn computer te typen. ‘Ik hoop dat u geniet van uw verblijf hier,’ zei hij. ‘Zal ik u een kamer op de luxeverdieping geven, als señor Freeney tenminste geen bezwaar heeft? Dan bent u dichter bij het ontbijt.’

‘Dat lijkt me prima,’ zei ik.

‘Een kamer of twee?’ vroeg hij.

‘Deze keer volstaat één, Rogelio,’ zei Chutsky. ‘Op deze reis moet ik op de kleintjes letten.’

‘Uiteraard,’ zei Rogelio. Hij typte nog snel op een paar toetsen en toen reikte hij met een zwierig gebaar twee sleutels over de balie aan. ‘Alstublieft,’ zei hij.

Chutsky klemde zijn hand om de sleutels en boog zich dichter naar voren. ‘En nog iets, Rogelio,’ zei hij terwijl hij zachter ging praten. ‘Er komt een vriend van ons uit Canada,’ zei hij. ‘Die heet Brandon Weiss.’ Hij trok de sleutels over de balie naar zich toe, en legde er een twintigdollarbiljet voor in de plaats. ‘We willen hem verrassen,’ zei hij. ‘Hij is jarig.’

Rogelio stak razendsnel zijn hand naar het biljet uit en het verdween als een door een hagedis weggegriste vlieg. ‘Uiteraard,’ zei hij. ‘Ik zal het u onmiddellijk laten weten.’

‘Dank je wel, Rogelio,’ zei Chutsky en hij wendde zich af en gebaarde me hem te volgen. Ik volgde hem en de piccolo met de bagage naar het einde van de lobby, waar een rij liften klaarstond om ons naar de luxeverdieping te vervoeren. Daar stond een massa mensen in heel leuke vakantiekleding te wachten, en wellicht kwam het door mijn overspannen verbeelding, maar volgens mij staarden ze in afgrijzen naar onze missiekleding. Toch zat er niets anders op dan het script te volgen en ik glimlachte ze toe en wist iets godsdienstigs uit te brengen, mogelijk uit Openbaringen. De deuren gleden open en de menigte schoof de lift in. De piccolo glimlachte en zei: ‘Ga maar vast, sir, ik kom over een paar minuten,’ en de waarachtig eerwaarde Freeney en ik stapten in.

De deuren gingen dicht. Ik ving nog een paar ongeruste blikken op mijn schoeisel op, maar niemand had iets te zeggen, dus deed ik dat ook maar niet. Ik vroeg me echter wel af waarom we een kamer deelden. Ik had sinds mijn studietijd geen kamergenoot meer gehad en dat was niet bepaald goed uitgepakt. En ik wist heel goed dat Chutsky snurkte.

De deuren schoven open en we stapten naar buiten. Ik liep achter Chutsky aan naar links, naar een andere receptieruimte, waar een ober naast een glazen karretje stond. Hij boog en overhandigde ons allebei een groot glas.

‘Wat is dit?’ vroeg ik.

‘Cubaanse Gatorade,’ zei Chutsky. ‘Proost.’ Hij sloeg zijn drankje achterover en zette het op het karretje, dus mocht ik van mezelf schaamteloos hetzelfde doen. Het drankje smaakte mild, zoet, licht naar munt en ik vond het inderdaad min of meer verfrissend, zoals Gatorade dat op een hete dag is. Ik zette het lege glas naast dat van Chutsky. Hij pakte er nog een, dus dat deed ik ook. ‘ Salud ,’ zei hij. We klonken met de glazen en ik dronk. Het smaakte echt lekker, en aangezien ik in het gedoe om naar het vliegtuig te komen bijna niets had gegeten of gedronken, liet ik het me smaken.

Achter ons gleden de liftdeuren open en onze piccolo schoot eruit met de koffers in zijn handen. ‘Hé, daar ben je,’ zei Chutsky. ‘Laten we de kamer gaan bekijken.’ Hij leegde zijn glas en dat deed ik ook, en we liepen achter de piccolo aan de gang door.

Ongeveer halverwege de gang begon ik me een beetje raar te voelen, alsof mijn benen in balsahout waren veranderd. ‘Wat zat er in die Gatorade?’ vroeg ik aan Chutsky.

‘Voornamelijk rum,’ zei hij. ‘Wat, heb je nog nooit een mojito gedronken?’

‘Ik geloof het niet,’ zei ik.

Hij gromde een beetje, wat ook voor een lachje kon doorgaan. ‘Raak er maar aan gewend,’ zei hij. ‘Je bent nu in Havana.’

Ik liep achter hem aan door de gang, die plotseling langer en een beetje feller was dan voorheen. Ik kikkerde er compleet van op. Op de een of andere manier wist ik het helemaal tot aan de kamer en door de deur te halen. De piccolo tilde onze koffers op een lage tafel en trok de gordijnen open waardoor een heel mooie kamer werd onthuld, smaakvol gemeubileerd in klassieke stijl. Er stonden twee bedden, met een nachtkastje ertussenin, en links van de kamerdeur was de badkamer.

‘Heel mooi,’ zei Chutsky, en de piccolo glimlachte en schonk hem een half buiginkje. ‘Bedankt,’ zei Chutsky en hij stak zijn hand met een tiendollarbiljet naar hem uit. ‘Heel erg bedankt.’

De piccolo nam het geld glimlachend en met een knikje in ontvangst, en beloofde dat we maar hoefden te kikken of hij zou hemel en aarde bewegen om alles te doen wat we maar wilden, en verdween toen door de deur, terwijl ik me met mijn gezicht omlaag op het bed bij het raam liet vallen. Ik koos dat bed omdat dat het dichtstbij was, maar het was er ook veel te fel omdat de zon zo agressief door het raam scheen, en ik deed mijn ogen dicht. De kamer draaide niet om me heen, en ik raakte niet plotseling bewusteloos, maar het leek me een heel goed idee om daar een poosje met mijn ogen dicht te blijven liggen.

‘Tien dollar,’ zei Chutsky. ‘Dat verdienen de meeste mensen hier in een maand. En boom-bah … Hij krijgt het voor vijf minuten werk. Hij heeft waarschijnlijk een graad in de astrofysica.’ Er viel even een korte en welkome stilte en toen zei Chutsky met een stem die van veel verder weg leek te komen: ‘Hé, gaat het wel, maat?’

‘Nooit beter geweest,’ en mijn stem klonk ook van ver weg. ‘Maar ik geloof dat ik even een tukje ga doen.’

Toen ik wakker werd, was het stil en donker in de kamer en had ik een heel droge mond. Ik tastte even op het nachtkastje rond totdat ik een lamp vond en die deed ik aan. Bij het licht zag ik dat Chutsky de gordijnen had dichtgedaan en ergens naartoe was gegaan. Er stond een fles drinkwater naast de lamp en die greep ik. Ik rukte de dop eraf en dronk dankbaar in één slok de halve fles leeg.

Ik stond op. Ik was ietwat stijf omdat ik op mijn buik had gelegen, maar verder voelde ik me verbazingwekkend goed, en ik had ook honger, wat weer niet verbazingwekkend was. Ik liep naar het raam en opende de gordijnen. Het was nog altijd klaarlichte dag, maar de zon was gezakt en scheen niet meer zo fel. Ik keek uit over de haven, de zeewering en de brede boulevard ernaast, waar het wemelde van de mensen. Niemand leek haast te hebben; ze kuierden eerder dan dat ze ergens naartoe gingen. Hier en daar hadden zich groepjes gevormd om wat te praten, zingen en, naar wat ik van de bedrijvigheid kon zien, raad te geven aan degenen met liefdesverdriet.