Jeff Lindsay - Dexters sinistere schepping

De vlucht duurde niet zo lang dat ik aan zuurstofgebrek ging lijden, vooral omdat Chutsky een groot deel van de tijd naar het gangpad zat gebogen om met de steward te praten. Na slechts een half uur daalden we boven het groene landschap van Cuba en hotsten we over een landingsbaan die kennelijk door dezelfde wegenbouwer was aangelegd als die van luchthaven Miami International. Maar voor zover ik wist, vielen de wielen er niet echt af en we taxieden naar een prachtige moderne luchthaventerminal. Daar reden we straal voorbij en we kwamen uiteindelijk tot stilstand bij een ontmoedigend oud gebouw dat eruitzag als de bushalte voor een gevangenkamp.

We verlieten via een roltrap het vliegtuig en staken het asfalt over naar het vierkante grijze gebouw, en binnen was het onthaal al niet veel beter. Daar stond een aantal heel ernstig ogende, geüniformeerde mannen met snorren en automatische wapens iedereen nijdig aan te kijken. In een bizar contrast hingen er een paar tv’s aan het plafond, waarop zo te zien een Cubaanse soap werd vertoond, compleet met hysterische lachtrack waarbij zijn Amerikaanse tegenhanger slaapverwekkend was. Om de paar minuten schreeuwde een van de acteurs iets onverstaanbaars en vervolgens werd het lachsalvo door tetterende muziek overstemd.

We stonden in een zich langzaam voortbewegende rij voor een hokje. Ik kon helemaal niet zien wat er aan de andere kant van het hokje was, en wat mij betreft konden ze ons over veewagens verdelen en naar een goelag wegdrijven, maar Chutsky leek zich geen zorgen te maken, dus het zou onsportief van me zijn als ik ging klagen.

De rij schoof met een slakkengang naar voren en ineens liep Chutsky zonder me te waarschuwen naar het raampje en schoof zijn paspoort door een gleuf onderin. Ik zag, noch hoorde wat er werd gezegd, maar er klonken geen woeste kreten of geweervuur, dus na een ogenblik verzamelde hij zijn papieren, verdween naar de andere kant van het hokje en was ik aan de beurt.

Achter het dikke glas zat een man die een tweelingbroer van de dichtstbijstaande soldaat met geweer geweest had kunnen zijn. Hij pakte zonder commentaar mijn paspoort aan, opende dat, keek erin, keek naar mij en schoof het daarna zonder een woord te zeggen naar me terug. Ik had een soort ondervraging verwacht — ik dacht wellicht dat hij overeind zou komen en me zou uitschelden voor kapitalistische loophond, of misschien voor papieren tijger — maar ik schrok zo dat er geen enkele reactie kwam dat ik nog even bleef staan, totdat de man achter het glas een hoofdbeweging maakte dat ik moest ophoepelen, en dat deed ik. Ik sloeg een hoek om achter Chutsky aan en kwam in de ruimte met de bagageband.

‘Hé, maatje,’ zei Chutsky toen ik naar de plek toe liep waar hij zich bij de roerloze band had geposteerd, waarmee vlug, hoopte ik, onze bagage naar binnen zou rollen. ‘Je was toch niet bang, hè?’

‘Ik had gedacht dat het een tikkeltje lastiger zou zijn,’ zei ik. ‘Ik bedoel, zijn ze soms kwaad op ons of zo?’

Chutsky lachte. ‘Ze kunnen alleen je regering niet uitstaan.’

Ik schudde mijn hoofd. ‘Kunnen ze dat dan echt uit elkaar houden?’

‘Natuurlijk,’ zei hij. ‘Dat is simpele Cubaanse logica.’

En wat een kolder dat ook leek, ik was in Miami opgegroeid en wist precies wat dat was; Cubaanse logica was een grap die in de Cubaanse gemeenschap de ronde deed en betekende dat je daarmee een Cubanaso ten voeten uit was. De beste uitleg die ik ooit had gehoord was van een professor op de universiteit. Ik had me aangemeld voor een poëziecursus, in de ijdele hoop dat ik daarvan kon leren in de menselijke ziel te kijken, aangezien ik er zelf geen had. De professor had hardop uit Walt Whitman voorgelezen, ik herinner me de dichtregel nog, omdat die zo typisch menselijk was. ‘Spreek ik mezelf tegen? Goed dan, ik spreek mezelf tegen. Ik ben ruim. In mij zijn vele stemmen.’ En de professor had van zijn boek opgekeken en gezegd: ‘Volmaakte Cubaanse logica,’ had gewacht tot het lachen was weggestorven en was verdergegaan met het voorlezen van het gedicht.

Dus als de Cubanen een hekel hadden aan Amerika maar de Amerikanen wel mochten, was er niet veel meer van dezelfde hersengymnastiek nodig dan die welke ik elke dag van mijn leven had gehoord en gezien. Hoe dan ook, er klonk geratel, er ging een luide zoemer af en onze bagage rolde op de band naar binnen. We hadden niet veel, ieder slechts een kleine koffer — alleen een paar schone sokken en een stuk of tien bijbels — en we worstelden onze koffers langs een vrouwelijke douanebeambte, die meer belangstelling had voor een praatje met de bewaker naast haar dan ons in de kraag te vatten wegens smokkel van wapens of aandelenportefeuilles. Ze keek alleen maar naar onze bagage en gebaarde dat we door konden lopen, zonder een lettergreep van haar rappe staccatomonoloog te onderbreken. En toen waren we vrij, het was onvoorstelbaar dat we door de deur naar de zonneschijn buiten liepen. Chutsky floot een taxi, een grijze Mercedes, en een man in grijs uniform met bijpassende pet stapte uit en greep onze bagage. Chutsky zei ‘Hotel Nacional’ tegen de chauffeur, die onze koffers in de kofferbak gooide waarna we allemaal instapten.

De snelweg naar Havana zat vol gaten maar was nagenoeg verlaten. We zagen alleen een paar andere taxi’s, wat motorfietsen en een aantal zich traag voortbewegende legertrucks. Dat was alles, op de hele weg naar de stad. Daar barstten de straten plotseling in leven uit, met oude auto’s, brommers, massa’s mensen op de stoep en een paar heel merkwaardig uitziende bussen die door dieseltrucks werden voortgetrokken. Ze waren twee keer zo lang als een Amerikaanse bus en hadden een soort M-vorm, waarvan de twee poten als vleugels omhooggingen om vervolgens in het midden naar een lage plek met plat dak omlaag te hellen. Ze zaten allemaal propvol mensen zodat het onmogelijk leek dat er nog iemand bij kon, maar toen ik een ervan zag stoppen, geloof het of niet, drong zich toch nog een groepje mensen naar binnen.

‘Kamelen,’ zei Chutsky en ik staarde hem nieuwsgierig aan.

‘Sorry?’ zei ik.

Hij maakte een hoofdbeweging naar de vreemde bussen. ‘Die noemen ze kamelen,’ zei hij. ‘Ze zeggen dat het vanwege de vorm is, maar volgens mij heeft het te maken met de stank tijdens de spits.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Er gaan vierhonderd mensen in, die van hun werk komen, geen airconditioning en de ramen gaan niet open. Ongelooflijk.’

Dit was een fascinerend stukje informatie, dat dacht Chutsky kennelijk althans, want hij had verder niets diepzinnigs meer te melden, ook al reden we door een stad waar ik nog nooit eerder was geweest. Maar zijn neiging om voor tourgids te spelen was klaarblijkelijk uitgeblust, en we glipten door het verkeer naar een brede boulevard langs het water. Hoog op een klif aan de overkant van de haven zag ik een oude vuurtoren en wat kantelen, en daarachter een in de lucht klimmende veeg zwarte rook. Tussen ons en het water was een brede wandelpromenade en een zeewering. Golven braken op de wering en de druppels sproeiden hoog de lucht in, maar niemand leek het erg te vinden een beetje nat te worden. Op de zeewering zaten, stonden, liepen, visten, lagen en kusten grote hoeveelheden mensen van alle leeftijden. We kwamen langs een vreemd verwrongen beeldhouwwerk, dat op een ruw stuk asfalt was gedumpt en naar links op een heuveltje was gedraaid. En daar was het dan, Hotel Nacional, compleet met zijn façade waarop weldra het besmuikte gezicht van Dexter zou prijken, tenzij we eerst Weiss vonden.

De chauffeur zette zijn auto voor een majestueuze marmeren trap stil, een als een Italiaanse admiraal geklede portier stapte naar voren en klapte in zijn handen, en een piccolo in uniform rende naar buiten om onze bagage te halen.

‘We zijn er,’ zei Chutsky, ietwat overbodig. De admiraal opende de deur en Chutsky stapte uit. Ik mocht mijn eigen portier openmaken, aangezien ik aan de andere kant zat. Dat deed ik en ik stapte in een woud van behulpzame glimlachjes uit. Chutsky betaalde de chauffeur en we liepen achter de piccolo aan de trap op en het hotel binnen.