Jeff Lindsay - Dexters sinistere schepping

Chutsky maakte een gebaar met zijn haak die een opgestoken handpalm had kunnen zijn, als het tenminste een hand was geweest. Haken hebben natuurlijk geen handpalmen, maar de bedoeling was duidelijk. ‘Zoals het er nu naar uitziet,’ zei hij, ‘wordt er in Miami verslag van gedaan alsof het in Miami zelf plaatsvindt.’

En zo was het ook. Miami mocht officieel en onofficieel verslag doen van alles wat er in Havana gebeurde, met meer bijzonderheden dan we te zien zouden krijgen van evenementen in Fort Lauderdale, wat pal naast de deur lag. Dus als ik in Havana verstrikt raakte, zou ik in Miami veroordeeld worden, met de extra bonus dat ik daar niets aan kon doen. ‘Perfect,’ zei ik. En dat was het ook; Weiss kon ongehinderd zijn akelige project doorzetten en vervolgens alle aandacht in ontvangst nemen waar hij zo naar verlangde, allemaal in één vakantiepakket in geschenkverpakking. En het leek er niet op dat dat voor mij goed zou uitpakken. Zeker niet omdat hij wist dat ik niet naar Cuba kon om hem tegen te houden.

‘Oké,’ zei Chutsky. ‘Dit slaat ergens op. Maar waarom weet je zo zeker dat hij daar echt naartoe gaat?’

Dat was, helaas, een spitse vraag. Ik dacht erover na. Was ik er om te beginnen wel zeker van? Ik wilde Chutsky op geen enkele manier alarmeren, dus ik stuurde achteloos, voorzichtig, een vraagteken naar de Zwarte Ruiter. Weten we dit zeker? vroeg ik.

O ja, zei hij met meesmuilend ontblote tanden. Heel zeker.

Goed dan. Dat was dan geregeld. Weiss zou naar Cuba gaan om Dexter aan de schandpaal te nagelen. Maar ik had nog iets overtuigenders nodig dan een stilzwijgende zekerheid. Welk bewijs had ik nu echt, los van de tekeningen, die waarschijnlijk niet in een rechtszaal zouden worden toegelaten? Sommige ervan waren inderdaad heel interessant, het beeld van de vrouw met de zes borsten, bijvoorbeeld, was iets wat je werkelijk bijbleef.

Ik moest aan die tekening denken, en deze keer kon je bijna de klang horen toen er een heel groot kwartje viel.

In de rug van de bladzijde zat een vel papier geklemd.

Daarop stonden de vluchten van Havana naar Mexico vermeld.

Precies het soort dat je graag zou willen weten als je, bijvoorbeeld, haastig uit Havana zou moeten vertrekken. Als je, in het hypothetische geval, zojuist een paar abnormale, verspreid liggende lijken had uitgestald voor het vlaggenschip van de stad dat dit vijfsterrenhotel was.

Ik pakte de blocnote, viste het vluchtschema eruit en gooide het papier op de tafel. ‘Hij zal er zeker zijn,’ zei ik.

Chutsky pakte het papier op en vouwde het open. ‘Cubana de Aviación,’ las hij.

‘Van Havana naar Mexico,’ zei ik. ‘Dus hij doet zijn ding en maakt dat hij wegkomt.’

‘Misschien,’ zei hij. ‘Uh-huh, zou kunnen.’ Hij keek naar me op en hield zijn hoofd schuin. ‘Wat zegt je onderbuik tegen je?’

Eerlijk gezegd was het enige wat mijn onderbuik me zei dat het etenstijd was. Maar het was duidelijk heel belangrijk voor Chutsky en als ik de definitie van onderbuik naar de Ruiter oprekte, vertelde mijn onderbuik me dat er absoluut geen twijfel mogelijk was. ‘Hij zal er zijn,’ zei ik nogmaals.

Chutsky fronste zijn wenkbrauwen en keek weer naar de tekening. Toen knikte hij, eerst langzaam en daarna steeds driftiger. ‘Uh-huh,’ zei hij en hij keek op, gooide het vluchtschema naar me toe en stond op. ‘Laten we met Deborah gaan praten,’ zei hij.

Deborah lag in haar bed, wat niet echt een verrassing was. Ze staarde naar het raam, ook al kon ze vanuit haar bed niet naar buiten kijken, en ondanks het feit dat de televisie aanstond met uitzendingen van griezelig hilarisch geluk. Debs leek echter niet geïnteresseerd in de vrolijke muziek en gelukzalige kreten die uit de luidspreker kwamen. Sterker nog, als je de uitdrukking op haar gezicht aan een streng oordeel onderwierp, zou je zeggen dat ze nog nooit in haar leven geluk had gekend en als het aan haar lag, zou ze dat ook nooit beleven. Ze keek ons zonder belangstelling aan toen we binnenkwamen, net lang genoeg om te zien wie we waren, en keek toen weer in de richting van het raam.

‘Ze heeft een beetje een dipje,’ mompelde Chutsky tegen me. ‘Dat gebeurt soms als er in je gehakt wordt.’ Als je bedacht hoeveel littekens Chutsky over zijn hele lichaam had, moest je wel aannemen dat hij wist waar hij het over had, dus ik knikte alleen maar en liep naar Deborah toe.

‘Hé, zus,’ zei ik, op het soort kunstmatig opgewekte toon, waarvan ik altijd had begrepen dat je die aan een ziekbed moest aanslaan.

Ze draaide zich om en keek me aan, en haar gezicht was zo doods en haar ogen stonden zo leeg, dat ik een echo van haar vader Harry zag; ik had die blik eerder in Harry’s ogen gezien, en uit die blauwe diepten drong zich een herinnering op die me helemaal in beslag nam.

Harry lag op sterven. Dat was vreemd voor ons allemaal, alsof je naar een in cryptoniet in doodsnood verkerende Superman keek. Hij hoorde boven dat soort zwakheid te staan. Maar in de afgelopen anderhalf jaar was hij stervende geweest, langzaam, bij vlagen, en nu was hij heel dicht bij de eindstreep. En terwijl hij daar zo in dat hospicebed lag, had zijn verpleegkundige besloten hem een handje te helpen. Ze had doelbewust en dodelijk de dosis pijnstillers verhoogd en genoot van Harry’s sterfbed, genoot ervan hoe hij wegteerde; en hij had het geweten en het me verteld. En o vreugde en gelukzaligheid, Harry had me toestemming gegeven om van deze verpleegkundige mijn allereerste, echte menselijke speelkameraadje te maken, het eerste dat ik ooit met me meenam naar de Zwarte Speelweide.

En dat had ik gedaan. Eerste Verpleegkundige werd het eerste druppeltje bloed op het eerste glasplaatje van mijn spiksplinternieuwe verzameling. Het had een paar uur vol verwondering, verkenning en extase geduurd voordat Eerste Verpleegkundige de weg van alle vlees ging, en toen ik de volgende ochtend in het hospice bij Harry verslag uitbracht, vervulde de ervaring me nog altijd met schitterende duisternis.

Ik kwam stilletjes Harry’s kamer in en toen Harry zijn ogen opende en in de mijne keek, zag hij dat ik was veranderd en was geworden wat hij van me had gemaakt, en terwijl hij naar me keek, werden zijn ogen doods.

Ik ging popelend naast hem zitten, dacht dat hij misschien in een nieuwe crisis was beland. ‘Gaat het wel?’ zei ik. ‘Zal ik een dokter roepen?’

Hij sloot zijn ogen en schudde langzaam, zwak zijn hoofd.

‘Wat is er aan de hand?’ drong ik aan, terwijl ik dacht dat als ík me beter dan ooit voelde, verder iedereen ook wel wat opgewekter mocht zijn.

‘Niets aan de hand,’ zei hij met zijn zachte, voorzichtige, stervende stem. Hij opende opnieuw zijn ogen en keek me met diezelfde glazige blik vol blauwogige leegte aan. ‘Dus je hebt het gedaan?’

Ik knikte, bloosde bijna, had het gevoel dat het ietwat gênant was om erover te praten.

‘En daarna?’ zei hij.

‘Alles schoongemaakt,’ zei ik. ‘Ik ben echt zorgvuldig geweest.’

‘Geen problemen?’ zei hij.

‘Nee,’ zei ik tegen hem en ik flapte eruit: ‘Het was geweldig.’ En toen zag ik de pijn op zijn gezicht en veronderstelde dat ik kon helpen door eraan toe te voegen: ‘Bedankt, pap.’

Harry sloot zijn ogen weer en wendde zijn hoofd af. Zo bleef hij liggen terwijl hij zes of zeven keer ademde, en toen zei hij, zo zacht dat ik hem amper kon horen: ‘Wat heb ik gedaan… O, jezus, wat heb ik gedaan.’

‘Pap…?’ zei ik. Ik kon me niet herinneren dat hij ooit zo had gepraat, dat hij lelijke woorden zei en zo verschrikkelijk gekweld en onzeker klonk. Het was verontrustend en haalde absoluut de glans van mijn euforie weg. Hij schudde alleen maar zijn hoofd, met zijn ogen dicht, en wilde niets meer zeggen.

‘Pap…?’ zei ik nogmaals.

Maar hij zei niets, schudde alleen een paar pijnlijke keren zijn hoofd en bleef toen stilliggen, in mijn ogen een behoorlijk lange poos, totdat hij ten slotte zijn ogen weer opende en me aankeek. Daar was hij, die doodse blik in die blauwe ogen, die alle hoop en licht voorbij waren en vertoefde op de donkerste plek die er bestaat. ‘Jij bent,’ zei hij, ‘wat ik van je heb gemaakt.’